Οικονομετρική ανάλυση κινδύνων ευρωπαϊκών τραπεζών και ο αντίκτυπός τους στην ελληνική χρηματοπιστωτική σταθερότητα

Abstract

The predominant approach for studying macro-financial linkages and developing models for stress testing is employing standard econometric techniques to link bank specific risk parameters to macroeconomic and financial indicators. A single model is estimated using historical data and is considered that it adequately captures the underlying relationships. It is subsequently used to forecast their evolution under various scenarios for the independent variables. However, the implicit assumption that the relationship structure will remain stable across different economic conditions exposes the whole framework to significant “model risk”. Every individual model may be misspecified and/or affected by structural changes in the underlying relationships between the variables. This results in incorrect forecasts and a false estimation of risk.This PhD thesis uses ordinary econometric techniques to estimate individual models for bank credit risk and employs forecast combination methods which weight forecasts from multiple models into a final outcome.In the empirical application are examined the cases of EU15 banks and of the Greek banking system in particular. The results demonstrate the insufficiency of single models to capture the evolution of credit risk and show that relying on an individual model can results in significantly incorrect risk assessment. On the contrary, model combinations exhibit better forecasting performance compared to various benchmark models. An important finding is that the improved performance remains even when the relationship between the various macroeconomic variables and credit risk undergoes structural changes, something that research shows it happens when the conditions change from normal to adverse; that is under exactly those conditions that a stress testing framework is expected to operate.Overall, this PhD thesis showed that in a constantly changing environment where a single dominant model is very hard or even impossible to find, model combination can yield improved results compared to the current approach by developing models that can pass Keynes' test: to be approximately right than exactly wrong.

Η κυρίαρχη προσέγγιση για την μελέτη των μακρο-χρηματοπιστωτικών σχέσεων και την ανάπτυξη μοντέλων για προσομοιώσεις ακραίων καταστάσεων χρησιμοποιεί συνήθεις οικονομετρικές τεχνικές για την σύνδεση τραπεζικών παραμέτρων κινδύνου με μακροοικονομικούς και χρηματοπιστωτικούς δείκτες. Ένα μοναδικό μοντέλο εκτιμάται βάσει ιστορικών δεδομένων και το οποίο θεωρείται ότι αντικατοπτρίζει επαρκώς τις υποκείμενες σχέσεις μεταξύ των μεταβλητών. Στην συνέχεια αυτό το μοντέλο χρησιμοποιείται για την πρόγνωση των τραπεζικών μεταβλητών κάτω από διάφορα σενάρια για τις ανεξάρτητες μεταβλητές. Εντούτοις η υπόθεση ότι η δομή των σχέσεων παραμένει σταθερή κάτω από διαφορετικές οικονομικές συνθήκες εκθέτει το όλο πλαίσιο σε σημαντικό “κίνδυνο μοντέλου”. Κάθε επιμέρους μοντέλο μπορεί να είναι ελλιπώς ορισμένο ή/και να επηρεάζεται από δομικές αλλαγές στις υποκείμενες σχέσεις μεταξύ των μεταβλητών. Το αποτέλεσμα είναι λανθασμένες προγνώσεις και εσφαλμένη εκτίμηση του κινδύνου.Η παρούσα διδακτορική διατριβή χρησιμοποιεί συνήθεις οικονομετρικές μεθόδους για την εκτίμηση επιμέρους μοντέλων πιστωτικού κινδύνου και τεχνικές συνδυασμού προβλέψεων οι οποίες σταθμίζουν προβλέψεις προερχόμενες από πολλαπλά μοντέλα ώστε να προκύψει το τελικό αποτέλεσμα.Στην εμπειρική εφαρμογή της προτεινόμενης μεθοδολογίας εξετάζονται οι περιπτώσεις των τραπεζών των EU15 χωρών και ξεχωριστά του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν την ανεπάρκεια των επιμέρους μοντέλων να συλλάβουν επαρκώς την εξέλιξη του πιστωτικού κινδύνου και δείχνουν ότι η εξάρτηση από ένα μεμονωμένο μοντέλο μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά λανθασμένη εκτίμηση του κινδύνου. Αντιθέτως, ο συνδυασμός των μοντέλων παρουσιάζει καλύτερη απόδοση πρόβλεψης από διάφορα μοντέλα αναφοράς. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι αυτές οι επιδόσεις διατηρούνται ακόμα και όταν οι σχέσεις μεταξύ του πιστωτικού κινδύνου και των μακροοικονομικών μεταβλητών υπόκεινται σε δομικές αλλαγές, κάτι το οποίο η έρευνα δείχνει ότι συμβαίνει κατά την αλλαγή από κανονικές σε ακραίες δυσμενείς συνθήκες: δηλαδή ακριβώς σε εκείνες τις συνθήκες στις οποίες καλείται να λειτουργήσει μια προσομοίωση ακραίων καταστάσεων.Συνολικά, αυτή η διδακτορική διατριβή έδειξε ότι σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον όπου το να βρεθεί ένα κυρίαρχο μεμονωμένο μοντέλο μπορεί να είναι πολύ δύσκολο ή ίσως αδύνατο, η μέθοδος του συνδυασμού προβλέψεων/μοντέλων μπορεί να δώσει βελτιωμένα αποτελέσματα σε σχέση με την τρέχουσα προσέγγιση δημιουργώντας μοντέλα τα οποία μπορούν να περάσουν το τεστ του Keynes: να είναι περίπου σωστά, παρά ακριβώς λάθος.