Η δημιουργία κρατών στη σύγχρονη διεθνή δικαιοταξία

Abstract

The aim of this thesis is to find out whether an entity constitutes a state in the light of international law, what are the conditions to be met in order to infer statehood and what are the lawful ways of creating a state. It attempts to answer the principal question of whether international law contains any relevant principles, criteria and rules regulating the creation and recognition of states on the one hand and dictating the non-recognition of certain entities on the other hand. Is state creation a real or a legal fact? Which is the role of self-determination in the process of forming a new state? Which is the mode of recognition in that context? And what is the status of an entity that lacks legitimacy in the bud? This last question automatically leads to several others: Is there an hierarchical relationship between the principle of territorial integrity of states -and hence of uti possidetis juris- and the principle of self-determination in the post-colonial era? Or is it emerging a “right to remedial secession” in exceptional circumstances? If it is so, in which cases could such a “right” be invoked and by whom? The thesis essentially seeks to fundamentally analyze the state as a legal fact in direct relation with reality.

Σκοπός της παρούσης διδακτορικής διατριβής είναι να διακριβώσει πότε μία οντότητα συνιστά κράτος υπό το πρίσμα του διεθνούς δικαίου, ποιές είναι οι προϋποθέσεις που οφείλει να πληροί ώστε να τεκμαίρεται η κρατική υπόσταση, καθώς και ποιοί είναι οι σύννομοι τρόποι δημιουργίας ενός κράτους. Αποπειράται να απαντήσει στο καίριο ερώτημα εάν το διεθνές δίκαιο εμπεριέχει αρχές, κριτήρια και κανόνες που να ρυθμίζουν τη δημιουργία και την αναγνώριση των κρατών, αλλά να υπαγορεύουν και τη μη-αναγνώριση ορισμένων οντοτήτων. Η κρατική δημιουργία είναι πραγματικό ή δικαιικό γεγονός; Ποιός είναι ο ρόλος της αυτοδιάθεσης στη διαδικασία σχηματισμού ενός νέου κράτους; Ποιά η λειτουργία της αναγνώρισης σε αυτό το πλαίσιο; Και ποιό το καθεστώς μίας οντότητας η οποία στερείται νομιμότητας εν τη γενέσει της; Το τελευταίο αυτό ερώτημα οδηγεί αυτομάτως σε αρκετά ακόμη: Υπάρχει ιεραρχική σχέση ανάμεσα στην αρχή της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών -και άρα του uti possidetis juris- και στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών κατά τη μετα-αποικιοκρατική εποχή; Ή μήπως αρχίζει να διαφαίνεται ένα «δικαίωμα διορθωτικής απόσχισης» σε εξαιρετικές περιστάσεις; Εάν είναι έτσι, σε ποιές περιπτώσεις μπορεί να υποστηριχτεί ένα τέτοιο «δικαίωμα» και από ποιόν; Ουσιαστικά, επιχειρείται η εκ βάθρων ανάλυση του κράτους ως δικαιικού γεγονότος σε άμεση συνάφεια με την πραγματικότητα.