Μελέτη της παθογένειας της θυρεοειδικής αυτοανοσίας: χαρακτηρισμός των αυτοδραστικών Τ λεμφοκυττάρων από ασθενείς με θυρεοειδίτιδα Hashimoto και ανάπτυξη πειραματικού μοντέλου της νόσου Graves στον ποντικό

Abstract

In the present thesis we focused on two fields of thyroid autoimmunity. More specifically in Hashimoto thyroiditis (HT). We focused on the detection of autoreactive T cells specific for human thyroglobulin (hTg) in the peripheral blood of patients with HT, while in Graves’ disease (GD), we were interested in developing an animal model. In the first part of the thesis, we applied a cloning assay that is advantageous because it allows the isolation of autoreactive T cells from the peripheral blood without prior antigenic stimulation in vitro. We examined 78 clones from 5 newly diagnosed patients. None of them recognized Tg molecule. Autoreactive T cells may be activated mainly in situ or home readily to the thyroid gland in the early stages of the disease, resulting in their low frequency in the peripheral blood. The second part of the thesis focused on the development of an experimental model of GD by intradermal delivery of DNA plasmid vectors carrying the human thyroid stimulating hormone receptor (hTSHR) gene. We demonstrated the induction of the disease in mice (15,4%), but our results do not support the view that intradermal co-injection of IL-2 genes can significantly enhance the severity or frequency of the disease. The low disease incidence is likely to reflect relative inadequacies of the immunization protocol to meet two goals to optimally express the native TSHR on a cell surface and to deliver optimal helper signals to B cells for their activation. In conclusion the two studies, despite their restrictions, contribute in the acquisition of knowledge for the understanding of the two main diseases in thyroid autoimmunity.

Στην παρούσα διατριβή επικεντρωθήκαμε σε δύο πεδία της θυρεοειδικής αυτοανοσίας. Ειδικότερα, στη θυρεοειδίτιδα Hashimoto (HT) εστιάσαμε στην εύρεση αυτοδραστικών T-κυττάρων ειδικών για την ανθρώπινη θυρεοσφαιρίνη (hTg) από το περιφερικό αίμα ασθενών με HT, ενώ στη νόσο Graves (GD), στην ανάπτυξη πειραματικού μοντέλου. Στο πρώτο μέρος της διατριβής που αφορά στη HT, χρησιμοποιείται μια τεχνική επιλογής κυτταρικών πληθυσμών, η οποία επιτρέπει την απομόνωση των αυτοδραστικών T-κυττάρων χωρίς την αντιγονική διέγερση in vitro. Ελέγχθηκαν 78 κλώνοι T-κυττάρων από πέντε νεοδιαγνωσμένους ασθενείς, με απώτερο στόχο την ανίχνευση T-επιτόπων στο μόριο της Tg. Κανένας από τους παραπάνω κλώνους δεν βρέθηκε να αναγνωρίζει την Tg, με τη μέθοδο του πολλαπλασιασμού. Πιθανόν τα δραστικά κύτταρα διεγείρονται in situ και παραμένουν στο όργανο στόχο, με αποτέλεσμα τη χαμηλή συχνότητά τους στο περιφερικό αίμα. Το δεύτερο μέρος της διατριβής εστιάστηκε στην ανάπτυξη πειραματικού μοντέλου της GD μετά από ενδοδερμική ανοσοποίηση ποντικών με DNA πλασμίδια που φέρουν το γονίδιο του ανθρώπινου υποδοχέα της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (hTSHR). Τα αποτελέσματα αποδεικνύουν την επαγωγή νόσου σε ποντίκια (15,4%), αλλά δεν επαληθεύουν την άποψη ότι η ενδοδερμική ταυτόχρονη χορήγηση των γονιδίων των κυτταροκινών IL-2 και IL-12 του ποντικού μπορεί σημαντικά να ενισχύσει την σοβαρότητα ή την συχνότητα της νόσου. Τα χαμηλά ποσοστά πειραματόζωων που εκδήλωσαν υπερθυρεοειδισμό πιθανόν να οφείλονται στο πρωτόκολλο ανοσοποίησης που δεν οδηγεί στη βέλτιστη α) μεταφορά και έκφραση του φυσικού μορίου του TSHR στην επιφάνεια των κυττάρων και β) διανομή βοηθητικών σημάτων στα ειδικά Β λεμφοκύτταρα. Συμπερασματικά και οι δύο επιμέρους μελέτες, παρ’ όλους τους περιορισμούς τους, συμβάλλουν στην κατανόηση των δύο κύριων νοσημάτων της θυρεοειδικής αυτοανοσίας.