Η επίδραση ενός προγράμματος υποστήριξης της αυτονομίας στην παρακίνηση, ψυχολογική ευεξία και προσκόλληση σε άσκηση

Abstract

Τhe present study evaluated the effectiveness of an autonomy-supportive intervention based on self-determination theory in influencing exercise participants’ perceptions of autonomy support, basic psychological needs, behavioral regulations to exercise, subjective vitality, and levels of exercise behavior. Female exercise participants (n= 35) aged from 30 to 58 years who enrolled to an 8-week exercise program attended 24 exercise classes that were taught using either an autonomy-supportive (n= 19) or a lack of autonomy support (n= 16) instructing style. The experimental group reported an increase in perceived autonomy support, the fulfilment of the needs for autonomy and competence, identified regulation, intrinsic motivation, and subjective vitality. They also were found to have higher attendance rates during the program and greater frequency of participation in moderate and/or mild non-structured exercise during five weeks after the end of the program. The control group reported a decrease in perceived autonomy support, the fulfillment of the needs for autonomy and competence, intrinsic motivation, and subjective vitality. The results supported tenets of self-determination theory and highlighted the motivational and psychological benefits of an autonomy-supportive exercise instructing style among middle-aged women who exercise in organized group-based classes.

Η παρούσα έρευνα αξιολόγησε την αποτελεσματικότητα μίας παρέμβασης υποστήριξης της αυτονομίας στην άσκηση βασισμένη στη θεωρία του αυτοκαθορισμού (Self-determination theory), στο να επηρεάσει τις αντιλήψεις των ασκουμένων σχετικά με την υποστήριξη της αυτονομίας, τις βασικές ψυχολογικές ανάγκες τους, τους τύπους ρύθμισης της συμπεριφοράς, την υποκειμενική ζωντάνια και το βαθμό συμμετοχής τους σε άσκηση. Στην έρευνα συμμετείχαν 35 υγιείς γυναίκες ηλικίας 30 έως 58 ετών, οι οποίες χωρίσθηκαν σε δύο ομάδες, την πειραματική ομάδα (n= 19) και την ομάδα ελέγχου (n= 16) και συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα άσκησης οκτώ εβδομάδων, λαμβάνοντας μέρος σε 24 μαθήματα. Τα μαθήματα διδάχθηκαν είτε με τεχνικές υποστήριξης της αυτονομίας των ασκουμένων (πειραματική ομάδα), είτε με τεχνικές που δεν υποστήριζαν της αυτονομία (ομάδα ελέγχου). Η πειραματική ομάδα ανέφερε μία αύξηση στην αντιλαμβανόμενη υποστήριξη της αυτονομίας, την ικανοποίηση των βασικών ψυχολογικών αναγκών της αυτονομίας και της ικανότητας, την αναγνωρίσιμη ρύθμιση, την εσωτερική παρακίνηση και την υποκειμενική ζωντάνια. Επίσης, επέδειξε υψηλότερα ποσοστά συμμετοχής στο πρόγραμμα άσκησης κατά τη διάρκεια της παρέμβασης και συχνότερη συμμετοχή σε μέτριας και ήπιας έντασης φυσική δραστηριότητα ελεύθερης επιλογής για πέντε εβδομάδες μετά το τέλος του προγράμματος παρέμβασης. Η ομάδα ελέγχου ανέφερε μείωση στην αντιλαμβανόμενη υποστήριξη της αυτονομίας, στις ανάγκες για αυτονομία και ικανότητα, την εσωτερική παρακίνηση και την υποκειμενική ζωντάνια. Τα αποτελέσματα της παρούσας έρευνας υποστηρίζουν τις αρχές της θεωρίας του αυτοκαθορισμού και αναδεικνύουν την αποτελεσματικότητα ενός τρόπου διδασκαλίας υποστήριξης της αυτονομίας σε ασκούμενες γυναίκες μέσης ηλικίας στην βελτίωση της εμπειρίας τους στο πρόγραμμα άσκησης και στην ενίσχυση της συμμετοχής σε άσκηση. Λέξεις κλειδιά: θεωρία του αυτοκαθορισμού, υποστήριξη της αυτονομίας, πειραματικός σχεδιασμός, τύποι ρύθμισης της συμπεριφοράς, υποκειμενική ζωντάνια, φυσική δραστηριότητα