Ewing sarcoma of the pelvis

Abstract

We are reporting our experience on patients with pelvic Ewing’s Sarcoma treated in the Royal Orthopaedic Oncology Unit. We retrospectively reviewed a series of patients with non-metastatic pelvic Ewing’s sarcoma treated between 1977 and 2009. Patients were classified into three groups according to the local treatment received: Group 1: Radiotherapy-chemothrapy; Group 2: Surgery-chemotherapy and Group 3: Radiotherapy-surgery-chemotherapy. Recurrence free and overall survival rates were calculated using the Kaplan-Meier method. Influence of various factors (age at diagnosis, gender, tumour site and size, chemotherapy response, surgical margins and type of treatment) on survival was assessed with a logistic regression model. A total of 85 patients were treated with a mean follow-up of 65.8 months and mean tumour volume of 435ml. The 5-year survival for all patients was 40.7% decreased to 36.2% at 10 years. A significant prognostic factor identified was chemotherapy response only. There was a trend for improved survival and local control rates for patients who had chemotherapy and surgery and the results were apparent for all tumours irrespective of size but not statistically significant. Currently, the optimal management of pelvic Ewing’s sarcoma is controversial but our study shows a trend for improved survival for patients treated with chemotherapy and surgery.

Aναφέρουμε την εμπειρία μας σε ασθενείς με σάρκωμα Ewing πυέλου που έλαβαν θεραπεία στην Ογκολογική Μονάδα στο Βασιλικό Ορθοπεδικό Νοσοκομειο. Εξετασαμε αναδρομικά μια σειρά ασθενών με σάρκωμα μη μεταστατικόυ πυέλου του Ewing που αντιμετωπιστηκαν μεταξύ 1977 και 2009. Οι ασθενείς ταξινομήθηκαν σε τρεις ομάδες ανάλογα με την τοπική αγωγή που έλαβε: Ομάδα 1: Ακτινοθεραπεία- χημειοθεραπεία, Ομάδα 2: Χειρουργική-χημειοθεραπεία και Ομάδα 3: Ακτινοθεραπεία-χειρουργική-χημειοθεραπεία. Τα ποσοστα υποτροπής και τα συνολικά ποσοστά επιβίωσης υπολογίστηκαν χρησιμοποιώντας τη μέθοδο Kaplan-Meier. Επίδραση διαφόρων παραγόντων (ηλικία κατά τη διάγνωση, το φύλο, την περιοχή του όγκου και του μεγέθους, επιδραση της χημειοθεραπείας, χειρουργικά όρια και το είδος της θεραπείας) στην επιβίωση αξιολογήθηκε με ένα μοντέλο λογιστικής παλινδρόμησης. Συνολικά 85 ασθενείς υποβλήθηκαν σε θεραπεία με μέσο ορο παρακολούθηση 65,8 μηνών και ο μέσος όγκος του όγκου των 435ml. Η 5-ετή επιβίωση για όλους τους ασθενείς ήταν 40,7% και μειώθηκε σε 36,2% στα 10 χρόνια. Ένας σημαντικός προγνωστικός παράγοντας ήταν η επιδραση της χημειοθεραπείας. Υπήρχε μια τάση για βελτιωμένα ποσοστα επιβίωσης και ελέγχου τοπικα για τους ασθενείς που είχαν χημειοθεραπεία και χειρουργική επέμβαση και τα αποτελέσματα ήταν εμφανή για όλους τους όγκους ανεξάρτητα από το μέγεθος, αλλά όχι στατιστικά σημαντική. Επί του παρόντος, η βέλτιστη διαχείριση του σαρκώματος Ewing πυέλου είναι αμφιλεγόμενη, αλλά η μελέτη μας δείχνει μια τάση για βελτιωμένη επιβίωση για τους ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με χημειοθεραπεία και χειρουργική επέμβαση.