Catastrophes d' Asie mineure, au delà du désastre: aspect d’ une crise humanitaire, 1910-1930

Abstract

The choice of the current subject was born of an internal research, of a descendant of refugees who wanted to know and understand the conditions and the reasons for which the reception of his ancestors had done in a way so "inelegant", hasty. and summary, and all without feeling the desire to punish those involved. At the same time, it was also the will to study whether our present society, so organized and modern, would have learned from the mistakes of the past and full of experiences could not repeat them. But the reality of the 2015 refugee flow proved that at the end of the day a society, no matter how ready, forward-thinking and civilized it wants to appear, is nothing but a beautiful and adorned, who does not learn or does not even want to learn from her mistakes, from her history, she simply learns to react and to bury under the carpet the problems which preoccupy her or disturb the image her calm. Under normal circumstances, it is impossible for the historian to find a way to experience the object of his study, to experience historical reality, and this because of the gap between the present and the past he is studying. The migratory flow that began in 2015 was an opportunity for our study to make us experience the sad reality of the fate of the refugees of the period studied, with images, words, sounds, smells. Τhe refugees of today experienced the same health problems, the same social treatment, the same state of reality and of under-effort to help them, in their own way “wore” the same cloak of misery as the refugees in our study. Can a subject of historical study change the image of the society in which we live? Yes, something that seems both rare and impossible, but ultimately so likely, a researcher can suddenly see his contemporaries transform into "monsters from the past" that he studies. It is true that the path of the seeker is lonely and requires a lot of effort and sacrifice, the obstacles that he will find before him, especially if he has a family and works, are numerous, at the same time he must face problems of bureaucracy, prejudice or hostility. Of course, no state wants to be blamed for the mistakes it has made in the past, hoping it could earn its immunity. However, a thesis topic can allow the researcher to change their perception of their own family, to discover their ancestors through sources and archives, thus teaching their children their true family history without internal historical myths without distorted memories, to so that the years of this research and writing can easily become a personal quest for the holy grail. Was the reaction to the problems of the massive arrival of refugees from Asia Minor in Greece the only one the Greek state could have? Or was it an attempt to cover up one or the reality after this massive arrival? Was the Greek state aware of the demographic situation in Asia Minor and did it not react after the disaster, which resulted in a gap in common sense or did it hide a misinterpretation of the data that he had?

Η επιλογή του τρέχοντος θέματος γεννήθηκε από μια εσωτερική έρευνα, ενός απογόνου προσφύγων που ήθελε να γνωρίσει και να κατανοήσει τις συνθήκες και τους λόγους για τους οποίους η υποδοχή των προγόνων του είχε κάνει κατά τρόπο τόσο «απαράδεκτο», βιαστικό και ελλιπή, αυτό χωρίς να αισθανθεί την επιθυμία να τιμωρήσει τους εμπλεκόμενους. Ταυτόχρονα, ήταν η βούληση να μελετηθεί αν η σημερινή μας κοινωνία, τόσο οργανωμένη και σύγχρονη, θα είχε μάθει από τα λάθη του παρελθόντος και γεμάτη εμπειρίες δεν θα μπορούσε να τα επαναλάβει. Όμως η πραγματικότητα της προσφυγικής ροής του 2015 απέδειξε ότι στο τέλος της ημέρας, μια κοινωνία, ανεξάρτητα από το πόσο έτοιμη, προνοητική και πολιτισμένη θέλει να εμφανιστεί, δεν είναι παρά όμορφη και στολισμένη, που δεν μαθαίνει ή δεν θέλει καν να μάθει από τα λάθη της, από την ιστορία της, απλά μαθαίνει να αντιδρά και να θάβει κάτω από το χαλί τα προβλήματα που την απασχολούν ή διαταράσσουν την εικόνα της ηρεμίας. Υπό κανονικές συνθήκες, είναι αδύνατο για τον ιστορικό να βρει έναν τρόπο να βιώσει το αντικείμενο της μελέτης του, να βιώσει την ιστορική πραγματικότητα, και αυτό λόγω του χάσματος μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος που μελετά. Η μεταναστευτική ροή που ξεκίνησε το 2015 ήταν μια ευκαιρία η μελέτη μας να μας κάνει να βιώσουμε τη θλιβερή πραγματικότητα της μοίρας των προσφύγων της περιόδου που μελετήθηκε, με εικόνες, λέξεις, ήχους και μυρωδιές. Οι πρόσφυγες του σήμερα βίωσαν τα ίδια προβλήματα υγείας, την ίδια κοινωνική αντιμετώπιση, την ίδια κατάσταση της πραγματικότητας και την προσπάθεια να τους βοηθήσουν, με τον δικό τους τρόπο «φορούσαν» τον ίδιο μανδύα με τους πρόσφυγες στη μελέτη μας. Μπορεί ένα θέμα ιστορικής μελέτης να αλλάξει την εικόνα της κοινωνίας στην οποία ζούμε; Ναι, κάτι που φαίνεται τόσο σπάνιο όσο και αδύνατο, αλλά τελικά τόσο πιθανό, ένας ερευνητής μπορεί ξαφνικά να δει τους συγχρόνους του να μετατρέπονται σε "τέρατα από το παρελθόν" που μελετά.Είναι αλήθεια ότι το μονοπάτι του ερευνητή είναι μοναχικό και απαιτεί πολλή προσπάθεια και θυσία. Αρχικά τα εμπόδια που θα βρει μπροστά του, ειδικά αν έχει οικογένεια και δουλειά, είναι πολλά, ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπίσει προβλήματα γραφειοκρατίας, προκατάληψης ή εχθρότητας. Φυσικά, κανένα κράτος δεν θέλει να κατηγορηθεί για τα λάθη που έχει κάνει στο παρελθόν, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να κερδίσει την ασυλία του. Ωστόσο, ένα θέμα διατριβής μπορεί να επιτρέψει στον ερευνητή να αλλάξει την αντίληψή του για την οικογένειά του, να ανακαλύψει τους προγόνους του μέσω πηγών και αρχείων, διδάσκοντας έτσι στα παιδιά του την πραγματική οικογενειακή ιστορία τους χωρίς εσωτερικούς ιστορικούς μύθους χωρίς παραμορφωμένες αναμνήσεις, έτσι ώστε τα χρόνια αυτής της έρευνας και γραφής να μπορούν εύκολα να γίνουν μια προσωπική αναζήτηση για το ιερό δισκοπότηρο. Ήταν η μόνη αντίδραση στα προβλήματα της μαζικής άφιξης προσφύγων από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα; Ή μήπως ήταν μια προσπάθεια να καλυφθεί η πραγματικότητα μετά από αυτήν την τεράστια άφιξη; Το ελληνικό κράτος γνώριζε τη δημογραφική κατάσταση στη Μικρά Ασία και δεν αντέδρασε μετά την καταστροφή, η οποία οδήγησε σε κενό στην κοινή λογική ή έκρυψε μια εσφαλμένη ερμηνεία των δεδομένων που είχε;

