Αξιολόγηση των καρδιαγγειακών αποκρίσεων και της ενδοθηλιακής λειτουργίας κατά την ηρεμία και τη διαλειμματική άσκηση χειρολαβής σε γυναίκες με σακχαρώδη διαβήτη της κύησης και υγιείς εγκύους

Abstract

The purpose of this dissertation was to examine whether there are differences inmicrovascular reactivity and skeletal muscle oxygen consumption (mVO2), as assessedby near-infrared spectroscopy (NIRS), between women with gestational diabetesmellitus (GDM) and women with uncomplicated pregnancies, at rest and duringexercise. The differences in hemodynamic parameters and function of autonomicnervous system were also examined. Methods. Thirty-nine women (21 women withGDM and 18 women with normal pregnancies), 20-44 years old, 24-30 gestationalweeks, participated in this study. The tissue O2 saturation index (TSI, %) was assessedat rest (3 min), during arterial occlusion (5 min) and reperfusion (2 min), as well as,during intermittent handgrip exercise (3 min) and recovery (3min). Microvascularreactivity, mVO2, and ANS indices (RMSSD) were calculated. Results. Duringocclusion and reperfusion, women with GDM exhibited a slower TSI response(occlusion slope: -0.06 ± 0.02 %/s vs. -0.10 ± 0.04 %/s, in GDM and control group,respectively, p<0.001, reperfusion slope: 0.67 ± 0.31 %/s vs 1.13 ± 0.43 %/s,respectively, p<0.001), lower mVO2 (1.4 ± 1.3 vs 3.8 ± 2.1 μmol/λεπτό, p<0.001),lower TSI range (occlusion ΔTSI 16.2 ± 6.1 vs 26.4 ± 9.3%, p<0.001, reperfusion 23.6± 8.9 vs 36.2 ± 11.4%, p<0.001) and a blunted hyperaemic response (ΔTSI 7.3 ± 3.2 vs9.8 ± 3.6%, p<0.05) compared with normal pregnancies. Despite similar handgrip strength, between the GDM and the control group, women with GDM presented areduced capacity to maintain the predetermined handgrip (23.4 ± 2.9 vs 27.4 ± 3.8%,p<0.05). In addition, the magnitude of TSI% decline during exercise was reduced inGDM vs. controls (5.92 ± 3.51 % vs 17.98 ± 10.43 %, p<0.05). The hemodynamicvariables examined at rest and during exercise (blood pressure, heart rate, totalperipheral resistance) were not significantly different between groups. However, inwomen with GDM, the RMSSD index was not significantly altered during exercisecompared to resting levels (25.96 ± 17.40, 21.48 ± 8.19 ms, rest and handgrip,respectively, p>0.05), whereas, a significantly decline in RMSSD from baseline levelswas obsereved in the control group (30.47 ± 10.14 vs 22.97 ± 7.49 ms, rest andhandgrip, respectively, p<0.05). Conclusions. Women with GDM exhibit alterations inmuscle oxygenation and microvascular responsiveness compared with women withuncomplicated pregnancies. These alterations in ccombination with alterations in ANSactivity contribute to the reduced oxygenationof the skeletal muscle during exercise andpossibly contribute to the reduced exercise tolerance in GDM

