Ο ρόλος της δυναμικής τρισδιάστατης υπερηχοκαρδιογραφίας-υπερηχοκαρδιογραφίας αντίθεσης στην εκτίμηση της στεφανιαίας νόσου

Abstract

Aim: The aim of this study was to evaluate the feasibility of myocardial wall-motion and perfusion assessment using contrast echocardiography during real-time three-dimensional (RT3D) adenosine stress test, and compare its diagnostic accuracy with the two-dimensional (2D) method using coronary angiography as reference.Methods and results: Patients with known or suspected coronary artery disease (CAD) have been submitted to adenosine stress contrast echocardiography and coronary angiography, within a one month-period. 2D apical four-, two- and three- chamber, as well as three-dimensional (3D) pyramidal full-volume datasets were acquired at rest and at peak stress. The 17-segment division of the left ventricle was used and each segment was evaluated based on wall motion and perfusion.Sixty patients (age 60.1±8.5 years, 38 men) were enrolled, i.e. 1020 segments were evaluated at rest and at peak stress. Wall motion analysis per patient revealed that the sensitivity and specificity of 2D to detect CAD were 80% and 82% and of RT3D echocardiography were 82% and 64%, respectively, while in the per patient perfusion analysis the respective percentages were 88%, 64% for 2D, and 90%, 73% for RT3D. Regarding left anterior descending artery and right coronary system, there seems to be no statistical significant difference in terms of wall motion and perfusion evaluation between the two modalities. Conclusions: Real-time 3D adenosine stress echocardiography is a feasible and valuable technique to evaluate myocardial wall-motion and perfusion in patients with suspected coronary artery disease, despite existing problems concerning lower spatial and temporal resolution as compared with 2D echocardiography.

Σκοπός: Ο στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να εκτιμηθεί η δυνατότητα αξιολόγησης των διαταραχών της συστολικής πάχυνσης και της αιμάτωσης των μυοκαρδιακών τοιχωμάτων κατά τη διενέργεια της τρισδιάστατης (RT3D) δυναμικής υπερηχοκαρδιογραφίας αντίθεσης με αδενοσίνη και να συγκριθεί η διαγνωστική της ακρίβεια με την κλασική δισδιάστατη (2D) τεχνική, χρησιμοποιώντας τη στεφανιαιογραφία ως μέθοδο αναφοράς.Μέθοδος: Εξήντα (60) ασθενείς με γνωστή ή πιθανή στεφανιαία νόσο (ΣΝ) υποβλήθηκαν σε δυναμική υπερηχοκαρδιογραφία αντίθεσης με αδενοσίνη και σε στεφανιαιογραφία σε διάστημα ενός μήνα. Ελήφθησαν 2D κορυφαίες λήψεις τεσσάρων, δύο και τριών καρδιακών κοιλοτήτων, καθώς και 3D πληροφορία υπό τη μορφή πυραμιδικού όγκου (full-volume dataset), τόσο σε ηρεμία όσο και στο μέγιστο της φόρτισης. Χρησιμοποιήθηκε το μοντέλο των 17 μυοκαρδιακών τμημάτων και το κάθε τμήμα εκτιμήθηκε με βάση τη συστολική πάχυνση και την αιμάτωση.Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία του πληθυσμού της μελέτης ήταν (60,1 ± 8,5 έτη, 38 άνδρες). Εκτιμηθήκαν 1020 τμήματα σε ηρεμία και στο μέγιστο της φόρτισης. Η ανάλυση της συστολικής πάχυνση σε ηρεμία ήταν εφικτή στο 98% των τμημάτων με το 2D και 97% με το RT3D, ενώ στη μέγιστη φόρτιση τα ποσοστά ήταν 93% και 92% αντίστοιχα. Η εκτίμηση της αιμάτωσης σε ηρεμία ήταν εφικτή στο 97% των τμημάτων με το 2D και 96% με το RT3D. Στο μέγιστο έργο τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 92% και 90%. Αναφορικά με την εκτίμηση της συστολικής πάχυνσης η ευαισθησία και η ειδικότητα του 2D να διαγνώσει ΣΝ ήταν 80% και 82%, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά για το RT3D ήταν 82% και 64%. Σχετικά με την αξιολόγηση της αιμάτωσης, το 2D παρουσίασε 88% ευαισθησία και 64% ειδικότητα, ενώ το RT3D 90% και 73% αντίστοιχα. Η ανάλυση ανά περιοχή αγγείου δεν ανέδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο μεθόδων για τη μελέτη τόσο των διαταραχών της συστολικής πάχυνσης και όσο της αιμάτωσης των μυοκαρδιακών τοιχωμάτων.Συμπεράσματα: Η τρισδιάστατη δυναμική υπερηχοκαρδιογραφία αντίθεσης με αδενοσίνη είναι μια εφικτή και χρήσιμη τεχνική για την αξιολόγηση των διαταραχών της συστολικής πάχυνσης και της αιμάτωσης των μυοκαρδιακών τμημάτων σε ασθενείς με γνωστή ή πιθανή στεφανιαία νόσο, παρά τα όποια προβλήματα που αφορούν τη χωρική και χρονική διακριτική ικανότητα της μεθόδου.