Αλληλεπιδράσεις νομισματικής, δημοσιονομικής πολιτικής και αγοράς εργασίας, σε δυναμικά στοχαστικά υποδείγματα γενικής ισορροπίας

Abstract

The main objective of this dissertation is to investigate the monetary policy implications of labor and asset markets and fiscal policy, taking into account that the latter are largely determinated by the current institutional setting.We show that the concern of «non-atomistic» wage setters for their members that cannot smooth consumption (because of limited asset market participation), the political exchange between government and unions (in the form of «Social Pacts») and the anticyclical behavior of Fiscal Authority, lead to the following results: i) the determinacy regions (the price range of the monetary coefficient that delivers a unique rational expectations equilibrium), under certain circumstances, may be dependent on the degree of the aggressiveness of the wage claims and the ability of monetary authority to activate countercyclical fiscal policy, and hence on institutional parameters, and ii) the Monetary Authority’s policy trade-off between the variability of inflation and the outputgap, induced by cost-push shocks, is endogenized and hence contingent on the distortions in labor and asset markets and the degree of fiscal policy counter-cyclicality. Most importantly, in our framework, this trade-off is improved, relative to an economy with «atomistic» wage setters.These findings suggest the stabilisation role of the institutions, when the monetary authority isunable to commit to future policies (and thus to stabilize expectations).

Αντικειμενικός σκοπός της παρούσας διατριβής είναι η διερεύνηση της σημασίας των αγορών(χρηματοπιστωτικών και εργασίας) καθώς και της δημοσιονομικής πολιτικής, έτσι όπως αυτέςκαθορίζονται από το υφιστάμενο πλέγμα θεσμών, για την διαμόρφωση της νομισματικής πολιτικής. Βασική θέση της διατριβής είναι ότι το ενδιαφέρον των «μη-ατομικιστικών» εργατικών σωματείων για τα μέλη τους που αδυνατούν να εξομαλύνουν την κατανάλωση τους (λόγω αδυναμίας πρόσβασης των τελευταίων στις χρηματοπιστωτικές αγορές), η πολιτική-προνομιακή ανταλλαγή ανάμεσα στο κράτος και τις οργανωμένες ομάδες συμφερόντων (εργατικά σωματεία)- με την μορφή «Κοινωνικών Συμφώνων»- καθώς και η αντικυκλική συμπεριφορά της Δημοσιονομικής Αρχής, έχουν ως αποτέλεσμα: i) οι περιοχές ευστάθειας (το εύρος των τιμών του νομισματικού συντελεστή που διασφαλίζει την ύπαρξη μοναδικής γενικής ισορροπίας ορθολογικών προσδοκιών), κάτω από συγκεκριμένες υποθέσεις, να συναρτώνται με τον βαθμό επιθετικότητας των μισθολογικών διεκδικήσεων των εργατικών συνδικάτων καθώς και με τον βαθμό επίδρασης (ενεργοποίησης) της νομισματικής στην αντικυκλική δημοσιονομική πολιτική και ως εκ τούτου με τα χαρακτηριστικά του θεσμικού πλαισίου μιας κοινωνίας, και ii) η ανταλλακτική σχέση ανάμεσα στην μεταβλητότητα του πληθωρισμού και του προϊόντος, με την οποία έρχεται αντιμέτωπη η Νομισματική Αρχή, να «ενδογενοποιείται», υπό την έννοια ότι πλέον αυτή καθίσταται εξαρτώμενη των στρεβλώσεων στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στην αγορά εργασίας καθώς και του βαθμού αντικυκλικότητας της δημοσιονομικής πολιτικής. Περαιτέρω και συγκριτικά με την περίπτωση της αποκεντρωμένης αγοράς εργασίας, αυτή η ανταλλακτική σχέση φαίνεται να βελτιώνεται, αφού η επιβαλλόμενη, από την αριστοποιούσα Νομισματική Αρχή, ύφεση, είναι συγκριτικά μικρότερου μεγέθους.Τα ευρήματα αυτά προτάσσουν τον σταθεροποιητικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το θεσμικό πλαίσιο μιας κοινωνίας, όταν η Νομισματική Αρχή δεν δύναται να δεσμεύεται αξιοπίστως σε κανόνες πολιτικής (και άρα να «βάζει άγκυρα» στις πληθωριστικές προσδοκίες).