Το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης ως πραγμάτωση της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης δικαστικών αποφάσεων στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η προστασία του καταζητούμενου προσώπου

Abstract

The work is divided in eight chapters. After an extensive introduction (under 1), follows (under 2) the integration of the framework decision on the European arrest warrant and the surrender procedure between member states in the legal frame of the third pillar of the European Union. In the next chapter (under 3) the writer focuses his attention in the framework decision on the European arrest warrant itself. After examined the reasons of theoretical demand of actualisation of the law of extradition, it is examined the reasons that led to the adoption of the principle of mutual recognition as the cornerstone of judicial co-operation of member states at the European Council in Tampere and to the adoption of the framework decision on the European arrest warrant in 13.6.2002, as well as the more important later events (the Hage Program, European Constitution, Treaty of Lisbon). The fourth chapter (under 4) is dedicated in the theoretical approach of the principle of mutual recognition of judicial decisions, which constitutes the cornerstone of the European arrest warrant. Mutual recognition, along with the principle of territoriality (or the national regulation) and harmonisation are approached as the three ideal models of managing diversity of legal cultures of the member states. In the next capital (under 5 ) it is analyzed the changes in the traditional principles in extradition (reciprocity, double criminality, rule of speciality, ne bis in idem, prohibition of extradition of nationals, nature of the crime) which the framework decision on the European arrest warrant caused. The sixth part (under 6 ) is dedicated in the transport of the framework decision on the European arrest warrant in some member states, which present particular interest, either because of the careful transport of the framework decision in national law (Austria), or because of the unlucky transport (Italy), or, finally, because of the constitutional obstacles that the application of framework decision caused (Germany, Cyprus, Poland, Czech Republic and, in a previous stage, Finland). Finally, in the seventh capital (under 7), the writer, developing the conclusions from the previous, enters in the interpretation of the greek implementing Law 3251/2004.

Η εργασία διαιρείται σε οκτώ κεφάλαια. Μετά από μια εκτεταμένη εισαγωγή (υπό 1), ακολουθεί (υπό 2) η ένταξη της απόφασης-πλαίσιο για το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και τις διαδικασίες παράδοσης μεταξύ των κρατών μελών στο νομικό πλαίσιο του τρίτου πυλώνα της Ένωσης. Στο επόμενο κεφάλαιο (υπό 3 ) ο συγγραφέας στρέφει πια την προσοχή του στην ίδια την απόφαση πλαίσιο για το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης. Αφού εξετάζονται οι λόγοι του θεωρητικού αιτήματος επικαιροποίησης του δίκαιου της έκδοσης, σκιαγραφείται η πορεία που οδήγησε στην αναγνώριση της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης ως ακρογωνιαίου λίθου της δικαστικής συνεργασίας των κρατών μελών κατά τη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο Ταμπέρε και στην υιοθέτηση της απόφασης πλαίσιο για το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης στις 13.6.2002, καθώς και οι σημαντικότεροι μεταγενέστεροι σταθμοί (Πρόγραμμα της Χάγης, Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, Συνθήκη της Λισσαβώνας). Το τέταρτο κεφάλαιο της εργασίας (υπό 4 ) είναι αφιερωμένο στην θεωρητική προσέγγιση της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης δικαστικών αποφάσεων, η οποία αποτελεί το θεμέλιο του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης. Η αμοιβαία αναγνώριση, μαζί με την αρχή της εδαφικότητας (ή την εθνική ρύθμιση) και την εναρμόνιση, προσεγγίζονται ως τα τρία ιδεατά μοντέλα διαχείρισης του προβλήματος της διαφορετικότητας των νομικών παραδόσεων των κρατών μελών. Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο της μελέτης (υπό 5) αναλύεται η τύχη των παραδοσιακών αρχών της έκδοσης (αμοιβαιότητα, διττό αξιόποινο, αρχή της ειδικότητας, αρχή του ne bis in idem, απαγόρευση έκδοσης ημεδαπών, φύση του εγκλήματος) στην απόφαση πλαίσιο για το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης. Το έκτο μέρος της εργασίας (υπό 6) είναι αφιερωμένο στην μεταφορά της απόφασης πλαίσιο για το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης σε κάποια επιλεγμένα κράτη μέλη, τα οποία παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον είτε λόγω της επιμελούς μεταφοράς της απόφασης πλαίσιο στο εθνικό δίκαιο (Αυστρία), είτε λόγω της ατυχούς μεταφοράς της (Ιταλία), είτε, τέλος, λόγω των συνταγματικών εμποδίων που η εφαρμογή της απόφασης-πλαίσιο προκάλεσε, αποτελώντας αφορμή για έκδοση σχετικών αποφάσεων από συνταγματικά δικαστήρια των κρατών αυτών (Γερμανία, Κύπρος, Πολωνία, Τσεχία και, σε ένα προγενέστερο στάδιο, Φιλανδία). Τέλος, στο έβδομο πια κεφάλαιο της μελέτης (υπό 7 ), ο συγγραφέας, αξιοποιώντας τα πορίσματα από τις προηγούμενες αναπτύξεις του, εισέρχεται στην ερμηνεία των σχετικών με την εκτέλεση ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης δικαστικών αρχών άλλου κράτους μέλους διατάξεων του Ν. 3251/2004.