Μελέτη της απελευθέρωσης φθορίου από ορθοδοντικά συγκολλητικά in vitro και της πρόσληψης φθορίου από την αδαμαντίνη in vivo

Abstract

The objectives of this prospective controlled study were to investigate over a period of 2 months the in vitro fluoride release from a glass-ionomer orthodontic bonding system (Fuji I), as well as the extent of enamel fluoride uptake from the same glass-ionomer cement after 6 months in vivo. An additional aim was the assessment of the shear bond strength of this in vivo aged glassionomer in comparison to the same non aged set cement in vitro. The fluoride release in vitro was measured using an ion-selective electrode at 1, 3, 7, 30 and 60 days. At the in vivo part of the study, 15 pairs of premolars were bonded with orthodontic metal brackets using either Fuji or Transbond (composite resincontrol). Six months later, following extraction of these teeth, SEM analysis and Electron Dispersive Spectroscopy (EDS) were performed. For the shear bond strength, 10 pairs of premolars bonded with glass-ionomer or composite resin, that had remained intraorally for 6 months, were compared with 14 pairs of teeth bonded in vitro with the same non-aged systems. Results showed a “burst-effect” pattern of the in vitro fluoride release during the 1st month, which became less pronounced with time. Statistical significant fluoride concentration (p<0.05) was confirmed only for the outer enamel surface (at a depth of 2μm) and not from the deeper sites (at a distance of 100μm from the dentin-enamel junction), with the fluoride originating from the cement particles. Finally, statistically significant difference (p<0.05) was detected in the shear bond strength between the two orthodontic bonding systems, with the glass-ionomer presenting smaller values than the composite resin and the factor of aging affecting this feature.

Σκοπός της μελέτης ήταν η παρακολούθηση της in vitro απελευθέρωσης φθορίου από υαλοϊονομερές συγκολλητικό σύστημα (Fuji I), η μέτρηση της in vivo πρόσληψης αυτού από την αδαμαντίνη ύστερα από 6μηνη παραμονή στο στόμα ορθοδοντικών αγκυλίων συγκολληθέντων με το ίδιο σύστημα, καθώς και η αξιολόγηση της αντοχής του δεσμού διάτμησης συγκολλητικών συστημάτων κατόπιν κλινικής γήρανσης ή μη. Η απελευθέρωση φθορίου in vitro μετρήθηκε με ηλεκτρόδιο φθορίου στις 1, 3, 7, 30 και 60 ημέρες. Στο in vivo μέρος, 15 ζεύγη προγομφίων συγκολλήθηκαν με αγκύλια χρησιμοποιώντας είτε Fuji ή Transbond (σύνθετη ρητίνη-μάρτυρας). Έξι μήνες μετά, κατόπιν εξαγωγής αυτών των δοντιών, ακολούθησε μελέτη με σαρωτικό ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και φασματοσκοπία διασποράς ενέργειας. Στην αντοχή δεσμού διάτμησης, 10 ζεύγη προγομφίων συγκολλημένα με υαλοϊονομερή κονία ή σύνθετη ρητίνη, μετά από 6 μήνες in vivo, συγκρίθηκαν με 14 ζεύγη δοντιών συγκολλημένα in vitro χωρίς προηγούμενη κλινική γήρανση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η απότομη απελευθέρωση φθορίου από την υαλοϊονομερή κονία in vitro κατά τον 1ο μήνα έγινε λιγότερο έντονη με την πάροδο του χρόνου. Στατιστικά σημαντική συγκέντρωση φθορίου (p<0.05) επιβεβαιώθηκε μόνο στην επιφανειακή αδαμαντίνη (σε απόσταση 2 μm από τη διεπιφάνεια αδαμαντίνης-συγκολλητικού) και όχι στα βαθύτερα στρώματα αυτής (σε απόσταση 100 μm από τη σύναψη αδαμαντίνης–οδοντίνης), με το φθόριο να προέρχεται από τα μόρια της κονίας. Τέλος, στατιστικά σημαντική διαφορά στην αντοχή του δεσμού διάτμησης (p<0.05) διαπιστώθηκε ανάμεσα στα 2 συγκολλητικά, με μικρότερες τιμές στην υαλοϊονομερή κονία από τη σύνθετη ρητίνη και τον παράγοντα γήρανση να επηρεάζει την αντοχή δεσμού διάτμησης.