Αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στη Μακεδονία (1941-1944)

Abstract

The present historical thesis examines the question of retaliation that was exercised by the German Authorities of Occupation against the non-combatant population in Central and Western Macedonia during 1941-1944. Through the review of all those felonious actions that were characterized as crimes of war it was sought to analyze and interpret not only the motives of those that committed them, but the objectives of those that caused them as well. As it was proved by the use of an amount of primary and secondary sources, Germans, through the imposition of collective sentences and by terrorating the population, sought to repress the resistance and deter sabotages, attacks and any other actions that would turn against them. This policy of retaliation was exercised with the characteristic German authorities actually failed to repress the Resistance. Yet, this fact-and despite the existing different opinions-did not prevent the military leadership from the imposition of measures that affected, mainly, the non-combatant population. Nor this fact, nor did the existing different opinions prevent the military leadership from the imposition of measures that affected, mainly, the non-combatant population. On the other hand, the attacks of rebels were continued, despite the small losses that they caused to the troops of German Occupation. Finally, reprisals were an integral part of an unorthodox war between German troops and Greek rebels, with the non-combatant population suffering the cost of this conflict.

Η παρούσα διατριβή ιστορίας εξετάζει το ζήτημα των αντιποίνων που εφαρμόστηκαν από τις γερμανικές αρχές Κατοχής εναντίον του άμαχου πληθυσμού στην Κεντρική και τη Δυτική Μακεδονία κατά τη χρονική περίοδο 1941-1944. Μέσα από την "αναψηλάφηση" όλων εκείνων των ειδεχθών πράξεων, που χαρακτηρίστηκαν ως εγκλήματα πολέμου, επιδιώχθηκε να αναλυθούν και να ερμηνευτούν τόσο τα κίνητρα εκείνων που τις διέπραξαν όσο και οι στόχοι αυτών που τις προκάλεσαν. Όπως αποδείχθηκε, με τη βοήθεια πλήθους πρωτογενών και δευτερογενών πηγών, με την επιβολή συλλογικών ποινών, οι Γερμανοί επιδίωξαν να καταστείλουν, δια της τρομοκράτησης του πληθυσμού, την αντίσταση και να αποτρέψουν δολιοφθορές, επιθέσεις και άλλες πράξεις που στρέφονταν εναντίον των δυνάμεων Κατοχής. Αυτή η πολιτική αντιποίνων ασκήθηκε με τη χαρακτηριστική γερμανική μεθοδικότητα καθ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής και είχε την επίσημη κάλυψη της ηγεσίας του Γ' Ράιχ. Προσφεύγοντας σε αντίποινα, οι γερμανικές αρχές απέτυχαν στην πράξη να καταστείλουν την αντίσταση. Το γεγονός αυτό, όμως-και παρά τις όποιες υφιστάμενες διαφορετικές απόψεις-δεν εμπόδισε τη στρατιωτική ηγεσία από την επιβολή μέτρων που έπληξαν, κυρίως, τους αμάχους. Από την άλλη πλευρά, οι επιθέσεις των ανταρτών συνεχίστηκαν, παρά τις μικρές σε έκταση απώλειες που προκάλεσαν στα στρατεύματα Κατοχής. Τελικά, τα αντίποινα ήταν αναπόσπαστο τμήμα ενός ανορθόδοξου πολέμου μεταξύ των Γερμανών και των ανταρτών, με τον άμαχο πληθυσμό να υφίσταται το κόστος της σύγκρουσης.