Ο ηλεκτρικός νευρομυϊκός ερεθισμός ως παράγοντας για τη βελτίωση της αποδοτικότητας του μυός σε ασθενείς της ΜΕΘ

Abstract

Introduction: Critical illness polyneuromyopathy (CIPNM) is a frequent complication in ICU patients characterized by severe muscle weakness, for which no effective preventive means has been proposed so far. This issue is also related to early rehabilitation and mobilization in the intensive care unit (ICU). The aim of this study was to investigate the efficacy of EMS in preserving muscle strength in ICU patients. Methods: One hundred seventy two consecutive patients with APACHE II score ≥ 13, were randomly assigned to the EMS (n = 86, age: 62 ± 18 years, APACHE II: 18 ± 5) or the control (n = 86, age: 59 ± 18 years, APACHE II: 18 ± 5) group. EMS sessions applied daily in muscles of both lower extremities. The strength evaluation of various groups in the upper and lower limbs and clinical diagnosis of CIPNM was made with the Medical Research Counsil (MRC) scale for muscle strength. Handgrip strength assessment was also employed. Results: Sixty one patients (EMS group: 29, control group: 32) were finally evaluated. EMS patients achieved higher MRC scores than controls (p ≤ 0.05) in wrist flexion, hip extension, knee extension, and ankle dorsiflexion of both sides. Collectively, EMS group performed higher MRC scores [median (25th – 75th percentile)] than controls in the legs [29 (26 – 30) vs. 26 (20 – 28), p = 0.01], while it tended to perform higher in the arms [28 (26 – 30.0) vs. 26 (22 - 30), p = 0.08]. Overall MRC score was higher in the EMS group [56 (52 – 60) vs. 52 (41 -58), p = 0.02]. In relation to diagnosis, CIPNM was diagnosed in 3 patients in the EMS group (10.3%) in comparison to 12 patients in the control group (37.5%) (p =0.02). Handgrip strength was evaluated in 21 patients ((EMS group: 12, control group: 9). The difference observed between EMS patients and controls did not reach statistical significance [(mean ± SD) 21.4 ± 10.8 vs. 14.8 ± 10.7 kg, p = 0.18). Handgrip strength was correlated (p < 0.01) to the upper extremities, the lower extremities and the overall MRC scores in absolute (r: 0.73 – 0.79) and relative (% of predicted) (r: 0.53 – 0.58) values. A significant difference in handgrip, even adjusted for gender and age, was found between patients diagnosed with CIPNM in comparison to those without CIPNM [(mean ± SD) 6.6 ± 4.4 vs. 23.4 ± 8.9 kg, p < 0.01]. Conclusions: EMS in ICU patients has a systemic beneficial outcome in strength, affecting not only muscle groups stimulated but also muscle groups not applied. EMS also results in lower incidence of CIPNM appearance. EMS exercise training is an effective means of muscle strength preservation and early mobilization in critically ill patients.

