Η αποτελεσματικότητα του συνδυασμού προπαφαινόνης και ιμπουτιλίδης στην ανάταξη της κολπικής μαρμαρυγής πρόσφατης έναρξης

Abstract

Background: Pharmacological conversion of persistent atrial fibrillation (AF) is associated with modest success rates, but combined antiarrhythmic regiments have not been well studied. Objective: To assess the efficacy and safety of pharmacological conversion of persistent AF with a combined propafenone plus ibutilide regimen. Methods and results: One hundred consecutive patients (66 male, age 65±10 years) with persistent AF (mean duration 99±92 days) admitted for elective pharmacological cardioversion, were randomly assigned to either treatment with intravenous ibutilide (1 mg plus additional 1 mg, if required) (n =51) or oral propafenone (600 mg) plus intavenous ibutilide at the same dosage (n=49). Success rates were 41,1% (21 of 53 patients) for ibutilide alone and 71,4% (35 of 49 patients) for propafenone plus ibutilide (p=0,0044). However, cardioversion occurred earlier in the former group (55±20 min), compared to the latter group (81±32 min, p=0,0019). A comparable increase in the QTc interval was observed in both groups, but one case of sustained torsde de pointes, requiring electrical cardioversion was observed in the propafenone plus ibutilide group. No other complications were noted during the hospitalizations period. Conclusion: Concurrent administration of propafenone plus ibutilide for pharmacologic cardioversion of persistent AF is safe and significantly more effective compared to ibutilide alone.

Ιστορικό: Η φαρμακευτική ανάταξη της εμμένουσας (persistent) κολπικής μαρμαρυγής (AF) έχει συσχετισθεί με μέτρια συχνότητα επιτυχίας, αλλά ο συνδυασμός αντιαρρυθμικής αγωγής δεν έχει μελετηθεί καλά. Σκοπός: Εκτίμηση της αποτελεσματικότητας και ασφάλειας της ανάταξης της εμμένουσας κολπικής μαρμαρυγής με την συνδυασμένη αγωγή Propafenone και Ibutilide. Μέθοδοι και αποτελέσματα: Σε εκατό κατά σειρά ασθενείς (σε άνδρες, ηλικίας 65±10 ετών) με εμμένουσα κολπική μαρμαρυγή (μέσο όρο διάρκειας 99±92 ημέρες) που επιλέγησαν για φαρμακευτική ανάταξη, εφαρμόστηκε είτε θεραπεία με ενδοφλέβια ιμπουτιλίδη ( 1 mg συν επιπλέον 1 mg αν απαιτείτο) (n=51 ), είτε Propafenone από του στόματος (600 mg) συν ενδοφλέβια ιμπουτιλίδη στην ίδια δοσολογία (n=49). Επιτεύχθηκε ανάταξη στο 41,1% (21 από τους ασθενείς) για την ομάδα της ιμπουτιλίδης και 71,4% (35 από τους 49 ασθενείς) για την ομάδα της συγχορήγησης Propafenone-ιμπουτιλίδης (p=0,0044). Όμως, η ανάταξη επήλθε νωρίτερα στην πρώτη ομάδα (55±20 min), συγκρινόμενη με την τελευταία ομάδα (81±32 min, p=0,0019). Παρατηρήθηκε μία υπολογίσιμη αύξηση του QTc διαστήματος και στις δύο ομάδες, αλλά παρατηρήθηκε ένα επεισόδιο εμμένουσας torsade de points, το οποίο χρειάστηκε ηλεκτρική ανάταξη στην ομάδα συγχορήγησης προπαφαινόνης συν ιμπουτιλίδη. Δεν παρατηρήθηκαν άλλες επιπλοκές κατά την περίοδο της νοσηλείας. Συμπέρασμα: Η ταυτόχρονη λήψη προπαφαινόνης και ιμπουτιλίδης για φαρμακευτική ανάταξη της εμμένουσας AF είναι ασφαλής και σημαντικά πιο αποτελεσματική συγκρινόμενη με την ιμπουτιλίδη μόνη της.