Το διάγραμμα ως νοητικό εργαλείο στις δυναμικές διαδικασίες σχεδιασμού

Abstract

This thesis proposes the use of the diagram as a discursive/concetpual tool in dynamic design procedures. Dynamic design procedures are the procedures that make use of technology and techniques to organize continuously fluctuating information and transform shapes in a digital environment that is inhabited by forces, movement and time. The conceptual tools proposed and used from Modernists and deconstructivists proved to be inadequate to deal with these innovative design methods, in which dynamic systems are themselves multiplicitous and in constant flux. The thesis suggests that architects are in need of a new mechanism, in the form of a discursive tool, to maintain control in those procedures in which heterogeneous singularities coexist and form a dynamically transforming unity. A discursive tool is defined as a theoretical construction that seeks the identity of the object and the internal rules of its form (immanent properties/autopoiesis), since what is being asked for in any case is the production of form and space. At the same time it determines the way the architectural object is subject to transformation through its allopoietic activity. In a conceptual procedure, in which the final result is no longer predetermined, the discursive tool acts as a coordinator, suggests the emergence of a multiplicity of solutions and evaluates the optimal, proposing thus a new way of controlling the architectural object.

Στη διατριβή προτείνεται η χρήση του διαγράμματος ως νοητικό εργαλείο στις δυναμικές διαδικασίες σχεδιασμού. Ως δυναμικές διαδικασίες σχεδιασμού ορίζονται οι διαδικασίες που κάνουν χρήση ψηφιακής τεχνολογίας και τεχνικών για την οργάνωση συνεχώς μεταβαλλόμενης πληροφορίας και το μετασχηματισμό της μορφής σε ψηφιακό περιβάλλον, που εμπεριέχει τις έννοιες της κίνησης και του χρόνου. Στη νέα αυτή συνθετική προσέγγιση τα συνθετικά εργαλεία που πρότειναν το Μοντέρνο και η αποδόμηση αποδεικνύονται ανεπαρκή για τη διαχείριση της μεταβολής. Η βασική πρόταση της διατριβής είναι ότι ο αρχιτέκτονας έχει την ανάγκη ενός νέου μηχανισμού, με τη μορφή ενός νοητικού εργαλείου για τη διατήρηση του ελέγχου επί της διαδικασίας, κατά την οποία ετερογενείς μοναδικότητες συνυπάρχουν σε μια ενότητα, που μεταβάλλεται δυναμικά. Ως νοητικό εργαλείο ορίζεται μια θεωρητική κατασκευή που αναζητά την ταυτότητα του αντικειμένου και των εσωτερικών κανόνων που διέπουν τη μορφή του (εμμενείς ιδιότητες/αυτοποίηση) - αφού το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση είναι η παραγωγή μορφής και χώρου. Ταυτόχρονα, προσδιορίζει και τον τρόπο που το αρχιτεκτονικό αντικείμενο υπόκειται σε μεταβολές μέσω της αλλοποιητικής του δραστηριότητας (ετεροκαθορισμός). Σε μια συνθετική διαδικασία που δεν προκαθορίζει πλέον το τελικό αποτέλεσμα, το νοητικό εργαλείο λειτουργεί ως συντονιστής, αναδεικνύει μια πολλαπλότητα λύσεων και αξιολογεί τη βέλτιστη, προτείνοντας έτσι έναν νέο τρόπο ελέγχου του αρχιτεκτονικού αντικειμένου.