Σύγκριση της επίδρασης της σιταγλιπτίνης και της μετφορμίνης στα επίπεδα των πεπτιδίων που ρυθμίζουν την όρεξη σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2

Abstract

Objective: To investigate the effect of sitagliptin and metformin on the gut peptide levels and on the glucose and lipid profiles in patients with type 2 diabetes.Materials and methods: Thirty one patients with newly diagnosed type 2 diabetes participated in this study and were allocated to two groups. One group [mean age: 59.5 ± 10.5 years, BMI: 33.4 ± 6.1 kg/m²] was started on metformin (850 mg daily) and the other group [mean age: 58.1 ± 7.9 years, BMI: 31.8 ± 8.1 kg/m²] was started on sitagliptin (100 mg daily) for four weeks. Patients received a test meal of mixed content and caloric value of 697 Kcal after an overnight fast, at baseline and four weeks after the treatment. The levels of ghrelin, GLP-1, GIP, PYY, insulin and glucose were measured before the meal initiation and 30, 60, 90, 120, 180, 240, 300, 360 minutes post-prandially. Lipid levels were measured at fasting state and 2, 4 and 6 hours post-prandially.Results: There was a significant reduction of glycated haemoglobin in both study groups four weeks after treatment initiation. In the metformin group, fasting HDL-C was higher at week 4. In the sitagliptin group, fasting glucose levels were significantly lower while fasting PYY and GLP-1 levels were significantly higher four weeks after treatment initiation.In the metformin group, there was a trend for higher post-prandial levels of HDL-C and lower post-prandial levels of insulin at week 4. In the sitagliptin group, there was a trend for lower post-prandial glucose levels while the post-prandial levels of HDL-C and GLP-1 were significantly higher at week 4. The two study groups displayed statistically significant difference in the post-prandial levels of GLP-1 four weeks after treatment initiation. Conclusion: Both sitagliptin and metformin are equally effective on fasting and post-prandial glucose control since they exert similar effect on the values of glycated haemoglobin in patients with type 2 diabetes. The administration of sitagliptin results in lower fasting glucose levels and higher post-prandial levels of HDL-C as well as in higher levels of fasting PYY and both fasting and postprandial GLP-1 compared to the administration of metformin four weeks after the treatment initiation.

Σκοπός: Η διερεύνηση της επίδρασης της σιταγλιπτίνης και της μετφορμίνης στα επίπεδα των πεπτιδίων που ρυθμίζουν την όρεξη καθώς και τις τιμές του σακχάρου και των λιπιδίων σε άτομα με διαβήτη τύπου 2.Υλικό και μέθοδος: Στη μελέτη συμμετείχαν 31 ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 πρόσφατης έναρξης οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο όμάδες. Η μία ομάδα [ηλικία: 59.5 ± 10.5 έτη, ΔΜΣ: 33.4 ± 6.1 kg/m²] έλαβε μετφορμίνη (850 mg ημερησίως) για τέσσερις εβδομάδες ενώ η άλλη ομάδα [ηλικία: 58.1 ± 7.9 έτη, ΔΜΣ: 31.8 ± 8.1 kg/m²] έλαβε σιταγλιπτίνη (100 mg ημερησίως) για το ίδιο χρονικό διάστημα. Στους ασθενείς χορηγήθηκε μετά από 12ωρη νηστεία ένα μεικτό γεύμα θεμιδικής αξίας 697 Kcal κατά την έναρξη της μελέτης καθώς και μετά την παρέλευση τεσσάρων εβδομάδων από τη λήψη κάθε φαρμάκου. Τα επίπεδα της γκρελίνης, του GLP-1, του GIP και του PYY καθώς και της ινσουλίνης και της γλυκόζης μετρήθηκαν προγευματικά καθώς και 30, 60, 90, 120, 180, 240, 300, 360 λεπτά μεταγευματικά. Τα επίπεδα των λιπιδίων μετρήθηκαν πριν την έναρξη του γεύματος, καθώς και 2, 4 και 6 ώρες μεταγευματικά. Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική μείωση και στις δυο ομάδες στις τιμές της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης 4 εβδομάδες μετά τη θεραπευτική παρέμβαση. Στην ομάδα της μετφορμίνης ήταν υψηλότερη η HDL-C νηστείας στις 4 εβδομάδες. Στην ομάδα της σιταγλιπτίνης το σάκχαρο νηστείας ήταν σημαντικά χαμηλότερο, ενώ οι συγκεντρώσεις του PYY και GLP-1 νηστείας σημαντικά υψηλότερες στις 4 εβδομάδες σε σύγκριση με την έναρξη της μελέτης.Στην ομάδα της μετφορμίνης υπήρξε μια τάση για υψηλότερες μεταγευματικές τιμές της HDL-C και χαμηλότερες μεταγευματικές τιμές της ινσουλίνης στις 4 εβδομάδες σε σύγκριση με την έναρξη της μελέτης. Στην ομάδα της σιταγλιπτίνης υπήρξε μια τάση για χαμηλότερες μεταγευματικές τιμές της γλυκόζης ενώ οι μεταγευματικές τιμές των HDL-C και GLP-1 ήταν σημαντικά υψηλότερες στις 4 εβδομάδες σε σύγκριση με την έναρξη της μελέτης. Οι δύο ομάδες διέφεραν σημαντικά στα μεταγευματικά επίπεδα του GLP-1 στις 4 εβδομάδες.Συμπεράσματα: Η σιταγλιπτίνη και η μετφορμίνη είναι το ίδιο αποτελεσματικές στη ρύθμιση των επιπέδων γλυκόζης νηστείας και μεταγευματικών καθώς έχουν παρόμοια επίδραση στις τιμές της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2. Η χορήγηση της σιταγλιπτίνης έχει ως αποτέλεσμα χαμηλότερες τιμές σακχάρου νηστείας και υψηλότερες μεταγευματικές τιμές της HDL-C καθώς και υψηλότερες τιμές PYY νηστείας και GLP-1 νηστείας και μεταγευματικού σε σύγκριση με τη χορήγηση της μετφορμίνης στις 4 εβδομάδες μετά την έναρξη της μελέτης.