Εισαγωγή: Η πολυνευρομυοπάθεια του βαρέως πάσχοντα (ΠΝΜ) είναι μια συχνή επιπλοκή σε ασθενείς της ΜΕΘ. Χαρακτηρίζεται από σοβαρή μυϊκή αδυναμία και συνδέεται με παράταση της αποδέσμευσης από τον αναπνευστήρα και της παραμονής στη ΜΕΘ. Επί του παρόντος, δεν υπάρχει κάποιος αποτελεσματικός τρόπος για την πρόληψη της ΠΝΜ. Το ζήτημα σχετίζεται επίσης με την πρώιμη κινητοποίηση και αποκατάσταση στη ΜΕΘ. Ο σκοπός της μελέτης ήταν να εξετάσει την αποτελεσματικότητα του ΗΝΜΕ στη διατήρηση της μυικής δύναμης σε ασθενέις της ΜΕΘ. Μέθοδος: Εκατόν εβδομήντα δύο διαδοχικοί ασθενείς με σκορ APACHE II ≥ 13, τυχαιοποιήθηκαν στην ομάδα ΗΝΜΕ (n = 86, ηλικία: 62 ± 18 έτη, APACHE II: 18 ± 5) ή την ομάδα ελέγχου (n = 86, ηλικία: 59 ± 18 έτη, APACHE II: 18 ± 5). Συνεδρίες ΗΝΜΕ εφαρμόστηκαν καθημερινά σε μυϊκές ομάδες και των δύο κάτω άκρων ταυτόχρονα. Η αξιολόγηση της δύναμης σε διάφορες μυικές ομάδες των άνω και κάτω άκρων καθώς και η κλινική διάγνωση της ΠΝΜ έγινε με την κλίμακα MRC (Medical Research Council). Αξιολόγηση της δύναμης των άνω άκρων έγινε επίσης με δυναμομέτρηση χειρός. Αποτελέσματα: Η τελική αξιολόγηση περιέλαβε 61 ασθενείς (ομάδα ΗΝΜΕ: 29, ομάδα ελέγχου: 32). Η ομάδα ΗΝΜΕ παρουσίασε υψηλότερη τιμή MRC από την ομάδα ελέγχου (p ≤ 0,05) στην κάμψη του καρπού, στην κάμψη του ισχύου, στην έκταση του γόνατος και στην ραχιαία κάμψη της ποδοκνημικής και των δύο πλευρών. Συνολικά, η ομάδα ΗΝΜΕ είχε υψηλότερο σκορ [διάμεσος τιμή (25ο – 75o εκατοστημόριο)] από την ομάδα ελέγχου στα κάτω άκρα [29 (26 - 30) έναντι 26 (20 – 28), p = 0,01], ενώ έτεινε να έχει υψηλότερες τιμές στα άνω άκρα [28 (25 – 30) έναντι 26 (22 - 30), p = 0,08]. Η συνολική τιμή MRC ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα ΗΝΜΕ [56 (52 – 60) έναντι 52 (41 – 58), p = 0,02]. Σχετικά με την εμφάνιση ΠΝΜ, διαγνώστηκε σε 3 ασθενείς της ομάδας ΗΝΜΕ (10,3%) έναντι 12 της ομάδας ελέγχου (37,5%) (p = 0,02). Αξιολόγηση με δυναμομέτρηση έγινε σε 21 ασθενείς (ομάδα ΗΝΜΕ: 12, ομάδα ελέγχου: 9). Η διαφορά που παρατηρήθηκε μεταξύ των ομάδων ΗΝΜΕ και ελέγχου δεν έφτασε σε επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας [(μέση τιμή ± SD) 21,4 ± 10,8 έναντι 14,8 ± 10,7 kg, p = 0,18). Η δυναμομέτρηση χειρός συσχετίστηκε (p < 0,01) με τη τιμή MRC των άνω άκρων, των κάτω άκρων και τη συνολική σε απόλυτες (r : 0,73 – 0,79) και σχετικές τιμές (% της προβλεπόμενης τιμής) (r: 0,53 – 0,58). Σημαντική διαφορά στη δυναμομέτρηση παρατηρήθηκε μεταξύ των ασθενών που διαγνώστηκαν με ΠΝΜ και χωρίς [(μέση τιμή ± SD) 6,6 ± 4,4 έναντι 23,4 ± 8,9 kg, p < 0,01], ακόμα και όταν συνυπολογίστηκε η ηλικία και το φύλο. Συμπεράσματα: Η εφαρμογή ΗΝΜΕ σε ασθενείς της ΜΕΘ επιφέρει συστηματικά θετικά αποτελέσματα στη μυϊκή δύναμη, επηρρεάζοντας όχι μόνο μυικές ομάδες στις οποίες εφαρμόζεται αλλά και άλλες, στις οποίες δεν εφαρμόζεται. Ο ΗΝΜΕ έχει επίσης θετικά αποτελέσματα στην εμφάνιση της ΠΝΜ. Ο ΗΝΜΕ αποτελεί μια αποτελεσματική μορφή άσκησης και κινητοποίησης σε ασθενείς της ΜΕΘ.