Περιφερειακή σύγκλιση - απόκλιση στην ΕΕ: νέοι δείκτες και μέθοδοι μέτρησης των περιφερειακών ανισοτήτων

Abstract

Regional disparities, convergence-divergence trends and spatial agglomeration are some fundamental issues that generate concerns, supply other theoretical debates, and create "coalitions" and "alliances" of individual entities. In this setting, implementing contemporary, modernist and innovative proposals as tools of regional quantitative analysis, we expand the measurement range of regional disparities combining individual dimensions and parameters under one unaltered and single measurement indicator and/or an ensemble of indices. As a core reference, is being placed the LLAMACE indicator (L.OCAL L.ABOUR MA.RKET C.ONTIGUITY E.FFECT). Focusing on the local (spatial-territorial and/or regional) dimension of the labour market, is being emphasized the prime role of spatial contiguity. Our goal was the spark of contemporary conditions necessity to lend mathematical quantitative expression in 'Space-Territory' to join such resident operating empirical foundation of disparities and become a cohesive and systematic analysis. There upon is bounded and verified the assumption of simultaneous space-time lag which emerges anew the significance of sparial contiguity.

Περιφερειακές ανισότητες, σύγκλιση-απόκλιση και χωρική συγκέντρωση αποτελούν ορισμένα εκ των θεμελιωδών ζητημάτων που παράγουν προβληματισμούς, τροφοδοτούν θεωρητικές και λοιπές αντιπαραθέσεις, δημιουργούν «συμμαχίες» και «συνασπισμούς» επί μέρους οντοτήτων. Υπό το πρίσμα τούτο, εισάγοντας σύγχρονες, νεωτερικές και καινοτόμες προτάσεις ως εργαλεία ποσοτικής περιφερειακής ανάλυσης, επεκτείνουμε το πεδίο μέτρησης των περιφερειακών (χωρικών) ανισοτήτων συνδυάζοντας επί μέρους διαστάσεις και παραμέτρους υπό ένα αυτούσιο και μοναδικό δείκτη ή/και ένα σύνολο δεικτών. Ως κεντρικό σημείο αναφοράς τοποθετείται ο δείκτης LLAMACE (L.OCAL L.ABOUR MA.RKET C.ONTIGUITY E.FFECT). Εστιάζοντας στην τοπική (χωρική ή/και περιφερειακή) διάσταση της αγοράς εργασίας, τονίζεται ο πρωτεύων ρόλος της χωρικής γειτνίασης. Στόχος αποτέλεσε η επιβαλλόμενη εκ των σύγχρονων συνθηκών αναγκαιότητα να προσδώσουμε ποσοτική μαθηματική έκφραση στο ‘Χώρο’, ώστε να ενταχθεί τούτος λειτουργικά στην εμπειρική θεμελίωση των ανισοτήτων και να αποτελέσει μία συνεκτική και συστηματική βάση ανάλυσης. Επί τούτου, οριοθετείται και εν τέλει επαληθεύεται η υπόθεση της ταυτόχρονης χωρο-χρονικής υστέρησης, η οποία αναδεικνύει εκ νέου τη σπουδαιότητα της χωρικής εγγύτητας.