Η ενδομυελική ήλωση των διατροχαντηρίων καταγμάτων ως επιβαρυντικός παράγοντας της λιπώδους εμβολής σε σύγκριση με τη μέθοδο του ολισθαίνοντος ήλου

Abstract

Aim: Numerous studies have been published regarding the comparison between intramedullary nail and the dynamic hip screw and plate for the fixation of intertrochanteric fractures in elderly patients. In this study we present a comparative study of these two methods regarding their systemic effects on this group of patients. Material-Methods: During a two-year period, we selected 120 consecutive patients admitted with intertrochanteric fractures and treated, half of them, by means of extramedullary fixation with a DHS and plate and the rest with an intramedullary nail. The parameters that we assessed preoperatively, in addition to their demographics, included their mental state (MMSE), their nutritional and immune state and their pulmonary function. Intra-operatively we calculated the amount of radiation exposure, the amount of blood loss and the length of operative time for each procedure. Postoperatively we repeated the calculation of the mental and pulmonary state and the blood loss, during days 1, 3, and 10 and related them to the ease of the patient’s mobilization. Results: Decreased bleeding and post-operative pain, reduced postoperative morbidity and faster recovery of function were better but not significantly in the group of intramedullary fixation. However, in the same group there were slightly more patients in whom the MMSE was falling, together with their pulmonary function, suggesting that this method probably predisposes to higher chances of pulmonary dysfunction and the possibility of pulmonary embolism. Conclusion: We found no significant differences between the two methods of stabilization of these fractures regarding their systemic effects perioperatively. The classic dynamic hip screw can preserve its position as a safe and effective solution for these already vulnerable patients having sustained a trochanteric fracture against the novel intramedullary techniques.

Σκοπός: Μεγάλος αριθμός μελετών που έχουν δημοσιευθεί αφορούν τη σύγκριση μεταξύ ενδομυελικής ήλωσης αφενός και πλάκας με δυναμικό κοχλία αφετέρου, ως μεθόδων αντιμετώπισης των διατροχαντήριων καταγμάτων στους ηλικιωμένους ασθενείς. Στην παρούσα μελέτη παρουσιάζεται μια σύγκριση των δύο μεθόδων όσον αφορά τις συστηματικές τους επιπλοκές και κυρίως την επίδρασή τους στην πνευμονική λειτουργία και τη νοητική κατάσταση. Υλικό - Μέθοδος: Σε χρονικό διάστημα δύο ετών επιλέχθηκαν 120 συνεχόμενοι ασθενείς, οι οποίοι υπέστησαν κάταγμα της περιοχής των τροχαντήρων και αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά, οι μισοί με την εξωμυελική μέθοδο της οστεοσύνθεσης με πλάκα με δυναμικό ήλο και οι άλλοι μισοί με ενδομυελική ήλωση. Ο διαχωρισμός των ασθενών στις δύο ομάδες ήταν τυχαίος με την εναλλάξ εφαρμογή των μεθόδων, όταν ο συγκεκριμένος κάθε φορά ασθενής πληρούσε τα κριτήρια για να περιληφθεί στη μελέτη. Οι παράμετροι οι οποίοι καταγράφηκαν προεγχειρητικά, εκτός των δημογραφικών, περιελάμβαναν τη διατροφική και νοητική κατάσταση, την πνευμονική λειτουργία και την ανοσοεπάρκεια. Διεγχειρητικά καταγράφηκαν ο συνολικός χρόνος, το ποσό της ακτινοβολίας και η ορατή απώλεια αίματος. Μετεγχειρητικά επανεκτιμήθηκε η πνευμονική λειτουργία, η νοητική κατάσταση και το επίπεδο του αιματοκρίτη κατά την πρώτη, τρίτη και δέκατη ημέρα και αναλύθηκε ο πιθανός συσχετισμός αυτών με την εμφάνιση συστηματικών επιπλοκών και με την ευκολία κινητοποίησης των ασθενών. Αποτελέσματα: Ο βαθμός απώλειας αίματος, ο μετεγχειρητικός πόνος, η μετεγχειρητική νοσηρότητα και η ταχύτητα ανάκτησης της λειτουργικότητας φάνηκε να είναι ευνοϊκότερα στην ομάδα αντιμετώπισης με ενδομυελικό ήλο, χωρίς όμως στατιστική σημαντικότητα. Από την άλλη μεριά, στην ίδια ομάδα ασθενών παρουσιάστηκε ελαφρά τάση για μεγαλύτερη πτώση στο MMSE, η οποία συσχετίστηκε με αντίστοιχη πτώση της PO2. Η συσχέτιση αυτή, έγειρε υπόνοιες για το ότι η μέθοδος προδιαθέτει σε υψηλότερες πιθανότητες πνευμονικής δυσλειτουργίας και έκπτωσης της νοητικής λειτουργίας καθώς ίσως και πνευμονικής εμβολής. Συμπέρασμα: Δεν αποδείχθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο μεθόδων σταθεροποίησης, όσον αφορά τις περιεγχειρητικές, συστηματικές τους επιπλοκές. Η κλασική μέθοδος της πλάκας με δυναμικό ήλο μπορεί να συνεχίσει να θεωρείται ως μία ασφαλής και επιτυχημένη μέθοδος, απέναντι στη νέα και πολλά υποσχόμενη ενδομυελική ήλωση, η οποία από την πλευρά της (ως ενδομυελική μέθοδος) φαίνεται να απαλλάσσεται από το ενδεχόμενο της έντονης επιβάρυνσης της πνευμονικής και κατ' επέκταση της νοητικής λειτουργίας και του τελικού αποτελέσματος.