Η ευθύνη των εποπτικών αρχών στον χρηματοπιστωτικό τομέα

Abstract

The purpose of the present thesis is to confront the problems of the relatively new phenomenon of supervisory liability towards supervised entities or third parties that were damaged due to faulty supervision in the financial sector. The first part of the thesis presents the special nature of supervision and the transformation of the role of the modern supervisor of the financial sector. The second part deals with the notion of supervisory liability and its legal and sociopolitical foundations. The third part of the thesis focuses on the most important problems of the present Greek system of supervisory liability, through the presentation of its legal prerequisites and its subjective limits, with reference to the basic distinction between liability towards supervised entities and liability towards third parties. The fourth part analyses the position taken by European law and the main foreign legal jurisdictions towards the liability of the supervisors in the financial sector and presents the final suggestions of the author with regard to the improvement of the relevant Greek legislation. The conclusion of the thesis is that the Greek regulation of supervisory liability is in need of a systematic approach, based both on case law interpretation and special regulation, so that the correct balance between an overly wide and an overly restricted system of supervisory liability is struck.

Στόχος της παρούσας διατριβής είναι εντοπίσει τα προβλήματα του νέου για τα δεδομένα του ελληνικού δικαίου φαινομένου της εποπτικής ευθύνης προς αποζημίωση εποπτευομένων ή τρίτων προσώπων που ζημιώθηκαν λόγω πλημμελούς εποπτείας των παρόχων χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Στο πρώτο μέρος της διατριβής αναδεικνύεται η ιδιαίτερη φύση της εποπτείας και η μεταβολή του ρόλου των σύγχρονων εποπτικών αρχών του χρηματοπιστωτικού τομέα. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται η έννοια και τα νομικοπολιτικά θεμέλια της εποπτικής ευθύνης. Στο τρίτο μέρος αναδεικνύονται τα σημαντικότερα προβλήματα του ισχύοντος ελληνικού καθεστώτος της εποπτικής ευθύνης μέσα από την παρουσίαση των προϋποθέσεων της νομικής βάσης της ευθύνης και παρουσιάζονται η κεντρική για την εποπτική ευθύνη προβληματική των υποκειμενικών ορίων της, με κύριο άξονα τη διάκρισή της σε ευθύνη έναντι των άμεσα εποπτευομένων και σε ευθύνη έναντι τρίτων αποδεκτών χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Το τέταρτο μέρος αναφέρεται στη στάση του ευρωπαϊκού δικαίου, των κυριότερων ξένων εννόμων τάξεων και τις τελικές προτάσεις του συγγραφέα για τη συστηματοποίηση του θεσμού της εποπτικής ευθύνης στο ελληνικό δίκαιο. Το συμπέρασμα της διατριβής είναι ότι η ελληνική ρύθμιση της εποπτικής ευθύνης πρέπει να συστηματοποιηθεί μέσω της νομολογιακής ερμηνείας και της θέσπισης ειδικών διατάξεων, ώστε να επιτευχθεί η κατάλληλη ισορροπία μεταξύ της υπέρμετρης διεύρυνσής της και του υπερβολικού περιορισμού της.