Άσκηση, αυτοεκτίμηση και ποιότητα ζωής από πλευράς υγείας σε παχύσαρκα άτομα

Abstract

In the present thesis, the effectiveness of an exercise intervention including both aerobics and resistance training components in improving physical self-perceptions, global self-esteem and aspects of health-related quality of life in women with obesity was examined. An experimental design with a 1-year follow-up was used. Women with obesity participated in a structured exercise program for 12 weeks after being randomized into a control and an exercise group. Exercise self-efficacy, sport competence, physical condition, body attractiveness, physical strength, physical self-worth, and global self-esteem were examined in the context of the Exercise and Self-Esteem Model (EXSEM: Sonstroem, Harlow, & Josephs, 1994). Additionally, physical functioning, role physical, bodily pain, general health, vitality, social functioning, role emotional, mental health, and reported health transition were measured as aspects of health-related quality of life (HRQOL) at pre-intervention, early intervention, mid-intervention, immediately after the intervention, and five times following program termination at 1, 3, 6, 9 and 12 months, respectively. Analyses of covariance revealed exercise effects for all of the dependent variables of the EXSEM except for body attractiveness. Exercise effects were revealed for physical functioning, bodily pain, vitality, role emotional, and mental health but not role physical, general health, social functioning, and reported health transition. Generally, exercise intervention effects lasted between 6 and 12 months for the EXSEM constructs while for HRQOL lasted between 9 and 12 months. In conclusion, a 12-week physical exercise program including aerobic and resistance training components has the potential to improve physical self-perceptions, self-esteem and health-related quality of life in women with obesity.

Στην παρούσα διδακτορική διατριβή εξετάστηκε η αποτελεσματικότητα ενός συνδυασμού αερόβιας άσκησης και άσκησης με αντιστάσεις στη βελτίωση των σωματικών αυτοαντιλήψεων, της γενικής αυτοεκτίμησης και εννέα διαστάσεων της ποιότητας ζωής από πλευράς υγείας σε γυναίκες με παχυσαρκία. Χρησιμοποιήθηκε πειραματικός σχεδιασμός με επαναλαμβανόμενες μετρήσεις διάρκειας ενός έτους για την περίοδο εξέτασης της διατήρησης των επιδράσεων της παρέμβασης. Οι γυναίκες με παχυσαρκία χωρίστηκαν, με τυχαία κατανομή, στην ομάδα ελέγχου και την ομάδα άσκησης και συμμετείχαν σε ένα δομημένο πρόγραμμα άσκησης για δώδεκα εβδομάδες. Μετρήθηκαν, στο πλαίσιο του Μοντέλου της Άσκησης και της Αυτοεκτίμησης (EXSEM: Sonstroem, Harlow, & Josephs, 1994), η αυτοαποτελεσματικότητα στην άσκηση, οι αντιλήψεις αθλητικής ικανότητας, φυσικής κατάστασης, ελκυστικότητας σώματος, σωματικής δύναμης, η σωματική αυτοαξία και η γενική αυτοεκτίμηση και στο πλαίσιο της Ποιότητας Ζωής από Πλευράς Υγείας αντιλήψεις που αντιστοιχούν στη σωματική λειτουργικότητα, το σωματικό ρόλο, το σωματικό πόνο, τη γενική υγεία, τη ζωντάνια, την κοινωνική λειτουργικότητα, το συναισθηματικό ρόλο, την ψυχική υγεία και την αναφερόμενη μετάβαση υγείας πριν την παρέμβαση, νωρίς κατά την παρέμβαση, στο μέσο αυτής, αμέσως μετά την παρέμβαση και πέντε φορές μετά το τέλος του προγράμματος άσκησης στους έναν, τρεις, έξι, εννέα και δώδεκα μήνες αντίστοιχα. Οι αναλύσεις συνδιακύμανσης έδειξαν επιδράσεις της άσκησης για όλες τις εξαρτημένες μεταβλητές του EXSEM, εκτός από την ελκυστικότητα σώματος. Επιδράσεις της άσκησης εμφανίστηκαν στη σωματική λειτουργικότητα, το σωματικό πόνο, τη ζωντάνια, το συναισθηματικό ρόλο και την ψυχική υγεία αλλά όχι στο σωματικό ρόλο, τη γενική υγεία, την κοινωνική λειτουργικότητα και την αναφερόμενη μετάβαση υγείας. Γενικά, οι επιδράσεις της άσκησης διατηρήθηκαν από έξι έως δώδεκα μήνες για το Μοντέλο της Άσκησης και Αυτοεκτίμησης (EXSEM), ενώ για την Ποιότητα Ζωής από Πλευράς Υγείας (HRQOL) διήρκησαν από εννέα έως δώδεκα μήνες. Συμπερασματικά, το πρόγραμμα ενός συνδυασμού αερόβιας άσκησης και άσκησης με αντιστάσεις, δώδεκα εβδομάδων, έχει τη δυνατότητα να βελτιώσει τις σωματικές αυτοαντιλήψεις, τη γενική αυτοεκτίμηση και την ποιότητα ζωής από πλευράς υγείας γυναικών με παχυσαρκία.