Chronic stress of caregivers of patients with stroke

Abstract

Hippocrates was the first to observe the syptoms of stroke and characterized it as apoplexy almost 2400 years ago. Apoplexy in greek means “struck by violence”. 1 One in every ten deaths worldwide is due to stroke and more than half of stroke survivors are left dependent on others for everyday activities.2 Women live longer than men and so stroke affects them more.3 The burden of stroke is high and it is expected to increase in the future due to demographic and epidemiological transitions in populations.4 “Increased survival, decreased mortality and a higher proportion of elderly in the population have resulted in a growing number of individuals with stroke.”5Stroke is defined as “a clinical syndrome characterized by rapidly developing clinical symptoms and/or signs of focal and at times global (applied to patients in deep coma and those with subarachnoid hemorrhage), loss of cerebral function, with symptoms lasting more than 24 hours or leading to death, with no apparent cause other than that of vascular origin.”6Additionally, stroke has characteristic clinical symptoms, motor, sensory, behavioural/cognitive and speech/language disturbances. The diagnosis requires a combination of clinical, imaging and laboratory evaluation. The management following lies in these axes:1. intensive general medical care:7 clear airway, co-existing or underlying disease, swallowing ability, hydration, management of urinary incontinence82.treatment of the neurologic deficit3.prevention of subsequent neurologic event4.prevention and treatment of secondary complications, neurologic and nonneurologicStroke can be classified in many ways. The causative classification divides it into these categories: 1. large artery atherosclerosis2.cardioembolism3.small-vessel occlusion4.stroke of other determined etiology and5.stroke of undetermined etiologyThen, there is the neuroimaging classification, which is not considered practical. Anatomical and clinical classification combines topography with function resulting to these categories: 1.lacunar syndromes2.pure motor stroke syndromes3.pure sensory stroke 4.sensorimotor stroke5.posterior circulation syndromes6.total anterior circulation syndromes7.partial anterior circulation syndromes8.syndromes of uncertain originThe leading causes of stroke are cardioembolism, micro- and macroangiopathy and large artery atherosclerosis. These are attributed to many risk factors such as:Hypertension, smoking, diabetes mellitus, coronary heart disease, atrial fibrillation, blood lipids level, plasma fibrinogen, increased plasma factor VII coagulant activity-lowered blood fibrinolytic activity, sedentary lifestyle, dietary constituents, obesity, excess alcohol use, low level of exercise, raised hematocrit and others which are the modifiable factors. The non-modifiable are age, male sex and race. The prevention of the stroke therefore lies to the management of the modifiable risk factors. Smoking cessation, blood pressure control, diet, physical exercise are essential to the stroke “candidates”.An accurate prognosis provides the necessary information in order to:1.organize a management plan with short-term and long-term goals2.collaborate with the patient and the occasional caregivers3.arrange ethical issues and4.have a basis of decision makingAbove all rises the question whether the patient is going to survive. The second issue is the one of dependency. Longer-term outcome is difficult to be predicted accurately. Efforts have been made to create algorithms but there are technical difficulties and methodological problems.8 Rehabilitating a stroke patient is a complex issue. The management requires a specialized interdisciplinary team with professionals that collaborate efficiently. The rehabilitation is based on many variables while the patient apprehension status is the most important. The team sets goals appropriate to the time and location and starts the long process. Crucial to this process is the patient’s caregiver. Caregiver is defined as the person that offers home care to people who suffer from a chronic disease or during an acute incident. The caregiver can be a professional or a person close to the patient who lacks any particular training. This person offers emotional care as well as care related to the daily needs and activities of the person.9 During acute care and in-patient rehabilitation, caregivers commonly provide emotional support, assistance with activities of daily living and communication and advocate for patients’ well-being. At home, the balance of care shifts with caregivers becoming primarily responsible for supporting patients’ recovery and rehabilitation.10 A non professional caregiver lacks in capabilities of dealing with common post stroke problems. Their responsibilities mainly are the acquirement of the necessary information for the incident, the physical and psychological care and the management of tough behaviors and negative feelings of the patient. Apart from these the caregiver has also to deal with his/her own physical, emotional and social demands concerning the situation.9 Caregivers encounter a variety of problems including financial difficulties, social isolation, lack of information and poor physical and mental health.11 Therefore, caregivers are a characteristic example of chronic stress sufferers. Studies show that the HPA(Hypothalamic-pituitary-adrenal) axis in chronic stress is either overactivated or hyporeactive. This inconsistency occurs because of the variety of stressors and person features. Researchers connect the activation of the axis in a chronic timeline with the genesis of disease. A person’s subjective response to stress is also a crucial factor.12 The outcomes of chronic stress on caregivers are numerous and this issue is important to be addressed. The aim of this study is to prove the fact that caregivers of stroke patients are subjected to chronic stress.

Ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που παρατήρησε τα συμπτώματα του αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου (ΑΕΕ) και το χαρακτήρισε ως αποπληξία σχεδόν 2400 χρόνια πριν. Αποπληξία σημαίνει «πλήξη από βία». Ένας στους δέκα θανάτους παγκοσμίως οφείλεται σε ΑΕΕ και περισσότερους από τους μισούς επιβιώσαντες από ΑΕΕ παραμένουν εξαρτώμενοι από άλλους για τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Οι γυναίκες ζούνε περισσότερο από τους άνδρες και ως εκ τούτου το ΑΕΕ τις επηρεάζει συχνότερα. Η επιβάρυνση από το ΑΕΕ είναι υψηλή και αναμένεται να αυξηθεί στο μέλλον λόγω των δημογραφικών και επιδημιολογικών μεταβολών στους πληθυσμούς. «Το αυξημένο ποσοστό επιβίωσης, η μειωμένη θνησιμότητα και η μεγαλύτερη αναλογία των ηλικιωμένων στον πληθυσμό έχουν καταλήξει σε αυξημένο αριθμό ατόμων με ΑΕΕ». Το ΑΕΕ ορίζεται ως «ένα κλινικό σύνδρομο, το οποίο χαρακτηρίζεται από ταχέως αναπτυσσόμενα κλινικά συμπτώματα και/ή σημεία εστιακής και ενίοτε ολικής (αναφέρεται σε ασθενείς σε βαθύ κώμα και εκείνους με υπαραχνοειδή αιμορραγία) απώλειας εγκεφαλικής λειτουργίας με συμπτώματα που διαρκούν περισσότερο από 24 ώρες ή που οδηγούν στον θάνατο χωρίς άλλη εμφανή αιτιολογία παρά αυτή της αγγειακής προέλευσης». Επιπρόσθετα, το ΑΕΕ έχει χαρακτηριστικά κλινικά συμπτώματα, κινητικά, αισθητικά, συμπεριφορικά/γνωσιακά και διαταραχές λόγου/γλώσσας. Η διάγνωση απαιτεί έναν συνδυασμό κλινικών, απεικονιστικών και εργαστηριακών ευρημάτων. Η αντιμετώπιση βασίζεται στους παρακάτω άξονες: 1.εντατική γενική ιατρική φροντίδα: διάνοιξη αεραγωγών, συνυπάρχουσα ή υποκείμενη νόσος, δυνατότητα κατάποσης, ενυδάτωση, διαχείριση ακράτειας ούρων 2.αντιμετώπιση νευρολογικού ελλείμματος 3.πρόληψη πιθανού επόμενου νευρολογικού επεισοδίου 4.πρόληψη και διαχείριση δευτεροπαθών επιπλοκών, νευρολογικών και μη. Το ΑΕΕ δύναται να ταξινομηθεί με πολλαπλούς τρόπους. Η αιτιολογική ταξινόμηση το διαχωρίζει στις παρακάτω κατηγορίες: 1.αθηροσκλήρωση μεγάλων αρτηριών 2.καρδιοεμβολικά 3.απόφραξη μικρών αρτηριών 4.ΑΕΕ άλλης καθορισμένης αιτιολογίας 5.ΑΕΕ μη καθορισμένης (κρυπτογενούς) αιτιολογίας. Έπειτα ύπαρχει η νευροαπεικονιστική ταξινόμηση, η οποία δεν θεωρείται πρακτική. Η ανατομική και η κλινική ταξινόμηση συνδυάζει την τοπογραφία με τη λειτουργικότητα καταλήγωντας στις παρακάτω κατηγορίες: 1.κενοτοπιώδη σύνδρομα 2.κινητική διαταραχή ΑΕΕ 3.αισθητική διαταραχή ΑΕΕ 4.αισθητικοκινητική διαταραχή ΑΕΕ 5.σύνδρομα οπίσθιας αιματικής κυκλοφορίας 6.σύνδρομα ολικής πρόσθιας αιματικής κυκλοφορίας 7.σύνδρομα μερικής πρόσθιας αιματικής κυκλοφορίας 8.σύνδρομα μη καθορισμένης προέλευσης. Τα πρωταρχικά αίτια του ΑΕΕ είναι καρδιοεμβολικό επεισόδιο, μικρο- και μακροαγγειοπάθεια και αθηροσκλήρωση μεγάλων αρτηριών. Αυτά αποδίδονται σε παράγοντες κινδύνου όπως: υπέρταση, κάπνισμα, σακχαρώδης διαβήτης, στεφανιαία νόσος, κολπική μαρμαρυγή, επίπεδα λιπιδίων αίματος, ινωδογόνο πλάσματα, αυξημένοι παράγοντες πήξης, μειωμένη λειτουργία ινωδολυτικής δραστηριότητας, καθιστικός τρόπος ζωής, στοιχεία διατροφής, παχυσαρκία, κατάχρηση αλκοόλ, έλλειψη φυσικής άσκησης, αυξημένος αιματοκρίτης και άλλοι μεταβλητοί παράγοντες κινδύνου. Οι μη μεταβλητοί είναι η ηλικία, το ανδρικό φύλο και η φυλή. Η πρόληψη, κατά συνέπεια, του ΑΕΕ εναπόκειται στην διαχείριση των μεταβλητών παραγόντων κινδύνου. Διακοπή καπνίσματος, έλεγχος αρτηριακής πίεσης, διατροφή και φυσική άσκηση αναγκαία σε πιθανούς «υποψηφίους». Μια ακριβής πρόγνωση παρέχει τις απαραίτητες πληροφορίες προκειμένου να: 1.