Η περιγραφή του χώρου της κατοικίας στην Ελλάδα 1950 - 70, σύμφωνα με τα μικρομεσαία αστικά πρότυπα, όπως τα κατέγραψε και πρόβαλε ο ελληνικός κινηματογράφος: μελέτη του τρόπου συγκρότησης του οικιακού χώρου ως υλοποιημένου αποτυπώματος δράσεων, που αναπτύσσουν τα υποκείμενα

Abstract

This thesis belongs to the cognitive region of the Theory of Design. It is an account and description of the configuration of domestic space, defined as the interrelation of three variables: the containing envelope, the contents, and the people who live within this environment. The subject matter chosen for this study was the medium of realistic cinema that represents space in use according to the ideological patterns of the low - middle social class. The methodology that is applied is developed in three stages. In the first stage, the film material is studied. The data thus gathered about cinematographically represented space can then be analysed using conventional means of architectural recording. In the second stage, the spatial elements that appear in films are located and recorded; leading to the sociological and anthropological substance of space being classified into four conceptual categories: way of life, relation between the two sexes, social class and negotiation of identity. In the third stage, domestic space is described according to the low-medium social class patterns. The significance of the inter-human constant is developed as a decoder, which allows the interclass perception of social and spatial differences and contradictions to be considered and appreciated. The pattern of space is describecd through gradations of formal arrangements that refer to the comprehension and type of domestic space, in relation to the form of the envelope and individual organisatition of furnishing throughout the home. Finally, the pattern of domestic space is describe as a field of negotiation, through gradations of typical activities that are developed in accordance with human actions (i.e.movement and behaviours). Deductively, it is recognised that in the low medium social class patterns of domestic space in Greece 1950 - 70, architecturalspace is allusive. It does not constitute adeclarative means of exoression and management of space. Space is defined, through the interaction of people, as a field, that is pie

Η διατριβή εντάσσεται στη γνωστική περιοχή της Θεωρίας του Σχεδιασμού. Επιχειρεί σε μια παρελθούσα εποχή τη σημασιοδότηση και περιγραφή της οργάνωσης του οικιακού χώρου, οριζόμενου ως συνάρτηση τριών μεταβλητών: του περιέχοντος περιβλήματος, του περιεχομένου εξοπλισμού, και των ανθρώπων που ζουν και κινούνται μέσα σ'αυτό το σύνολο. Η προσέγγιση αυτή πραγματοποιήθηκε με μεθοδολογικό εργαλείο τον ρεαλιστικό κινηματογράφο, ένα μέσον, το οποίο αποτυπώνει και αναπαριστά χώρο εν χρήσει σύμφωνα με τα ιδεολογικά πρότυπα των μικρομεσαίων αστικών στρωμάτων.Η μεθοδολογία που εφαρμόζεται αναπτύσσεται σε τρία στάδια. Στο πρώτο στάδιο τεκμηριώνεται το ερευνητικό υλικό, γίνεται αναλυτική επεξεργασία του, και ανασυγκροτείται ο κινηματογραφικά αναπαριστώμενος χώρος με συμβατικά μέσα αρχιτεκτονικών αναπαραστάσεων.Στο δεύτερο στάδιο. εντοπίζονται και καταγράφονται τα χωρικά στοιχεία που προβάλλον οι κινηματογραφικές ταινίες.Μέσα απο μια διαδικασία προσέγγισης της κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής υπόστασης του χώρου, τα στοιχεία αυτά υπάγονται σε τέσσερις εννοιολογικές κατηγορίες: τρόπος ζωής, σχέση δύο φύλων, κοινωνική τάξη και διαπραγμάτευση της ταυτότητας. Στο τρίτο στάδιο, περιγράφεται ο χώρος της κατοικίας σύμφωνα μικρομεσαία αστικά πρότυπα. Αναπτύσσεται η έννοια της "διανθρώπινης σταθεράς" ως αποκωδικοποιητής των προβαλλόμενων προτύπων από τον κινηματογράφο, που επιτρέπει τη διαστρωματική αντίληψη των κοινωνικών και χωρικών διαφορών και αντιφάσεων. Περιγράφεται το πρότυπο του οικιακού χώρου μέσα απο διαβαθμίσεις τυπικών συγκροτήσεων που αναφέρονται στην αντιληπτικότητα και το είδος της κάτοψης του οικιακού χώρου, στη σχ'εση οργάνωσης του κελύφους και των επιμέρους οργανώσεων της επίπλωσης, στη χρήση καθιστικού-τραπεζαρίας, στην επίπλωση του καθιστικού , στην κουζίνα.Και τέλος, περιγράφεται το πρότυπο του οικιακού χώρουως πεδίο διαπραγμάτευσης, μέσα απο διαβαθμίσεις τυπικών δράσεων που αναπτύσσονται κατά τις κινήσεις, συμπεριφορές , συναναστροφές των χρηστών. Συμπερασματικά αναγνωρίζεται ότι στα μικρομεσαία αστικά πρότυπατ