Θυρεοειδικές ορμόνες και βλάβη επαναιμάτωσης σε πειραματικό πρότυπο ισχαιμίας - επαναιμάτωσης: διερεύνηση μηχανισμών

Abstract

We have previously shown that acute thyroid hormone treatment could limit reperfusion injury and increase post-ischemic recovery of function. In the present study, we further explore potential initiating mechanisms of this response.Thus, isolated rat hearts were subjected to30 min zero-flow global ischemia (I) followed by 60-min reperfusion (R). Reperfusion injury was assessed by post-ischemic recovery of left ventricular developed pressure (LVDP%) and LDH release. T3 at a dose of 60nM which had no effect on contractile function of non-ischemic myocardium, significantly increased LVDP% [48% (2.9) vs. 30.2% (3.3) for untreated group, Ρ<0.05] and reduced LDH release [8.3 (0.3) vs. 10 (0.42) for untreated group, P<0.05] when administered at reperfusion. T4 (60 and 400 nM) had no effect on contractile function either in non-ischemic or ischemic myocardium. Administration of debutyl-dronedarone (DBD), a TRa1 antagonist abolished the T3-limiting effect on reperfusion injury: Thus, co-administration of T3 and DBD resulted in significantly lower LVDP%, [23% (4.7) vs. 48% (2.9) for T3 group, P<0.05] and higher LDH release [9.9 (0.3) vs. 8.3 (0.3), for T3 group, P<0.05].In conclusion, acute T3 and not T4 treatment will be able to protect against reperfusion injury. T3 can exert this beneficial effect on ischemic myocardium at a dose that has no effects on non-ischemic myocardium. Acute T3-limiting effect on reperfusion injury is mediated, at least in part, via TRa1 receptor.

Έχουμε δείξει προηγουμένως ότι η οξεία θεραπεία μα θυρεοειδική ορμόνη μπορεί να περιορίσει την μεθισχαιμική ανάκαμψη της λειτουργίας. Στην παρούσα μελέτη διερευνήσαμε τους πιθανούς πρωταρχικούς μηχανισμούς αυτής της απάντησης.Οι απομονωθείσες καρδιές επίμυων υποβλήθηκαν σε 30 λεπτά καθολική ισχαιμία μηδενικής ροής (Ι) ακολουθούμενη από 60 λεπτά επαναιμάτωσης (Ε). H βλάβη επαναιμάτωσης εκτιμήθηκε με την μεθισχαιμική ανάκαμψη της αναπτυσσόμενης πίεσης της αριστερής κοιλίας (LVDP%) και την απελευθέρωση LDH. Η Τ3 όταν χορηγήθηκε στην επαναιμάτωση σε δόση των 60nM, παρόλο που δεν είχε καμία επίδραση στη συσταλτική λειτουργία του μη ισχαιμικού μυοκαρδίου, αύξησε σημαντικά την LVDP% [48% (2.9) έναντι 30.2% (3.3) για την μη-θεραπευθείσα ομάδα , P <0.05] και μείωσε την απελευθέρωση LDH [8.3 (0.3) έναντι 10 (0.42) για την μη θεραπευθείσα ομάδα,P <0.05]. Η T4 (60 and 400 nM) δεν είχε καμία επίδραση στη συσταλτική δράση ούτε στο μη-ισχαιμικό, ούτε στο ισχαιμικό μυοκάρδιο. Η χορήγηση ντεμπουτυλ-δρονεδαρόνης (DBD), ενός TRα1 ανταγωνιστή, ανέστειλε την περιοριστική δράση της Τ3 στη βλάβη ισχαιμίας-επαναιμάτωσης. Η συγχορήγηση λοιπόν, Τ3 και DBD οδήγησε σε σημαντικά μειωμένη LVDP%, [23% (4.7) έναντι 48% (2.9) για την ομάδα T, P <0.05] και σε υψηλότερη απελευθέρωση LDH [9.9 (0.3) έναντι 8.3 (0.3), για την ομάδα T3, P <0.05].Συμπερασματικά, η οξεία θεραπεία με Τ3 και όχι Τ4 μπορεί να προστατεύσει ενάντια στη βλάβη επαναιμάτωσης. Η Τ3 εξασκεί αυτό το ευεργετικό αποτέλεσμα στο ισχαιμικό μυοκάρδιο σε μία τέτοια δόση που δεν έχει επιδράσεις στο μη ισχαιμικό-μυοκάρδιο. Η οξεία περιοριστική δράση της Τ3 στη βλάβη επαναιμάτωσης περιορίζεται, τουλάχιστον εν μέρει, μέσω του TRα1 υποδοχέα.