οργανωθεί ένα πλάνο αντιμετώπισης με βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους 2.συνεργαστεί ο ασθενής με τους εκάστοτε θεραπευτές 3.τεθούν ηθικά ζητήματα 4.τεθεί μια βάση για λήψη αποφάσεων. Πρωτίστως όμως προκύπτει το ζήτημα της επιβίωσης του ασθενούς. Δευτερευόντως τίθεται το ζήτημα της ανεξάρτητης διαβίωσης. Η πιο μακροπρόθεσμη εικόνα είναι δύσκολο να προβλεφθεί επακριβώς. Έχουν γίνει προσπάθειες να δημιουργηθούν αλγόριθμοι, αλλά υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες και μεθοδολογικά ζητήματα. Η αποκατάσταση ενός ασθενούς με ΑΕΕ είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα. Η αντιμετώπιση απαιτεί μια εξειδικευμένη διεπιστημονική ομάδα με επαγγελματίες, οι οποίοι συνεργάζονται αποτελεσματικά. Η αποκατάσταση βασίζεται σε πολλές παραμέτρους ενώ η αντιληπτική δυνατότητα του ασθενούς είναι η πιο σημαντική παράμετρος. Η ομάδα θέτει στόχους κατάλληλους όσον αφορά τον χρόνο και τον τόπο και ξεκινά τη μακρά διαδικασία. Ζωτικής σημασίας σε αυτή την διαδικασία είναι ο φροντιστής του ασθενούς. Φροντιστής θεωρείται το άτομο το οποίο παρέχει κατοίκον φροντίδα σε άτομα που υποφέρουν από χρόνια νόσο ή κατά την διάρκεια ενός οξέος επεισοδίου. Ο φροντιστής δύναται να είναι επαγγελματίας ή ένα άτομο κοντά στον ασθενή χωρίς ιδιαίτερη εκπαίδευση. Αυτό το άτομο προσφέρει συναισθηματική φροντίδα καθώς και φροντίδα σχετιζόμενη με τις καθημερινές ανάγκες και δραστηριότητες του ατόμου. Κατά την οξεία φάση και την ενδονοσοκομειακή αποκατάσταση, οι φροντιστές παρέχουν συνήθως συναισθηματική υποστήριξη, αρωγή με τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής καθώς και επικοινωνία και συμβουλευτική για την ποιότητα ζωής τους ασθενούς. Στο σπίτι, το βάρος της φροντίδας μετατοπίζεται με τους φροντιστές να γίνονται πρωταρχικά υπεύθυνοι για την υποστήριξη της ανάρρωσης και της αποκατάστασης του ασθενούς. Ένας μη επαγγελματίας φροντιστής υστερεί σε δυνατότητες αντιμετώπισης κοινών προβλημάτων μετά από ΑΕΕ. Οι ευθύνες τους έγκεινται κυρίως στην απόκτηση των κατάλληλων πληροφοριών για το επεισόδιο, τη φυσική και ψυχολογική φροντίδα καθώς και την διαχείριση των δύσκολων συμπεριφορών και αρντικών συναισθημάτων του ασθενούς. Εκτός αυτών, ο φροντιστής έχει επίσης να διαχειριστεί τις δικές του φυσικές, συναισθηματικές και κοινωνικές απαιτήσεις σε σχέση με την κατάσταση. Οι φροντιστές αντιμετωπίζουν μια ποικιλία προβλημάτων που περιλαμβάνουν οικονομικές δυσκολίες, κοινωνική απομόνωση, έλλειψη πληροφόρησης και κακή φυσική και πνευματική κατάσταση. Ως εκ τούτου, οι φροντιστές αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ατόμων που υποφέρουν από χρόνιο στρες. Οι έρευνες δείχνουν ότι ο υποθαλαμο-υποφυσιακός-επινεφριαδιακός άξονας στο χρόνιο στρες είναι είτε υπερνεργοποιημένος είτε υποαντιδραστικός. Αυτή η ασυνέπεια προκύπτει λόγω της ποικιλίας των στρεσογόνων ερεθισμάτων και των ατομικών χαρακτηριστικών. Οι ερευνητές συνδέουν την ενεργοποίηση του άξονα σε ένα χρονικό πλαίσιο με την γένεση της νόσου. Η υποκειμενική ανταπόκριση ενός ατόμου είναι επίσης ένα ζωτικός παράγοντας. Τα αποτελέσματα του χρόνιου στρες στους φροντιστές είναι πολλαπλά και είναι σημαντικό να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα. Ο στόχος αυτής της μελέτης είναι να επιβεβαιώσει ότι οι φροντιστές ατόμων με ΑΕΕ είναι υποκείμενα σε χρόνιο στρες.