Προοπτική μελέτη θεραπείας της επιπολής φλεβικής θρόμβωσης κάτω άκρων με τινζαπαρίνη

Abstract

PURPOSE: To identify risk factors for recurrent thromboembolic events (RTEs) and define the optimum duration of treatment with tinzaparin in patients with superficial vein thrombosis (SVT) of the lower limbs.MATERIAL AND METHODS: A total of 147 consecutive patients with significant SVT, treated with subcutaneously administered tinzaparin. The composite primary endpoint of the study was RTE, deep-vein thrombosis (DVT) and/or pulmonary embolism (PE) at 120 days. Patients were stratified into group A, where patients received a variable dose of tinzaparin for up to 60 days (n=98), and a subsequent group B-ext, where patients received a standardized intermediate dose of tinzaparin (n=49) for 90 days. RESULTS: RTEs occurred in 15/147 patients (10.2%), including recurrent SVT (n=10), DVT (n=4) and fatal PE (n=1). RTEs were less frequent in group B-ext (0% versus 15.3% for group A, p=0.004), a difference that remained significant at the one-year follow-up. Clinically extensive SVT was an independent predictor for RTEs (HR 5.94, 95% CI 2.05-17.23, p=0.001, Cox regression). Predictors or DVT or PE in group A included clinically extensive SVT (p=0.004), absence of local pain (p=0.023) and the ultrasound findings of superficial axial vein thrombosis (any, p=0.006 or isolated, p=0.036) and multiple thrombosed superficial venous sites (p<0.001). CONCLUSIONS: An extended three-month regimen of tinzaparin in patients with SVT of the lower limbs is more effective than a shorter course and may be desirable in patients with risk factors.

ΣΚΟΠΟΣ: Η ταυτοποίηση παραγόντων κινδύνου για υποτροπή θρομβοεμβολικών επεισοδίων και ο προσδιορισμός του βέλτιστου χρονικού διαστήματος θεραπείας με τινζαπαρίνη στους ασθενείς με επιπολής φλεβική θρόμβωση των κάτω άκρων.ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Συνολικά 147 ασθενείς, μετά από πλήρη ενυπόγραφη συγκατάθεση, με επιπολής φλεβική θρόμβωση αντιμετωπίσθηκαν με υποδορίως χορηγούμενη ένεση τινζαπαρίνης. Τα πρωτογενή καταληκτικά σημεία της μελέτης ήταν οι υποτροπές των θρομβοεμβολικών επεισοδίων, η εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση και η πνευμονική εμβολή στις 120ημέρες παρακολούθησης. Οι ασθενείς κατηγοριοποιήθηκαν στην ομάδα Α, όπου έλαβαν διάφορες δόσεις τινζαπαρίνης έως 60 ημέρες (n=98) και στην ομάδα B-ext όπου έλαβαν προκαθορισμένη ενδιάμεση δόση τινζαπαρίνης (n=49) για 90ημέρες. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Φλεβικά Θρομβοεμβολικά επεισόδια συνέβησαν σε 15/147 ασθενείς (10.2%), συμπεριλαμβανομένων της υποτροπής επιπολής φλεβικής θρόμβωσης (n=10), εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης (n=4) και θανατηφόρου πνευμονικής εμβολής (n=1). Τα υποτροπιάζοντα φλεβικά θρομβοεμβολικά επεισόδια ήταν λιγότερα συχνά στην ομάδα B-ext (0% σε σύγκριση με το ποσοστό της ομάδας Α 15.3%, p=0.004), μία διαφορά η οποία παραμένει στατιστικώς σημαντική και στον έναν χρόνο παρακολούθησης των ασθενών. Η κλινικά εκτεταμένη επιπολής φλεβική θρόμβωση ήταν ανεξάρτητος προγνωστικός παράγοντας για υποτροπή φλεβικό θρομβοεμβολικών επεισοδίων (hazard ratio, 5.94;95% CI, 2.05-17.23;p=0.001, cox regression). Προγνωστικοί παράγοντες για εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση ή πνευμονική εμβολή στην ομάδα Α ήταν η κλινικά εκτεταμένη επιπολής φλεβική θρόμβωση (p=0.004), η απουσία τοπικού άλγους (p=0.023) και το υπερηχογραφικό εύρημα της θρόμβωσης μείζονος φλεβικού άξονα (μείζονα και ελάσσονα σαφηνής p=0.006, έκαστης μεμονωμένης p=0.036) και πολλαπλά σημεία θρόμβωσης (p<0.001). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η παρατεταμένη τριών μηνών χορήγηση της τινζαπαρίνης σε ασθενείς με επιπολής φλεβική θρόμβωση των κάτω άκρων είναι πιο αποτελεσματική σε σύγκριση με βραχύτερα σχήματα και θα μπορούσε να αποτελέσει θεραπεία εκλογής σε ασθενείς με παράγοντες κινδύνου.