Le choix du sujet actuel est né d'une recherche interne, d’un descendant de réfugiés qui voulait connaitre et comprendre les conditions et les raisons pour lesquelles l’accueil de ses ancêtres avait ai fait d’une façon si « inélégante », hâtive et sommaire, et tout ça sans ressentir le désir de punir les personnes impliquées. En même temps, c'était aussi la volonté d’étudier si notre société actuelle si organisée et moderne, aurait appris des erreurs du passé et pleine d'expériences ne puisse pas les répéter. Mais la réalité du flux des réfugiés de 2015 a prouvé qu'en fin de compte, une société, peu importe à quel point elle veut paraître prête, avant-gardiste et civilisée, n'est rien d'autre qu'une société belle et ornée, qui n'apprend pas ou ne veut même pas apprendre de ses erreurs, de son histoire, elle apprend simplement à réagir et à enfouir sous le tapis les problèmes qui la préoccupent ou troublent l'image son calme. Dans des circonstances normales, il est impossible pour l'historien de trouver un moyen de faire l'expérience de l'objet de son étude, de vivre la réalité historique et ceci en raison du décalage entre le présent et le passé qu'il étudie. Le flux migratoire qui a débuté en 2015 a été l'occasion pour notre étude de nous faire vivre la triste réalité du sort des réfugiés de la période étudiée, avec des images, des mots, des sons, des odeurs. Les réfugiés d'aujourd'hui vivaient les mêmes problèmes de santé, le même traitement social, le même état de réalité et de sous-effort pour les aider, à leur façon « portaient » le même manteau de misère que les réfugiés de notre étude. Un sujet d'étude historique peut-il changer l'image de la société dans laquelle on vit ? Oui, quelque chose qui semble à la fois rare et impossible, mais finalement si vraisemblable, un chercheur peut soudainement voir ses contemporains se transformer en « monstres du passé » qu'il étudie. Il est vrai que le chemin du chercheur est solitaire et demande beaucoup d'efforts et de sacrifices, les obstacles qu'il trouvera devant lui, surtout s'il a une famille et travaille, sont nombreux, en même temps il doit faire face à des problèmes de bureaucratie, de préjugés ou d'hostilité. Bien sûr, aucun État ne veut être blâmer pour les erreurs qu'il a commises dans le passé, en espérant qu'il pourrait gagner son immunité. Cependant, un sujet de thèse peut permettre au chercheur de changer sa perception de sa propre famille, de découvrir ses ancêtres à travers des sources et des archives, enseignant ainsi à ses enfants leur véritable histoire familiale sans mythes historiques internes sans des souvenirs déformés, de sorte que les années de cette recherche et de cette écriture peuvent facilement devenir une quête personnelle du st Graal. La réaction aux problèmes de l'arrivée massive des réfugiés d'Asie Mineure en Grèce étaient-elles la seule que pouvait avoir l'État grec ? Ou était-ce une tentative de dissimuler une ou la réalité après cette arrivée massive ? L'État grec était-il au courant de la situation démographique en Asie Mineure et n'a-t-il pas réagi après la catastrophe, qui a entraîné un écart de bon sens ou a-t-il caché une mauvaise interprétation des données dont il disposait ?