Συγκριτική μελέτη συνδεσμοπλαστικής προσθίου χιαστού συνδέσμου με επιγονατιδικό τένοντα ή τετραπλό τενόντιο μόσχευμα ισχνού-ημιτενοντώδη

Abstract

Background: Controversy about graft selection in primary anterior cruciate ligament reconstruction still exists. Prospective randomized long-term studies are needed to determine the differences between graft types. It is unclear whether there is any difference between hamstring and patellar tendon grafts with regards to patient return to pre-injury or sports activities. Hypothesis: We tested the hypothesis that return to pre-injury activity level differs between the two techniques, two years following anterior cruciate ligament reconstruction. Methods: From 2003 to 2008, 2 groups of 82 patients who underwent ACL reconstruction with patellar tendon and quadruple hamstring grafts were prospectively evaluated. Pre-injury activity level, age, and gender were comparable in both groups. All patients were operated within 3 months of their injury by a single surgeon. Results: 2 years following surgery there were no significant differences in the evaluation of the patients with the Lysholm score, clinical and subjective tests and the KT-1000 arthrometer. Early complains of anterior knee pain in the patellar tendon group, did not affect the result at 2 years. Conclusion: Both hamstring and patellar tendon grafts provided satisfactory subjective outcomes and objective stability at 2 years. There were no reported significant differences in the potential for recovery. Graft choice can evidently be considered a decision based exclusively on individual knowledge, experience and aptitude of the surgeon.

Η επιλογή μοσχεύματος στη συνδεσμοπλαστική του Προσθίου Χιαστού Συνδέσμου αποτελεί μέχρι και σήμερα αντικείμενο συζήτησης αλλά και μελετών. Το οστικό μόσχευμα του επιγονατιδικού τένοντα το οποίο αποτελούσε το χρυσό κανόνα από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 τείνει να αντικατασταθεί από το τετραπλό τενόντιο μόσχευμα ισχνού και ημιτενοντώδους. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα των δύο διαφορετικών τεχνικών για να εξεταστεί αν υπάρχει διαφορά στη χρήση του ενός ή του άλλου μοσχεύματος. Μεγάλη σημασία δίνεται στη λεπτομερή παρουσίαση των δύο χειρουργικών τεχνικών και ιδιαίτερα στον επιγονατιδικό τένοντα, τεχνική η οποία είναι «δύσκολο» να παρακολουθήσει αλλά και να εφαρμόσει ο νέος Ορθοπαιδικός, αφού η χρήση του στα ελληνικά νοσοκομεία είναι πολύ περιορισμένη. Στην παρούσα μελέτη πήραν μέρος 82 ασθενείς. Μελετήθηκαν ρήξεις μέχρι και 3 μήνες από την κάκωση. Όλες οι επεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν από τον ίδιο χειρουργό με τη διαγνωστική αρθροσκόπηση να προηγείται της λήψης του μοσχεύματος και της συνδεσμοπλαστικής. 45 ασθενείς αντιμετωπίσθηκαν με οστικό μόσχευμα επιγονατιδικού τένοντα και οι υπόλοιποι 37 με τενόντιο τετραπλό μόσχευμα ισχνού και ημιτενοντώδους. Στα δύο χρόνια μετεγχειρητικής παρακολούθησης δεν παρουσιάστηκαν σημαντικές διαφορές στην αξιολόγηση με το Lysholm score, τις κλινικές δοκιμασίες, τα υποκειμενικά test και τη μέτρηση με το αρθρόμετρο ΚΤ-1000. Και οι δύο τύποι μοσχευμάτων εμφανίζουν καλά υποκειμενικά αποτελέσματα μετά από δύο χρόνια από τη συνδεσμοπλαστική. Δεν εμφανίζονται στατιστικά σημαντικές διαφορές στην ικανότητα επανένταξης στις προ της κάκωσης δραστηριότητες και η απόφαση για τον τύπο του μοσχεύματος είναι καθαρά θέμα γνώσης, εμπειρίας και ικανότητας του χειρουργού.