Η επίδραση της εξωγενούς χορήγησης ινσουλίνης, γλουκαγόνου και γαστρίνης, μεμονωμένα και σε συνδυασμούς, στην ηπατική αναγέννηση μετά από ευρεία ηπατεκτομή: πειραματική μελέτη σε επίμυες

Abstract

Aim: The present study was designed in order to investigate: 1. The effect of gastrin, insulin and glucagon administration on the rate of liver regeneration after partial hepatectomy (PH). 2. The possible interactions between any of the three hormones with respect to liver regeneration. Materials and Methods: One main group of 12 animals (Wistar Rats) and 7 main groups of 24 animals were studies. In the first group (controls), no hormones were administered and PH was performed. In the rest, in 12 out of 24 animals PH was performed, while the other 12 were sham-operated (SO); In six groups, insulin, gastrin or glucagon were administered, in six their combinations by two and in two groups, all three hormones were administered. In all groups, three additional sub-groups were defined, since the animals were killed at 6, 24 or 48 hours after PH or SO. As a result, a total of 42 subgroups + 3 control subgroups were studied, of 4 animals each. In all liver samples, tissue concentration of DNA, protein and their ratio were determined before (left and central lobe during operation) and after (regenerating right lobe during killing) PH, or after SO (intact liver). Telomerase activity was also determined in one sample from each sub-group, in which PH was performed. Results: 1. Surgical operation (PH or SO) resulted in increased DNA concentration and DNA-to-protein concentration ratio. 2. This increase was significantly higher after PH, compared to SO. 3. Gastrin administration was independently associated with increased DNA synthesis, demonstrated by the tissue DNA concentration and the DNA-to-protein concentration ratio. 4. Time after PH was also positively associated with increased DNA synthesis, since at 24 and 48 h, the tissue DNA concentration and the DNA-to-protein concentration ratio were significantly increased. 5. In the PH model of regenerating liver, telomerase activity was detected after isolated or combined by two administration of gastrin, insulin or glucagon. Conclusions: 1. In the present study, a strong positive influence of gastrin on the rate of liver regeneration was observed. 2. On the contrary, administration of insulin and glucagon did not have a significant effect. 3. Apparently, the exogenous administration of hepatotropic hormones exerts a maximal effect after, approximately, 48 hours. 4. In the regenerating liver, telomerase activity is detected after isolated or combined by two administration of gastrin, insulin or glucagon.

Σκοπός: Η παρούσα μελέτη σχεδιάστηκε με σκοπό τη διερεύνηση της επίδρασης της γαστρίνης, του γλουκαγόνου και της ινσουλίνης, όταν χορηγούνται μεμονωμένα, μαζί ή σε συνδυασμούς ανά δύο, στην αναγέννηση του ήπατος, μετά από 2/3 μερική ηπατεκτομή (ΡΗ) σε επίμυες. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήθηκαν μία κύρια ομάδα των δώδεκα και 7 κύριες ομάδες των 24 ζώων. Στην πρώτη ομάδα, την ομάδα των μαρτύρων, έγινε μόνο 2/3 ΡΗ. Στις υπόλοιπες 7 ομάδες, στα 12 από τα 24 πειραματόζωα έγινε 2/3 ΡΗ και στα υπόλοιπα 12 εικονική επέμβαση (SO) στα πειραματόζωα χορηγήθηκαν σε έξι από αυτές τις ομάδες μόνο γαστρίνη, ινσουλίνη ή γλουκαγόνο, σε άλλες έξι οι τρεις συνδυασμοί τους ανά δύο και σε δύο ομάδες και οι τρεις ορμόνες. Σε όλες τις ομάδες, τα πειραματόζωα χωρίστηκαν σε τρεις υποομάδες, καθώς η θανάτωση των πειραματόζωων έγινε στις 6, στις 24 και στις 48 ώρες. Έτσι, διαμορφώθηκαν, τελικά, 42 υποομάδες στις οποίες χορηγήθηκαν οι υπό μελέτη ορμόνες ( 7 X 2 X 3 ) και 3 υποομάδες μαρτύρων (6, 24, 48 ώρες). Καθεμία από τις 45 αυτές υποομάδες αποτελούνταν από 4 πειραματόζωα. Σε όλα τα δείγματα έγινε προσδιορισμός της περιεκτικότητας DNA, λευκώματος ανά μονάδα μάζας ηπατικού ιστού και του λόγου των δύο, πριν (αριστερός και μέσος λοβός κατά την διάρκεια της επέμβασης) και μετά (αναγεννώμενος δεξιός λοβός κατά τη θανάτωση) από την 2/3 ΡΗ, ή μετά την SO, (ολόκληρο ήπαρ) ανάλογα με την (υπο)ομάδα. Έγινε, ακόμα, ανίχνευση της δραστικότητας της τελομεράσης σε ένα δείγμα από κάθε υποομάδα μετά την 2/3 ΡΗ. Αποτελέσματα: 1. Η χειρουργική επέμβαση (2/3 ΡΗ ή SO) είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ηπατικής σύνθεσης DNA, όπως αυτή εκφράζεται με τη περιεκτικότητα DNA και το λόγο DNA προς λεύκωμα. 2. Η 2/3 ΡΗ είχε σαν αποτέλεσμα μεγαλύτερη αύξηση της ηπατικής σύνθεσης DNA, όπως αυτή εκφράζεται με τη περιεκτικότητα DNA και το λόγο DNA/Λ σε σύγκριση με την SO. 3. Η χορήγηση γαστρίνης σχετιζόταν ανεξάρτητα με αυξημένη ηπατική σύνθεση DNA, όπως αυτή εκφράζεται με τη περιεκτικότητα DNA και το λόγο DNA/Λ. 4. Ο χρόνος μετά την 2/3 ΡΗ σχετιζόταν θετικά με την αύξηση του λόγου DNA/Λ, καθώς στις 24 και στις 48 ώρες η αύξηση του λόγου DNA/Λ ήταν πολύ μεγαλύτερη. 5. Στο αναγεννώμενο ήπαρ, μετά από χορήγηση ινσουλίνης, γαστρίνης, γλουκαγόνου ή συνδυασμού τους ανά δύο, ανιχνεύεται δραστικότητα του ενζύμου τελομεράση. Συμπεράσματα: 1. Η παρούσα μελέτη έδειξε σημαντική θετική επίδραση της γαστρίνης στο ρυθμό ηπατικής αναγέννησης μετά από 2/3 ΡΗ σε επίμυες. 2. Αντίθετα, πολύ μικρότερη ήταν η συμβολή των παγκρεατικών ορμονών, ινσουλίνης και γλουκαγόνου. 3. Φαίνεται πως η εξωγενής χορήγηση ορμονών μεγιστοποιεί την αύξηση της ηπατικής αναγέννησης στις 48, περίπου, ώρες. 4. Στο αναγεννώμενο ήπαρ, μετά από χορήγηση ινσουλίνης, γαστρίνης, γλουκαγόνου ή συνδυασμού τους ανά δύο, ανιχνεύεται δραστικότητα του ενζύμου τελομεράση.