Έλεγχος εγκυρότητας (validation) του ερωτηματολογίου EPDS (Edinburgh Postnatal Depression Scale) για τον έγκαιρο εντοπισμό (screening) της λοχειακής κατάθλιψης

Abstract

Background: The Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS) has been validated as a screening instrument for postnatal depression in numerous communities over the last 20 years. Absence of a validation study for the Greek population has limited significantly its use in Greece. Methods: A community sample of 109 women was recruited on the second day postpartum in the two largest maternity hospitals in Athens, one private and one public. Ninety five women consented to participate and to complete the EPDS, the Beck Depression Inventory (BDI), the 28-item General Health Questionnaire (GHQ), and the 26-item WHO-Quality of Life (WHO-QOL). Of them, 81 consented to be reassessed two months later. At that time, in addition to the baseline questionnaires, the Structured Clinical Interview for DSM-III-R (SCID), non-patient version, was conducted in order to establish psychiatric diagnosis of major and minor depression. The criterion validity of the EPDS was tested against the clinical diagnosis, and the GHQ, BDI and WHO-QOL scores were used to assess the concurrent validity of the EPDS. Cronbach’s alpha coefficient was used to measure the internal consistency of the scales. Results: A cut-off point of 11/12 on the EPDS showed optimum Receiver Operating Characteristics. The SCID showed that 12.4% of the subjects met criteria for depression at two months postpartum. Limitations: These include a rather small sample size, the derivation of the sample from the Athens area only and the reassessment of mental status mostly by telephone interview. Conclusions: The Greek version of the EPDS appears to be a valid screening instrument for postnatal depression. The two months prevalence of postnatal depression for the Greek population is similar to that found in other populations.

Σκοπός: Η Κλίμακα Λοχειακής Κατάθλιψης του Εδιμβούργου έχει ελεγχθεί ως προς την εγκυρότητά της σαν εργαλείο διαλογής για τον έγκαιρο εντοπισμό της λοχειακής κατάθλιψης σε πολυάριθμους και ποικίλους πληθυσμούς στη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών. Η απουσία ως τώρα κάποιας μελέτης στάθμισης της κλίμακας αυτής στον ελληνικό πληθυσμό περιόριζε σημαντικά τη χρήση της στην Ελλάδα. Μέθοδος: Πήραμε κοινοτικό δείγμα 109 γυναικών τη δεύτερη ημέρα της λοχείας. Απευθυνθήκαμε σε δύο από τα μεγαλύτερα μαιευτήρια της χώρας, στην Αθήνα, ένα ιδιωτικό και ένα δημόσιο. 95/109 γυναίκες συναίνεσαν να συμμετάσχουν και να συμπληρώσουν την Κλίμακα Λοχειακής Κατάθλιψης του Εδιμβούργου (EPDS), το Ερωτηματολόγιο Κατάθλιψης του Beck (BDI), το Ερωτηματολόγιο Γενικής Υγείας (GHQ) με 28 λήμματα, και το Ερωτηματολόγιο Ποιότητας Ζωής της WHO (WHO-QOL) με 26 λήμματα. 81/95 γυναίκες δέχθηκαν να επανεκτιμηθούν 2 μήνες αργότερα. Σε αυτή τη χρονική στιγμή, παράλληλα με τα πιο πάνω ερωτηματολόγια, δόθηκε και η Δομημένη Κλινική Συνέντευξη για το DSM-III-R (SCID), προκειμένου να τεθεί η διάγνωση της πιθανής ύπαρξης μείζονος ή ελάσσονος κατάθλιψης. Η κλινική διάγνωση χρησίμευσε για τον υπολογισμό αξιοπιστίας της κλίμακας EPDS, ενώ τα σκορ στις κλίμακες BDI, GHQ και WHO-QOL χρησίμευσαν για να συσχετιστούν με τα ανάλογα σκορ της EPDS. Για τον υπολογισμό της εσωτερικής συνοχής των κλιμάκων χρησιμοποιήθηκε ο Cronbach’s άλφα. Αποτελέσματα: Χρησιμοποιώντας την καμπύλη ROC βρέθηκε για την υπό εξέταση κλίμακα το 11/12 να αποτελεί το βέλτιστο διαχωριστικό όριο, πάνω από το οποίο η ευαισθησία της κλίμακας είναι 90% και η ειδικότητά της είναι 97.22%. Χρησιμοποιώντας το SCID βρήκαμε την επίπτωση της λοχειακής κατάθλιψης, μείζονος και ελάσσονος, στους 2 μήνες της λοχείας στο 12.4%. Περιορισμοί: Αυτοί περιλαμβάνουν ένα μάλλον μικρό δείγμα, την άντληση του δείγματός μας μόνο από την Αθήνα, καθώς και την επανεκτίμηση στους 2 μήνες κυρίως με τηλεφωνική συνέντευξη. Συμπεράσματα: Φάνηκε ότι η ελληνική EPDS αποτελεί ένα αξιόπιστο εργαλείο διαλογής για λοχειακή κατάθλιψη. Επίσης ο επιπολασμός της λοχειακής κατάθλιψης στους 2 μήνες λοχειακά είναι παρεμφερής με αυτόν που έχει βρεθεί σε άλλους πληθυσμούς.