Βούληση για δύναμη και πολιτική εξουσία στον Machiavelli και στο Nietzsche

Abstract

Turning to earlier historical periods is usually indicative of the need of people to widen their presence, baptizing it in the fluid eternity of the past. The first of the historical moments, which defines "Western civilization", is the ancient Greek contribution centered on the emergence of the “polis”. Over the centuries, however, politics has lost its narrow conceptual significance and has been given various definitions, which often do not agree with each other. More is now identified with the concept of power. Then in the Middle Ages, according to Christian perception, morality is higher than the state, which is nothing more than a means of enforcing morality and justice with the religious meaning of words. Reaching the Renaissance begins the transition from the feudal regime to the capitalist society and the first nation states are created. Nicholas Machiavelli, influenced by Aristotle, summed up a code of political ethics, making the concepts of power and power primal in his thoughts and work. In the sense that power has a central role in his work, he has influenced the political thought of many politicians and thinkers and has had a significant impact on political developments of his time and subsequent periods. Many are the ones who consider him the father of modern political science. In addition, since the concept of will and political power has occupied the most important philosophers of the next two centuries, we are leading in the 19th century, a century-long landmark for western philosophy, dominated by the philosophy of Friedrich Nietzsche, a philosophy of the will of power. Its political roots and extensions. The will for power must be interpreted quite differently: power is what it wants within the will. Power is within the will of the genetic and differential element. At the same time, Nietzsche's basic philosophical position of will to power is related to his political thought and expression. A political position indistinct, interpreted from time to time in different ways according to the interests of the rulers and factions, who have appropriated it and often misinterpreted, nevertheless existing. In the phrase "Will for Power and Political Authority," the two terms, the will for power and political authority are not identical, but they are two separate entities, which are of course not unrelated, but have an affinity and relevance in thought and philosophy Machiavelli and Nietzsche. Nietzsche with overwhelming criticism in all areas of western culture is also led to his political position and attitude towards things. The interest, therefore, lies in an attempt to examine the sympathizers of the ideology which is the political in the light of a philosophy which, unchecked by obsolete, subjective, idealistic or phenomenologically outdated approaches, takes place at the "absolute level of insistence". The innovator in this thesis is for the first time to combine the ideas of the two thinkers Machiavelli and Nietzsche about the notion of power, at the level of political power and ideology, preceded by a genealogy of the policy deemed necessary in order to demonstrate in its field semantics of power. It is thus clear that any misunderstanding and confusion could arise in connection with two philosophical considerations that are often misinterpreted and have influenced the history of Western civilization. Machiavellism is not identical to the will for Nietzsche's power, nevertheless they are thriving on the modern political scene in different ways.

