Predictors of reconstruction surgery and prognosis of breast cancer patients following mastectomy with and without reconstruction

Abstract

Introduction: Breast reconstruction is an option for eligible women following mastectomy prophylactically or therapeutic for breast cancer. Despite the potential benefits of reconstruction for women who are willing to undergo breast reconstruction, prior studies have reported underutilization of the procedure. Concerns regarding its oncologic safety by patients or physicians and health care disparities have been considered as potential causes of the underutilization of breast reconstruction. The present study aims to evaluate the association of breast reconstruction with breast cancer recurrence, and 5-year survival among breast cancer patients and examine the role demographic, clinical and socio-economic factors may have on patients' decisions to undergo breast reconstruction. Materials and Methods: After obtaining appropriate ethical approval, we assessed the records of female patients diagnosed with breast cancer at Johns Hopkins Hospital (Baltimore, MD, USA) between 2003 and 2015. Patients with the information of interest were identified and divided into two cohorts; patients with mastectomy only, and patients with mastectomy and immediate breast reconstruction. Baseline differences among the two groups were examined by performing chi-square. We used Kaplan-Meier curves to compare unadjusted estimates of survival or disease recurrence. Data were modeled through Cox proportional hazards regression, using as outcomes time to death from any cause or time to cancer recurrence. We then performed multivariable and multinomial logistic regression to compare breast cancer patients who had undergone mastectomy-only to those who had immediate breast reconstruction (overall and by type of reconstruction). Results: We identified approximately 1,500 women with breast cancer, of which 67% underwent mastectomy only, while 33% had mastectomy and immediate breast reconstruction. Kaplan-Meier survival estimates demonstrated a survival benefit among patients undergoing mastectomy and reconstruction. However, after adjusting for various clinical and socioeconomic variables, the observed survival benefit associated with breast reconstruction was not statistically significant [HR 0.78, 95% CI (0.53-1.13)]. Patients who underwent reconstruction had a similar rate of recurrence compared to mastectomy-only patients [HR 1.08, 95% CI (0.69-1.69)]. We also found that older age [OR 0.18, 95% CI (0.08-0.40)], Asian race [OR 0.29, 95% CI (0.19-0.45)], bilateral mastectomy [OR 0.71, 95% CI (0.56-0.90)], and higher stage of disease [OR 0.44, 95 % CI (0.26-0.74)] were independent risk factors for not receiving immediate breast reconstruction. Furthermore, patients with Medicare or Medicaid insurance were less likely than patients with private insurance to receive an autologous reconstruction. Average follow up was 5.1 years following diagnosis of breast cancer. Conclusion: The study provides evidence that breast reconstruction is not associated with higher rates of recurrence or worse 5-year survival for female patients with breast cancer who underwent mastectomy. We identified clinical, sociodemographic factors, like age, race and insurance coverage that may affect the decision for reconstructive surgery following mastectomy. Continuous monitoring of utilization of breast reconstruction is necessary to identify potential barriers to access to reconstruction following mastectomy.

