Ποιότητα του ύπνου των ασθενών μετά τη νοσηλεία τους σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας

Abstract

Purpose: There is limited data regarding the sleep quality in survivors of critical illness, while the time course of the sleep abnormalities observed after ICU discharge is not known. The aim of this study was to assess sleep quality and the time course of sleep abnormalities in survivors of critical illness.Methods: Eligible survivors of critical illness without hypercapnia and hypoxemia were evaluated within 10 days (1st evaluation, n = 36) and at 6 months after hospital discharge (2nd evaluation, n =29). At each visit, all patients underwent an overnight full polysomnography and completed healthrelated quality of life questionnaires (HRQL). Lung function and electro-diagnostic tests (ED) were performed in 24 and 11 patients, respectively.Results: At 1st evaluation, sleep quality and HRQL were poor. Sleep was characterised by high percentages of N1, low of N3 and REM stages, and high apnea–hypopnea index (AHI, events/h). Twenty-two out of 36 patients (61%) exhibited AHI ≥ 15 (21 obstructive, 1 central). None of the patients’ characteristics, including HRQL and lung function, predicted the occurrence of AHI ≥ 15. At 6 months, although sleep quality remained poor (high percentages of N1 and low of REM), sleep architecture had improved as indicated by the significant increase in N3 [4.2% (0–12.5) vs. 9.8% (3.0– 20.4)] and decrease in AHI [21.5 (6.5– 29.4) vs. 12.8 (4.7–20.4)]. HRQL improved slightly but significantly at 6 months. Neither the changes in HRQL nor in lung function tests were related to these of sleep architecture. Six out of eight patients with abnormal ED at 1st evaluation continued to exhibitabnormal results at 6 months.Discussion: Our study resulted in the following findings: (1) in survivors of critical illness without gas exchange abnormalities, within 10 days of hospital discharge, sleep quality was poor characterised by severe disruption of sleep architecture and excessive sleep-disordered breathing, mainly of the obstructive type. (2) at 6 months after hospital discharge sleep quality remained relatively poor, in comparison to the 1st sleep study, however significant improvement in N3 stage and AHI was observed, resulting in significantly more patients being classified as normal or with mild SDB. (3) quality of life improved at 6 months, however continued to be abnormal. (4) the change in quality of life and that of sleep disturbances had no relationship between each other. The demonstration of obstructive events could be explained by four pathophysiologic mechanisms which are the following: (1) increased upper airway collapsibility, (2) high chemical loop gain, (3) low arousal threshold and (4) poor responsiveness of pharyngeal dilators (mainly the genioglossus muscle) to negative pharyngeal pressure. Although our study has some limitations, it is to our knowledge the first one to prospectively collect data regarding the sleep quality of survivors of critical illness at hospital discharge and 6 months later.Conclusions: Survivors of critical illness exhibited a high prevalence of obstructive sleep-disordered breathing and poor sleep architecture at hospital discharge, which slightly improved 6 months later, indicating that reversible factors are partly responsible for these abnormalities.

Σκοπός: Στη βιβλιογραφία υπάρχουν περιορισμένες μελέτες όσον αφορά την ποιότητα του ύπνου στους ασθενείς που επιβιώνουν έπειτα από νοσηλεία στη ΜΕΘ ενώ δεν έχει διερευνηθεί το πως εξελίσσονται οι διαταραχές ύπνου στο χρόνο στην ομάδα αυτή των ασθενών.Μέθοδοι: οι επιζήσαντες από βαριά νόσο χωρίς υπερκαπνία και υποξυγοναιμία που πληρούσαν τα κριτήρια επιλογής στη μελέτη εκτιμήθηκαν εντός 10 ημερών (1η εκτίμηση, N=36) και εντός εξαμήνου μετά την έξοδο από το νοσοκομείο (2η εκτίμηση, N=29). Σε κάθε επίσκεψη οι ασθενείς υποβάλλονταν σε πολυσωματοκαταγραφική μελέτη και συμπλήρωναν ερωτηματολόγια ποιότητας ζωής. Πλήρης λειτουργικός έλεγχος του αναπνευστικού συστήματος πραγματοποιήθηκε σε 24 ασθενείς και ηλεκτροδιαγνωστικά τεστ έγιναν σε 11 ασθενείς.Αποτελέσματα: Στην πρώτη εκτίμηση τόσο η ποιότητα του ύπνου όσο και η ποιότητα ζωής των ασθενών ήταν φτωχές. Ο ύπνος χαρακτηριζόταν από υψηλό ποσοστό Ν1 σταδίου, χαμηλό ποσοστό Ν3 και REM σταδίου και υψηλό υποαπνοϊκο δείκτη. Οι 22 από τους 36 ασθενείς (61%) είχαν AHI ≥15 (21 αποφρακτικού και 1 μεικτού τύπου). Κανένα από τα χαρακτηριστικά των ασθενών συμπεριλαμβανομένων των ερωτηματολογίων ποιότητας ζωής και της πνευμονικής λειτουργίας δεν προέβλεψε την εμφάνιση AHI≥15. Στους 6 μήνες, παρόλο που η ποιότητα ύπνου παρέμεινε φτωχή (υψηλό ποσοστό Ν1 σταδίου και χαμηλό ποσοστό REM), η αρχιτεκτονική του ύπνου βελτιώθηκε όπως καταδεικνύεται από τη σημαντική αύξηση του Ν3 σταδίου [4,2% (0-12,5) vs 9,8% (3,0-20,4)] καιτη μειωση του AHI [21,5 (6,5-29,4) vs 12,8 (4,7-20,4)]. Τα ερωτηματολόγια ποιότητας ζωήςβελτιώθηκαν σημαντικά στους 6 μήνες. Ούτε η αλλαγή στη ποιότητα ζωής ούτε στη πνευμονική λειτουργία συσχετίστηκε με τις αλλαγές στην αρχιτεκτονική του ύπνου. Όσον αφορά τα ηλεκτροδιαγνωστικά τεστ 6 από τους οχτώ ασθενείς που είχαν παθολογικά τεστ στη πρώτη εκτίμηση συνέχισαν να έχουν παθολογικά ευρήματα στους 6 μήνες.Συμπεράσματα: Οι επιζήσαντες από βαριά νόσο παρουσίασαν υψηλό επιπολασμό αποφρακτικών διαταραχών αναπνοής στον ύπνο και φτωχή αρχιτεκτονική ύπνου κατά την έξοδο από το νοσοκομείο, τα οποία βελτιώθηκαν ελαφρώς 6 μήνες αργότερα, καταδεικνύοντας ότι αναστρέψιμοι παράγοντες είναι μερικώς υπεύθυνοι για αυτές τις διαταραχές.