Σκοπός της διδακτορικής διατριβής ήταν να εξετασθούν πιθανέςδιαφορές (i) στην κατανάλωση οξυγόνου (mVO2) και στη μικροαγγειακή λειτουργίατων σκελετικών μυών καθώς και (ii) σε αιμοδυναμικές παραμέτρους και στηλειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος (ΑΝΣ) κατά την ηρεμία και τηνάσκηση, ανάμεσα σε γυναίκες με Σακχαρώδη Διαβήτη Κύησης (ΣΔΚ) και γυναίκες μεφυσιολογική εγκυμοσύνη (ομάδα ελέγχου). Μεθοδολογία. Στη μελέτη συμμετείχαντριανταεννέα έγκυες γυναίκες (18 γυναίκες με φυσιολογική εγκυμοσύνη και 21γυναίκες με ΣΔΚ, ηλικίας 20-44 ετών, ηλικίας κύησης 24-30 εβδομάδων). Η μέτρησητης mVO2 και της μικροαγγειακής λειτουργίας πραγματοποιήθηκε με τη μέθοδο τηςυπέρυθρης φασματοσκοπίας (NIRS). Αξιολογήθηκε ο δείκτης κορεσμού οξυγόνου τουμυός (TSI %) κατά την ηρεμία (3 λεπτά), την ίσχαιμη περίδεση (5 λεπτά) και τηνεπαναιμάτωση (2 λεπτά), καθώς και κατά τη διάρκεια της άσκησης χειρολαβής (3λεπτά) και την ανάληψη (3 λεπτά). Ταυτόχρονα, καταγράφηκαν οι αιμοδυναιμικέςαποκρίσεις ανά παλμό με φωτοπληθυσμογράφο (Finapres). H λειτουργία του ΑΝΣεκτιμήθηκε με την αξιολόγηση της μεταβλητότητας της καρδιακής συχνότητας (HRV), μέσω του δείκτη του παρασυμπαθητικού RMSSD. Αποτελέσματα. Κατά την ίσχαιμηπερίδεση, οι γυναίκες με ΣΔΚ, εμφάνισαν μικρότερο εύρος μείωσης (16,3 ± 6,2 %έναντι 26,4 ± 9,3 %, αντίστοιχα, p < 0,001) και βραδύτερο ρυθμό πτώσης (-0,06 ± 0,02%/s έναντι -0,10 ± 0,04 %/s, αντίστοιχα, p < 0,001) του TSI και χαμηλότερη mVO2 (1,4± 1,3 έναντι 3,8 ± 2,1 μmol/λεπτό, p < 0,001) συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου. Κατάτην επαναιμάτωση, οι γυναίκες με ΣΔΚ παρουσίασαν μικρότερο εύρος αύξησης (23,6± 8,9 έναντι 36,2 ± 11,4 %, p < 0,001), βραδύτερο ρυθμό αύξησης (0,67 ± 0,31 %/sέναντι 1,13 ± 4,3 %/s, αντίστοιχα, p < 0,001) και μικρότερη υπεραιμία (ΔTSI 7,3 ±3,2% έναντι 9,8 ± 3,6%, αντίστοιχα, p < 0,05) συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου.Παρόμοια, κατά την άσκηση οι γυναίκες με ΣΔΚ παρουσίασαν μικρότερο εύροςμείωσης στο TSI (ΔTSI 5,9 ± 3,5 % έναντι 18,0 ± 10,4 % αντίστοιχα, p < 0,05). Ενώ οιδύο ομάδες είχαν παρόμοια μέγιστη δύναμη χειρολαβής, οι γυναίκες με ΣΔΚδιατήρησαν μικρότερο ποσοστό δύναμης κατά την 3-λεπτη άσκηση (23,7 ± 4,8 %έναντι 27,2 ± 3,7 %, ΣΔΚ και ελέγχου, αντίστοιχα, p < 0,05) συγκριτικά με την ομάδαελέγχου. Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στις αιμοδυναμικές παραμέτρους (συστολική,διαστολική και μέση αρτηριακή πίεση, καρδιακή συχνότητα και ολική περιφερικήαντίσταση) στην ηρεμία και την άσκηση ανάμεσα στις δύο ομάδες. Παρ΄ όλα αυτά,στην ομάδα γυναικών με φυσιολογική εγκυμοσύνη ο RMSSD παρουσίασε μείωσηκατά την άσκηση σε σύγκριση με τα επίπεδα ηρεμίας (22,97 ±7,49 έναντι 30,47 ±10,14 ms, αντίστοιχα, p < 0,05), ενώ στις γυναίκες με ΣΔΚ δε μεταβλήθηκε σημαντικά(21,48 ± 8,19 και 25,96 ± 17,40 ms, αντίστοιχα). Συμπεράσματα. Οι γυναίκες με ΣΔΚεμφάνισαν μειωμένη ικανότητα κατανάλωσης οξυγόνου και δυσλειτουργία των μικρώναγγείων των σκελετικών μυών. Οι δυσλειτουργίες αυτές, σε συνδυασμό με μεταβολέςστη λειτουργία του ΑΝΣ, συμβάλλουν στη μειωμένη οξυγόνωση των σκελετικών μυών στη διάρκεια της άσκησης και πιθανά συνδέονται με το αίσθημα κόπωσης, που νιώθουν οι γυναίκες με ΣΔΚ κατά την άσκηση.