Οικολογικά μοντέλα προσομοίωσης μεταπληθυσμών σε πολλαπλές κλίμακες χώρου και διαταραχής

Abstract

The classical models in ecology assume that space is homogeneous or that space is characterized by pattern at a single scale. These assumptions are not realistic. Therefore, we need to explore the theoretical models under more realistic assumptions regarding spatial structure and its scaling properties. This thesis focuses on scale issues and how the spatial structure of habitat affects the long-term persistence of populations. The thesis consists of four parts: I develop and analyze techniques for the recording of spatial pattern that are independent of observation scale (first part), and then I apply them on recording the spatial pattern of the vegetation along a transitional zone from a Mediterranean type ecosystem to an oak deciduous forest (second part). In the next sections, I use spatially explicit models to investigate the consequences of spatial autocorrelation (of both habitat and disturbance) on the longterm persistence of metapopulation systems (third part) and on the selection of optimal dispersal distance (fourth part).

Oι παραδοχές των κλασικών μοντέλων της οικολογίας για ομοιογενή χώρο ή για χωρικά πρότυπα σε μία μόνο κλίμακα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Υπάρχει ανάγκη για διερεύνηση των θεωρητικών μοντέλων κάτω από πιο ρεαλιστικές υποθέσεις ως προς τη δομή του χώρου και τις κλίμακες ανάλυσης και προσέγγισής του. Η παρούσα διατριβή εστιάζει στα προβλήματα της κλίμακας και στο τι συνεπάγεται η χωρική δομή του ενδιαιτήματος για την επιβίωση των πληθυσμών και δη μακροπρόθεσμα.