The concert guitar in Spain from 1920 to 1939: reconstructing its lost performance practice

Abstract

During 1920s and ‘30s the guitar underwent a renaissance in Spain, which brought with it the creation of modernist repertoire written for guitarists Miguel Llobet, Andrés Segovia, Regino Sáinz de la Maza, and Emilio Pujol. This PhD project presents my historically inspired performance of this repertoire. It focuses on canonical works by such giants as Manuel de Falla, as well as a wealth of music that only recently resurfaced after long being buried in the turmoil of the Francoist regime. I share insights gained from interpreting these works on gut-strung period instruments, mediating the stylistic context of Spanish modernist music with the romantic practice common among guitarists of the time.

Κατά την περιοδο 1920-1939 η κιθάρα βίωσε μια αναγέννηση στην Ισπανία, η οποία οδήγησε στη δημιουργία ενός μοντέρνου ρεπερτορίου γραμμένο για τους κιθαριστές: Μιγκέλ Λιομπέτ, Αντρές Σεγκόβια, Ρεχίνο Σάινθ ντε λα Μάτσα και Εμίλιο Πουγιόλ. Αυτό το διδακτορικό παρουσιάζει την ιστορικά ενημερωμένη εκτέλεση αυτών των έργων. Επικεντρώνεται σε έργα ορόσημα όπως αυτά του Μανουέλ ντε Φάλια, καθώς και σε έναν αριθμό έργων που ξεθάφτηκαν αρκετά χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος του Φράνκο. Παρουσιάζει τα αποτελέσματα πειραματισμού των έργων πάνω σε αυθεντικά όργανα εποχής με εντέρινες χορδές. Η μουσική εκτέλεση που προκύπτει σέβεται τις στυλιστικές απαιτήσεις του Ισπανικού μοντερνισμού ενώ ταυτόχρονα βασίζεται πάνω στη ρομαντική εκτέλεση που ακουλουθούσαν οι κιθαριστές της εποχής.