Η ανάκαμψη της καρδιακής συχνότητας μετά από καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κοπώσεως στη χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια

Abstract

Patients with chronic heart failure are characterized by multiple abnormalities of autonomic nervous system function which are associated to their high mortality rate. Exercise training through aerobic rehabilitation programs has beneficial effects in autonomic nervous regulation. Early heart rate recovery immediately after exercise is an indirect index of parasympathetic activity; however its prognostic role in CHF patients has not been thoroughly investigated yet. Αim of this study was to determine the prognostic role of early heart rate recovery immediately after exercise in CHF patients that underwent cardiopulmonary exercise testing (CPET) and to evaluate the possible positive effects of an exercise aerobic rehabilitation program. Τhe population of the prospective survival study consisted of 92 patients with stable CHF that underwent an incremental symptom-limited CPET on a treadmill. The study of the rehabilitation program included 29 stable CHF patients that were randomly assigned to interval type [Ν=10 (100% peak Work Rate for 30 sec, alternating with rest for 30 sec)] and continuous training [Ν=14 (50% του μέγιστου έργου)], for 36 sessions, three times per week. These patients performed an incremental symptom-limited CPET on a cycle ergo-meter before and after the completion of the program. By using the breath by breath technique the air flow, the oxygen uptake and carbon dioxide output were calculated. Measurements included peak oxygen uptake (Vo2p, ml/kg/min), oxygen uptake at anaerobic threshold (AT, ml/kg/min), as well as the slope of the linear regression of minute ventilation versus carbon dioxide output from the onset of exercise to the anaerobic threshold (VE/VCO2 slope) and the 1st linear regression of oxygen uptake reduction during the 1st min of recovery period (Vo2/t-slope,ml/kg/min2). Additionally, the percentage of chronotropic reserve {CR,%=[Μέγιστη καρδιακή συχνότητα (HR,bpm)- HR ηρεμίας] χ 100 / (220-ηλικία-HR ηρεμίας)} and heart rate recovery during the 1st min of recovery period immediately after exercise [(HRR1,bpm)=HR difference from peak exercise to one min after] were calculated. All patients underwent radionuclide ventriculography in order to measure left ventricular ejection fraction. ..............................................................

Οι ασθενείς με ΧΚΑ χαρακτηρίζονται από πολλαπλές διαταραχές της λειτουργικότητας του αυτόνομου νευρικού συστήματος που σχετίζονται σημαντικά με την αυξημένη θνησιμότητα των ασθενών αυτών. Η άσκηση μέσω των προγράμματων αερόβιας άσκησης φαίνεται να έχει ευεργετικές επιδράσεις στη ρύθμιση του αυτόνομου νευρικού συστήματος. H ανάκαμψη της καρδιακής συχνότητας κατά τη πρώϊμη φάση της ανάκαμψης μετά την άσκηση είναι ένας έμμεσος δείκτης της παρασυμπαθητικής δραστηριότητας. Ωστόσο, η προγνωστική του αξία στη ΧΚΑ δεν έχει ακόμα διερευνηθεί. Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να διερευνηθεί η προγνωστική αξία της ανάκαμψης της καρδιακής συχνότητας κατά την πρώϊμη φάση της περιόδου ανάκαμψης αμέσως μετά την άσκηση σε ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια που υποβάλλονται σε καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κοπώσεως και στη συνέχεια να αξιολογηθούν οι πιθανές θετικές επιδράσεις ενός προγράμματος αποκατάστασης αερόβιας άσκησης. O πληθυσμός της προοπτικής μελέτης επιβίωσης αποτελείτο από 92 ασθενείς με σταθερή ΧΚΑ, που υποβλήθηκαν σε μέγιστη αυξανόμενου έργου καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κοπώσεως σε κυλιόμενο τάπητα. Η μελέτη επίδρασης προγράμματος αποκατάστασης συμπεριλάμβανε 29 ασθενείς με σταθερή ΧΚΑ, οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν να συμμετέχουν σε διαλειμματικού τύπου [Ν=10 (100% μέγιστου έργου για 30 sec, εναλλάσοντας με 30 sec ηρεμία)] και συνεχού τύπου άσκηση [Ν=14 (50% του μέγιστου έργου)], για 36 συνεδρίες, 3 φορές την εβδομάδα. Οι ασθενείς αυτοί πραγματοποίησαν μέγιστη αυξανόμενου έργου καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κοπώσεως σε κυκλοεργόμετρο πρό και μετά το τέλος του προγράμματος αποκατάστασης. Με την τεχνική μέτρησης αναπνοή προς αναπνοή μετρήθηκαν η ροή αέρα, η πρόσληψη οξυγόνου και η αποβολή διοξειδίου του άνθρακα. Έτσι οι μετρήσεις περιλάμβαναν τη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου (Vo2 p,ml/kg/min), τη πρόσληψη οξυγόνου στον αναερόβιο ουδό (AT,ml/kg/min), όπως επίσης με κατάλληλο λογισμικό μετρήθηκε η κλίση του αναπνευστικού ισοδυνάμου ως προς την αποβολή του διοξείδιου του άνθρακα από την αρχή της άσκησης έως τον αναερόβιο ουδό (VE/VCO2 slope) και η 1ου βαθμού κλίση της μείωσης της πρόσληψης οξυγόνου στο 1ο λεπτό της περιόδου ανάκαμψης της άσκησης (Vo2/t-slope,ml/kg/min2). Επιπλέον, υπολογίσθηκε το ποσοστό της χρονοτρόπου εφεδρείας {CR,%=[Μέγιστη καρδιακή συχνότητα (HR,bpm)- HR ηρεμίας] χ 100 / (220-ηλικία-HR ηρεμίας)} και η ανάκαμψη της καρδιακής συχνότητας στο 1ο λεπτό αμέσως μετά το τέλος της μέγιστης άσκησης [(HRR1,bpm)=η διαφορά της καρδιακής συχνότητας από το μέγιστο της άσκησης έως το 1ο λεπτό μετά την άσκηση]. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε ραδιοϊσοτοπική κοιλιογραφία για τον υπολογισμό του κλάσματος εξωθήσεως της (ΑΡ) κοιλίας (LVEF). .......................................................................................................