Απεικονιστικά ευρήματα μετά από ρήξη και χειρουργική αποκατάσταση του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου

Abstract

Purpose: Previous studies have shown that the Bone-Patellar Tendon-Bone (BPTB) autograft that is used as a substitute for the Anterior Cruciate Ligament (ACL) arthroscopic reconstruction, restores gradually its intrinsic vascularization during the healing process. Purpose of the present study is to examine with the imaging modality of contrast-enhanced MRI, the revascularization changes that can be noted at its surface along with the morphological changes, at the different segments (sites) that can be discerned along its course, based on the composition of the surrounding micro-environment. Material and methods: Fourty six ACL reconstructed patients with BPTB autograft underwent contrast-enhanced MRI at the immediate postoperative period and at time intervals of six, twelve and twenty four months after surgery. Analysis was perforemed at oblique sagittal 3D/FFE/SPIR images and oblique axial T1- weighted images obtained perpendicular to the long axis of the graft, before and after intravenous administration of gadolinium contrast agent. Enhancement index (E.I) and cross-sectional area (CSA) were calculated for two discerned regions: the graft and its surrounding hypervascular tissue, at three specific sites (intra-articular, intraosseous-tibial tunnel and intraosseous-juxta screw sites). Comparisons of the E.I and CSA of both regions at every site and time interval were performed with ANOVA. Results: Graft-EI and peripheral tissue-CSA changes progressed in a parallel, time-and site-related pattern along the graft course. Six months postoperatively the intraarticular-site achieved significantly increased EI values and maximum CSA of the corresponding peripheral tissue when compared to the other two sites(p<0.001). At twelve months, only the intraosseously enclosed sites displayed increased EI, although non-significant, with simultaneous increase of the peripheral tissue-CSA. Twenty-four months after surgery, a decrease of the EI and CSA was noted at all examined sites. Conclusion: ACL-graft revascularization changes took intensively place during the first postoperative year, advancing in a non uniform, though identifiable pattern, along the graft course that is closely related to the distinct composition of the surrounding micro-environment. A subsequent subsidence of the above changes is noted afterwards and by two years after surgery the majority of changes have already been completed. The intraarticular-site was the first among the three distinct sites to accomplish this process.

Σκοπός: Προηγούμενες μελέτες έδειξαν ότι το αυτομόσχευμα του επιγονατιδικού τένοντα που χρησιμοποιείται για την αποκατάσταση του διερρηγμένου Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου, επανακτά σταδιακά την ενδογενή του αγγείωση, από την περιφέρεια προς το κέντρο, στα πλαίσια της διαδικασίας επούλωσης που υφίσταται μετά την τοποθέτηση αυτού στην άρθρωση του γόνατος. Σκοπός μας είναι η εκτίμηση με την απεικονιστική μέθοδο της μαγνητικής τομογραφίας και την ενδοφλέβια χορήγηση σκιαγραφικού, του ρυθμού επαναγγείωσης του μοσχεύματος σε συνδυασμό με τις μορφολογικές αλλαγές που παρατηρούνται με την πάροδο του χρόνου στην επιφάνεια αυτού και σε συγκεκριμένα τμήματα που διακρίνονται κατά μήκος της πορείας του βάση της διαφορετικής σύστασης του μικρο-περιβάλλοντος χώρου, όπως αυτός προκύπτει κατά την αρθροσκοπική επέμβαση. Υλικό και μέθοδος: Σαράντα έξι ασθενείς υποβλήθηκαν συνολικά σε εξέταση μαγνητικής τομογραφίας με ενδοφλέβια χορήγηση σκιαγραφικής ουσίας, άμεσα μετεγχειρητικά και σε μέσο χρονικό διάστημα έξι, δώδεκα και εικοσι τέσσερεις μήνες από την επέμβαση. Ο υπολογισμός του δείκτη εμπλουτισμού/ενίσχυσης (Δ.Ε) καθώς και της εγκάρσιας επιφάνειας που καταλαμβάνει το μόσχευμα και ο υπεραγγειούμενος ιστός που παρατηρείται στην περιφέρειά του, πραγματοποιήθηκε σε τρία συγκεκριμένα τμήματα (ενδοαρθρικό τμήμα-1, ενδοοστικό τμήμα-κνημιαίος χειρουργικός αυλός-2 και ενδοοστικό τμήμα-κνημιαίος χειρουργικός αυλός πλησίον του υλικού στερέωσης-3) στις εικόνες που ελήφθησαν πριν και μετά την ενδοφλέβια χορήγηση σκιαγραφικού. Συγκρίσεις του Δ.Ε καθώς και της εγκάρσιας επιφάνειας πραγματοποιήθηκαν σε κάθε περιοχή ενδιαφέροντος, για κάθε τμήμα του μοσχεύματος και σε κάθε χρονικό διάστημα με την δοκιμασία Ανάλυση της Διασποράς (ANOVA). Αποτελέσματα: Ο Δ.Ε και οι αλλαγές στην εγκάρσια επιφάνεια του περιφερικού υπεραγγειούμενου ιστού ακολουθούν ένα παράλληλο πρότυπο βαθμιαίας ανάπτυξης. Έξι μήνες μετά την επέμβαση το τμήμα-1 παρουσιάζει σημαντικά αυξημένες τιμές του Δ.Ε και ταυτόχρονα μέγιστη εγκάρσια επιφάνεια του περιφερικού υπεραγγειούμενου ιστού συγκριτικά με τα άλλα δυο τμήματα (p<0.001). Δώδεκα μήνες μετά μόνο τα τμήματα-2 και 3 επέδειξαν αύξηση των τιμών του Δ.Ε με ταυτόχρονη αύξηση της επιφάνειας του περιφερικού υπεραγγειούμενου ιστού. Είκοσι τέσσερεις μήνες μετά την επέμβαση παρατηρείται παράλληλη ελάττωση και των δυο αυτών παραμέτρων σε όλα τα τμήματα που εξετάσθηκαν. Συμπεράσματα: Η επαναγγείωση του μοσχεύματος πραγματοποιείται εντατικά και σε άμεση σχέση με το μικρο-περιβάλλον κατά μήκος της πορείας του, κατά την διάρκεια του πρώτου μετεγχειρητικού έτους, με σταδιακή υποχώρηση έκτοτε των αλλαγών που το μόσχευμα υφίσταται στα πλαίσια της διαδικασίας αυτής, έως ότου δυο έτη μετά την επέμβαση η πλειοψηφία αυτών να έχει ήδη ολοκληρωθεί. Το ενδοαρθρικό τμήμα είναι το πρώτο από τα τρία τμήματα που εξετάσθηκαν κατά μήκος του μοσχεύματος που ολοκληρώνει αυτή τη διαδικασία.