Εισαγωγή: Η αποκατάσταση του μαστού είναι μια επιλογή για ασθενείς μετά από προφυλακτική ή θεραπευτική μαστεκτομή για καρκίνο του μαστού. Παρά τα πιθανά οφέλη της αποκατάστασης για τις γυναίκες που είναι πρόθυμες να υποβληθούν σε αποκατάσταση μαστού, προηγούμενες μελέτες έχουν καταδείξει μειωμένη χρήση. Ανησυχίες σχετικά με την ογκολογική ασφάλειά της αποκατάστασης από ασθενείς ή γιατρούς και ανισότητες στην προσβαηση στην υγεία έχουν θεωρηθεί ως πιθανές αιτίες της υποχρησιμοποίησης της αποκατάστασης του μαστού. Η παρούσα μελέτη στοχεύει να αξιολογήσει τη συσχέτιση της αποκατάστασης του μαστού με την υποτροπή του καρκίνου του μαστού και την 5ετή επιβίωση σε ασθενείς με καρκίνο του μαστού και να εξετάσει τον ρόλο που μπορεί να έχουν δημογραφικοί, κλινικοί και κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες στις αποφάσεις των ασθενών να υποβληθούν σε αποκατάσταση μαστού.Μέθοδος και ΥλικάΜετά τη λήψη έγκρισης από την επιτροπή δεοντολογίας, αξιολογήσαμε τα αρχεία γυναικών ασθενών με διάγνωση καρκίνου του μαστού στο νοσοκομείο Johns Hopkins (Βαλτιμόρη, MD, ΗΠΑ) μεταξύ 2003 και 2015. Οι ασθενείς με τις πληροφορίες ενδιαφέροντος αναγνωρίστηκαν και χωρίστηκαν σε δύο κοόρτες: ασθενείς με μαστεκτομή μόνο και ασθενείς με μαστεκτομή και άμεση αποκατάσταση μαστού. Οι διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων εξετάστηκαν με τη διενέργεια χ2 δοκιμασίας. Χρησιμοποιήσαμε τις καμπύλες Kaplan-Meier για να συγκρίνουμε μη προσαρμοσμένες εκτιμήσεις επιβίωσης ή υποτροπής της νόσου. Τα δεδομένα μοντελοποιήθηκαν μέσω της αναλογικής παλινδρόμησης των κινδύνων Cox, χρησιμοποιώντας ως αποτελέσματα τον χρόνο μέχρι το θάνατο από οποιαδήποτε αιτία ή τον χρόνο έως την επανεμφάνιση του καρκίνου. Στη συνέχεια πραγματοποιήσαμε λογιστική παλινδρόμηση για να συγκρίνουμε ασθενείς με καρκίνο του μαστού που είχαν υποβληθεί σε μαστεκτομή μόνο με εκείνους που είχαν άμεση αποκατάσταση του μαστού (συνολικά και ανά τύπο αποκατάστασης). Αποτελέσματα: Εντοπίσαμε περίπου 1,500 γυναίκες με καρκίνο του μαστού, εκ των οποίων το 67% υποβλήθηκαν μόνο σε μαστεκτομή, ενώ το 33% μαστεκτομή και άμεση αποκατάσταση του μαστού. Οι εκτιμήσεις επιβίωσης Kaplan-Meier κατέδειξαν όφελος επιβίωσης μεταξύ των ασθενών που υποβλήθηκαν σε μαστεκτομή και αποκατάσταση. Ωστόσο, μετά από προσαρμογή για διάφορες κλινικές και κοινωνικοοικονομικές μεταβλητές, το παρατηρούμενο όφελος επιβίωσης που σχετίζεται με την αποκατάσταση του μαστού δεν ήταν στατιστικά σημαντικό [HR 0.78, 95% CI (0.53-1.13)]. Οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε αποκατάσταση είχαν παρόμοιο ποσοστό υποτροπής σε σύγκριση με ασθενείς μόνο με μαστεκτομή [HR 1.08, 95% CI (0.69-1.69)]. Βρήκαμε επίσης ότι μεγαλύτερη ηλικία [OR 0.18, 95% CI (0.08-0.40)], ασιατική φυλή [OR 0.29, 95% CI (0.19-0.45)], αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή [OR 0.71, 95% CI (0.56-0.90)], και το υψηλότερο στάδιο της νόσου [OR 0.44, 95% CI (0.26-0.74)] ήταν ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για τη μη λήψη άμεσης αποκατάστασης του μαστού. Επιπλέον, οι ασθενείς με ασφάλιση Medicare ή Medicaid είχαν λιγότερες πιθανότητες από τους ασθενείς με ιδιωτική ασφάλιση να λάβουν αυτόλογη ανακατασκευή. Η μέση παρακολούθηση ήταν 5,1 χρόνια μετά τη διάγνωση του καρκίνου του μαστού. Συμπεράσματα: Η μελέτη παρέχει στοιχεία ότι η αποκατάσταση του μαστού δεν σχετίζεται με υψηλότερα ποσοστά υποτροπής ή χειρότερη 5ετή επιβίωση για γυναίκες ασθενείς με καρκίνο του μαστού που υποβλήθηκαν σε μαστεκτομή. Εντοπίσαμε κλινικούς, κοινωνικοδημογραφικούς παράγοντες, όπως η ηλικία, η φυλή και η ασφαλιστική κάλυψη που μπορεί να επηρεάσουν την απόφαση για επανορθωτική χειρουργική επέμβαση μετά από μαστεκτομή. Η συνεχής παρακολούθηση της χρήσης της αποκατάστασης του μαστού είναι απαραίτητη για τον εντοπισμό πιθανών φραγμών στην πρόσβαση των ασθενών στην αποκατάσταση μετά από μαστεκτομή.