Η μονομερής βλαπτική μεταβολή των συμβατικών όρων εργασίας

Abstract

This study examines the issue of unilateral harmful change of the contractual terms of employment, in terms of substantive as well as procedural law. The methodological path followed begins with the examination of the general part of the law of unilateral harmful change (conditions of enforcement of Article 7 § 1 l. 2112/1920, consequences of unilateral harmful change, ratio legis). Subsequently, the special cases of unilateral harmful change are examined, while at the end, an evaluation of the protection provided to the employee is attempted.The main conclusion in the above context is that while the provision of Article 7 § 1 l. 2112/1920 was an innovation at the time it was introduced, today it fails to provide full and efficient protection to the employee. This is because: 1) The provision under examination aims to ensure that the employee receives legal compensation for the termination of the contract, but fails to protect him substantially by not preserving the terms and conditions of employment. 2) The provision of Article 7 § 1 l. 2112/1920 proves inadequate in countering the ever growing problems arising from the contractual imbalance between employer and employee and the interference of the employer in the employment contract through abusive clauses. 3) The third shortcoming of the provision under examination is the ambiguity as to its scope; as opposed to other jurisdictions, in Greek Employment Law there is no legislative regulation of the managerial prerogative and the boundaries of its exercise.

Η μελέτη εξετάζει το ζήτημα της μονομερούς βλαπτικής μεταβολής των συμβατικών όρων εργασίας του μισθωτού, τόσο από την πλευρά του ουσιαστικού όσο και από την πλευρά του δικονομικού δικαίου. Το μεθοδολογικό μονοπάτι που ακολουθείται εκκινεί από την εξέταση του γενικού μέρους του δικαίου της μονομερούς βλαπτικής μεταβολής (προϋποθέσεις εφαρμογής της διάταξης της § 1 του άρθρου 7 ν. 2112/1920, συνέπειες της μονομερούς βλαπτικής μεταβολής, ratio legis). Εν συνεχεία προσεγγίζονται οι ειδικότερες περιπτώσεις μονομερούς βλαπτικής μεταβολής, ενώ στο τέλος επιχειρείται η αξιολόγηση της παρεχόμενης στο μισθωτό προστασίας. Κύριο συμπέρασμα, στο πλαίσιο αυτό, είναι ότι η διάταξη του άρθρου 7 § 1 ν. 2112/1920 υπήρξε μεν πρωτοποριακή για την εποχή που θεσπίστηκε, αλλά σήμερα απέχει πολύ από το να αποτελέσει ένα πλήρες και αποτελεσματικό προστατευτικό πλέγμα για το μισθωτό. Τούτο δε διότι: 1) Η υπό εξέταση διάταξη αποβλέπει μεν στην εξασφάλιση για το μισθωτό καταβολής της νόμιμης αποζημίωσης καταγγελίας, αποτυγχάνει ωστόσο να τον προστατέψει ουσιαστικά, μη διαφυλάσσοντας τη ίδια τη θέση εργασίας αλλά και το αμετάβλητο των όρων της. 2) Η διάταξη του άρθρου 7 § 1 ν. 2112/1920 φαίνεται ανεπαρκής να αντιμετωπίσει τα ολοένα διογκούμενα προβλήματα που δημιουργούνται από τη συμβατική ανισότητα μεταξύ εργοδότη και μισθωτού και την επέμβαση του πρώτου στη σύμβαση εργασίας μέσω συμβατικών ρητρών προϊόντων κατάχρησης της συμβατικής ελευθερίας. 3) Τρίτο σημείο ανεπάρκειας της διάταξης του άρθρου 7 § 1 ν. 2112/1920 είναι η ασάφεια του τι ανήκει στο πεδίο εφαρμογής της, ένεκα της παντελούς απουσίας, σε αντίθεση με άλλες έννομες τάξεις, νομοθετικής ρύθμισης για το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη και τα όρια άσκησής του.