Η διευκόλυνση της ηλεκτρομυογραφικής-βιοανατροφοδοτικής χαλάρωσης του μετωπιαίου μυός μέσω της ελεγχόμενης άσκησης του τετρακεφάλου

Abstract

This study considers whether electromyographic biofeedback training of myoelectric level activity of the quadriceps can influence the frontal electromyographic biofeedback relaxation training, given that the frontalis and the quadriceps cannot belong to the same motor synergy. Sixty volunteering healthy adults, (27.1 ± 6.94), 20 men and 40 women, were assigned in two groups, the experimental group (30), and the control group (30). At first the subjects of the experimental group were trained to maintain their myoelectric activity of the quadriceps femoris muscle into a bandwidth knowledge of results condition, secured by an emg biofeedback system. The contractions of the quadriceps ought to be submaximal, as shown on the set window on screen. To follow-up this training, the subjects of the experimental group were trained in frontal electomyographic biofeedback relaxation, for ten minutes. The subjects of the control group were only trained in frontal electomyographic biofeedback relaxation. Root Mean Square (RMS) data of relaxation training were recorded and analysed for both groups. The results, statistically controlled, concerned each group’s percentage of success, that is the percentage of the overall duration the subjects maintained the myoelectric activity of the frontalis below the criterion, as well as the means of each person’s RMS data in different periods of time. Significant differences were statistically shown (Mann-Whitney and t-test), as regards the percentage of relaxation training success (p=.021), the means of the total experimental period (p=.039), the means of the initial period (500 sec) (p=.030). The means of 5 subjects out of the experimental group and the means of 13 subjects out of the control group were maintained above the criterion. The behavior of both groups differed in that only the first 5 subjects’ group showed homogeneity. The behavior of both subjects’ group was different in the total experimental period. In the initial experimental period most of the subjects tended to reduce the myolectric level of the frontalis (73.33% for the experimental group and 56.66% for the control group). In the final experimental period, most of the subjects of both groups (63.33%), showed a tendency toward increasing the myoelectric activity. The results indicated that the experimental group subjects had better control under the specified criterion as regards the frontal electromyographic biofeedback relaxation training.

Αυτή η μελέτη εξετάζει αν η ενισχυμένη με ηλεκτρομυογραφική βιοανατροφοδότηση εξάσκηση ελέγχου του επιπέδου ενεργοποίησης συγκεκριμένου μυός, του τετρακεφάλου, μπορεί να επηρεάσει την χαλάρωση, ενισχυόμενη με ηλεκτρομυογραφική βιοανατροφοδότηση, άλλου μυός, του μετωπιαίου, που δεν μπορεί λόγω θέσης να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κοινή κινητική συνέργια με τον προηγούμενο. Εξήντα ώριμοι υγιείς εθελοντές (27.1 ± 6.94), 20 άνδρες και 40 γυναίκες, εντάχθηκαν τυχαία σε δυο ομάδες, την πειραματική ομάδα (ΠΟ) και την ομάδα ελέγχου (ΟΕ). Τα τριάντα άτομα της πειραματικής ομάδας υποβλήθηκαν σε ελεγχόμενη μέσω ηλεκτρομυογραφικής βιοανατροφοδότησης εξάσκηση του τετρακεφάλου μυός σε ένα υπομέγιστο έργο και στη συνέχεια συμμετείχαν σε ελεγχόμενη με ηλεκτρομυογραφική βιοανατροφοδότηση, βάσει κριτηρίου, δεκάλεπτη χαλάρωση του μετωπιαίου. Τα τριάντα άτομα της ομάδας ελέγχου συμμετείχαν μόνο στην χαλάρωση του μετωπιαίου μυός. Καταγράφηκαν τα εκ της ηλεκτρομυογραφικής βιοανατροφοδότησης προκύπτοντα δεδομένα (root mean square) κάθε ατόμου, κατά την χαλάρωση του μετωπιαίου. Καταγράφηκε το ποσοστό επιτυχίας (ποσοστό του συνολικού χρόνου που το άτομο παρουσίαζε τιμές κάτω από το κριτήριο) τόσο στην Πειραματική Ομάδα όσο και στην Ομάδα Ελέγχου και ελέγχθηκαν οι στατιστικές διαφορές (Mann-Whitney test) μεταξύ των δυο ομάδων. Ελέγχθηκε επίσης, (Mann-Whitney και t-test), η διαφορά των μέσων όρων της πειραματικής ομάδας και της ομάδας ελέγχου, στο συνολικό χρόνο της πειραματικής διαδικασίας και σε διάφορα άλλα χρονικά διαστήματα, έτσι ώστε να εξεταστούν διαφορές συμπεριφοράς των ατόμων των δυο ομάδων στο αρχικό διάστημα της πειραματικής διαδικασίας καθώς και σε διαστήματα στα οποία δεν έχουν παρέμβει παράγοντες όπως η κόπωση, η αδυναμία διατήρησης συγκέντρωσης της προσοχής κ.λ.π. Υπάρχουν στατιστικά σημαντικές διαφορές: μεταξύ της πειραματικής ομάδας και της ομάδας ελέγχου σε ό,τι αφορά στα ποσοστά επιτυχίας (p=.021), στους μέσους όρους των ομάδων στο συνολικό χρονικό διάστημα, (p=.039), στο χρονικό διάστημα των 500 πρώτων δευτερολέπτων) (p=.030). Στην πειραματική ομάδα οι μέσοι όροι μόνο πέντε ατόμων υπερβαίνουν το κριτήριο, ενώ στην ομάδα ελέγχου δεκατριών. Η σχετική συμπεριφορά των ατόμων της πειραματικής ομάδας, που οι μέσοι όροι υπερβαίνουν το κριτήριο είναι ομοιογενής σε αντίθεση με την συμπεριφορά των ατόμων της ομάδας ελέγχου. Καταγράφονται αντίθετες συμπεριφορές των δυο ομάδων συναρτήσει του χρόνου. Στο αρχικό διάστημα τα περισσότερα άτομα κάθε ομάδας (73.33% για την ΠΟ και 56.66% για την ΟΕ) τείνουν να ελαττώνουν το επίπεδο ενεργοποίησης του μετωπιαίου μυός, ενώ, αντίθετα, στο τελικό διάστημα η τάση και στις δυο ομάδες (63.33% και για τις δυο), είναι αυξητική. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η πειραματική ομάδα που είχε υποβληθεί σε ελεγχόμενη εξάσκηση του τετρακεφάλου μυός είχε καλύτερο έλεγχο του μετωπιαίου μυός στην επιλεγμένη δοκιμασία και με το συγκεκριμένο κριτήριο.