Leo III (717-741), the first iconoclast emperor

Abstract

The Byzantine emperor Leo III (717-741) came from the period of anarchy, but he managed to put an end to social chaos and establish a stable reign. This dissertation does not describe the reign of Leo III in a chronological order, but discusses each aspect of his policy against the historical background. Concretely speaking, the dissertation is divided into six chapters. The first chapter analyzes the development of the thematic system. Thanks to Leo’s reform on the size and structure of the themata, especially the system of apothekai, the themata gradually became the basic unit of civil administration. The second chapter deals with the Ecloga compiled by Leo III. After analyzing its civil law and penal code, we can get Leo III’s ideas of running the state. The third chapter discusses the relationship between Leo and Rome. During the first half of his reign, Leo III tried to control Rome, but the Empire had already lost control over northern and central Italy. On the other hand, the Empire could do nothing to help Rome fight against the Lombard invasion. Iconoclasm made the situation worse. Leo finally recognized the situation and decided to restrict the power of the Roman papacy. Under such circumstances, the papacy began to look for independence and it tried to make alliance with the Frankish kingdom. The fourth chapter deals with Leo’s iconoclastic policy. Leo III himself believed in Iconoclasm and truly supported the iconoclasts. But he knew well that Iconoclasm would lead to social chaos, so he tried to restrain the movement. In a nutshell, Iconoclasm was a tug-of-war between Leo III’s two identities, i.e. between a politically-minded ambitious emperor and a pious Christian with private believes. The emperor managed to achieve his religious purpose through a series of peaceful propaganda moves and sporadic acts of Iconoclasm. Meanwhile, the dominant theme of social life during the reign of Leo III was not the iconoclasm, but the praise of this new Savior of the Empire. The fifth and the sixth chapters discuss the relations between Byzantium and the Arabs, Bulgaria and Khazaria separately.

Ο βυζαντινός αυτοκράτορας Λέων Γ’ (717-741) προήλθε από την περίοδο της αναταραχής, αλλά κατάφερε να τερματίσει το κοινωνικό χάος και να έχει μια σταθερή βασιλεία. Η διατριβή δεν περιγράφει τη βασιλεία του Λέοντα Γ’ με χρονολογική σειρά, αλλά συζητά κάθε πολιτική του χωριστά, έτσι ώστε να δοθεί μια καλύτερη κατανόηση της βασιλείας του καθώς και του ρόλου του και της θέσης του στο πλαίσιο της βυζαντινής ιστορίας.Συγκεκριμένα, η διατριβή περιλαμβάνει έξι κεφάλαια. Το πρώτο κεφάλαιο αναλύει το ρόλο του Λέοντα Γ΄ στην ανάπτυξη του συστήματος των θεμάτων. Ο Λέων Γ’ χώρισε τα θέματα σε μικρότερα και άρχισε να αντικαθιστά τους γενικούς κομμερκιάριους με τα βασιλικά κομμέρκια. Με μια εκτεταμένη μεταρρύθμιση, το σύστημα των θεμάτων άσκησε τη διοικητική λειτουργία του. Το δεύτερο κεφάλαιο της διατριβής ασχολείται με την Εκλογή, την οποία εξέδωσε ο Λέων. Μετά τις αναλύσεις του αστικού δικαίου και του ποινικού κώδικα, μπορούμε να κατανοήσω ότι η Εκλογή αποσκοπούσε να δημιουργήσει μια σταθερή κοινωνία. Το τρίτο κεφάλαιο συζητάει τη σχέση μεταξύ του Λέοντα και της Ρώμης. Ο Λέων Γ’ προσπάθησε να ανακτήσει τον πλήρη έλεγχο της Ρώμης στο πρώτο μισό της βασιλείας του, αλλά τα μέτρα που έλαβε απέτυχαν. Η αυτοκρατορία είχε χάσει τον έλεγχο της βόρειας και κεντρικής Ιταλίας. Από την άλλη πλευρά, η εικονομαχία είχε σοβαρές συνέπειες στην σχέση των δύο πλευρών. Επιπλέον, η αυτοκρατορία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να βοηθήσει την Ρώμη εναντίον των Λομβαρδών και έτσι η Ρώμη προσπάθησε να βρεί την προστασία από το βασίλειο των Φράγκων. Το τέταρτο κεφάλαιο ασχολείται με τη εικονομαχική πολιτική του Λέοντα. Ο Λέων είχε πραγματικά εικονομαχικές αντιλήψεις. Αλλά ήξερε καλά ότι η εικονομαχία θα φέρει κοινωνικό χάος, έτσι προσπάθησε να πάρει μετριοπαθή μέτρα στα εκκλησιαστικά ζητήματα. Με λίγα λόγια, η εικονομαχία ήταν μια σύγκρουση μεταξύ των δύο ταυτοτήτων του Λέοντα Γ΄, δηλαδή μεταξύ ενός πολιτικά φιλόδοξου αυτοκράτορα και ενός ακράδαντου εικονοκλάστη. Ο αυτοκράτορας κατόρθωσε να επιτύχει τον θρησκευτικό στόχο του μέσα από μια σειρά ειρηνικών μέτρων προπαγάνδας και σποραδικών εικονοκλαστικών πράξεων. Από την άλλη πλευρά, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λέοντα Γ’, το κυρίαρχο θέμα που προβαλλόταν στην κοινωνία δεν ήταν η εικονομαχία, αλλά ο έπαινος αυτού του νέου σωτήρα της αυτοκρατορίας. Το πέμπτο κεφάλαιο αναλύει την σχέση μεταξύ Λέοντα και Αράβων. Το έκτο κεφάλαιο αναλύει χωριστά τις εξωτερικές σχέσεις με την Βουλγαρία και την Χαζαρία.