Η στροφή σε παλιότερες ιστορικές περιόδους συνήθως είναι δηλωτική της ανάγκης των ανθρώπων να διευρύνουν το παρόν τους, βαπτίζοντας το στη ρευστή αιωνιότητα του παρελθόντος. Η πρώτη από τις ιστορικές στιγμές, που προσδιορίζει το «δυτικό πολιτισμό», είναι η αρχαιοελληνική συνεισφορά με επίκεντρο την ανάδυση της πόλεως. Με το πέρασμα των αιώνων, όμως, η πολιτική χάνει την στενή της εννοιολογική σημασία και της αποδίδονται διάφοροι ορισμοί, που συχνά δε συμφωνούν μεταξύ τους. Περισσότερο πλέον ταυτίζεται με την έννοια της εξουσίας και της ισχύος. Στη συνέχεια στο Μεσαίωνα, σύμφωνα με τη χριστιανική αντίληψη, η ηθική τοποθετείται υψηλότερα από το κράτος, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μέσο επιβολής της ηθικής και της δικαιοσύνης με τη θρησκευτική σημασία των λέξεων. Φτάνοντας στην Αναγέννηση ξεκινάει η μετάβαση από το φεουδαρχικό καθεστώς στην καπιταλιστική κοινωνία και δημιουργούνται τα πρώτα εθνικά κράτη. Ο Νικολό Μακιαβέλλι, επηρεαζόμενος και από τον Αριστοτέλη, συνόψισε έναν κώδικά πολιτικής ηθικής, καθιστώντας τις έννοιες της δύναμης και της ισχύος πρωταρχικές στη σκέψη και το έργο του. Με την έννοια της δύναμης να κατέχει κεντρικό ρόλο στο έργο του επηρέασε την πολιτική σκέψη πολλών πολιτικών και στοχαστών και άσκησε σημαντική επίδραση σε πολιτικές εξελίξεις της εποχής του και μεταγενέστερων περιόδων. Πολλοί είναι εκείνοι που τον θεωρούν πατέρα της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης. Επιπρόσθετα και αφού η έννοια της βούλησης και της πολιτικής εξουσίας απασχόλησαν τους σπουδαιότερους φιλοσόφους των επόμενων δύο αιώνων, οδηγούμαστε στο 19ο αιώνα, έναν αιώνα ορόσημο για τη δυτική φιλοσοφία, όπου κυριαρχεί η φιλοσοφία του Φρίντριχ Νίτσε, μια κατεξοχήν φιλοσοφία της βούλησης για δύναμη και οι πολιτικές της ρίζες και προεκτάσεις. Η βούληση για δύναμη πρέπει να ερμηνευτεί εντελώς διαφορετικά: η δύναμη είναι αυτό το οποίο θέλει μέσα στη βούληση. Η δύναμη είναι μέσα στη βούληση το γενετικό και διαφορικό στοιχείο. Παράλληλα αυτή η βασική φιλοσοφική θέση του Νίτσε, της βούλησης για δύναμη, συνδέεται με την πολιτική σκέψη και έκφρασή του. Μια πολιτική θέση δυσδιάκριτη, ερμηνευμένη κατά καιρούς με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με τα συμφέροντα των εκάστοτε ηγεμόνων και παρατάξεων, που την οικειοποιήθηκαν και πολλές φορές παρερμηνευμένη, ωστόσο υπαρκτή. Στη φράση «Βούληση για δύναμη και πολιτική εξουσία», οι δύο όροι, βούληση για δύναμη και πολιτική εξουσία δεν ταυτίζονται, αλλά αποτελούν δυο ξεχωριστές οντότητες, που δεν είναι βέβαια άσχετες μεταξύ τους, αλλά έχουν μια συγγένεια και συνάφεια στη σκέψη και στη φιλοσοφία τόσο του Μακιαβέλλι όσο και του Νίτσε. Ο Νίτσε με συντριπτική κριτική σε όλους τους τομείς του δυτικού πολιτισμού οδηγείται και στην πολιτική του θέση και τοποθέτηση απέναντι στα πράγματα. Το ενδιαφέρον, λοιπόν, έγκειται σε μιαν απόπειρα εξέτασης του συστοίχου της ιδεολογίας που είναι το πολιτικό υπο το πρίσμα μιας φιλοσοφίας που, απεγκλωβισμένη από τις παρωχημένες προσεγγίσεις τύπου υποκειμένου – αντικειμένου, υποστασιακά, ιδεαλιστικά ή φαινομενολογικά, λαμβάνει χώρα στο «απόλυτο επίπεδο της εμμένειας». Το καινοτόμο στην παρούσα διατριβή έγκειται στην για πρώτη φορά σύζευξη των ιδεών των δύο στοχαστών Μακιαβέλλι και Νίτσε αναφορικά με την έννοια της δύναμης, στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας και ιδεολογίας, αφού προηγήθηκε μια γενεαλογία της πολιτικής που κρίνεται αναγκαία προκειμένου να καταδειχθεί στον χώρο της η σημειολογία της δύναμης. Ξεκαθαρίζεται τοιουτοτρόπως η όποια παρεξήγηση και σύγχυση θα μπορούσε να προκύψει σε σχέση με δύο φιλοσοφικές θεωρήσεις που ερμηνεύονται συχνά εσφαλμένα και έχουν επηρεάσει την ιστορία του δυτικού πολιτισμού. Ο Μακιαβελισμός δεν είναι ταυτόσημος με την θέληση για δύναμη του Νίτσε, παρ’ όλα αυτά ευοδώνονται στη σύγχρονη πολιτική σκηνή με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας.