Saving for retirement under uncertain quality of institutions

Abstract

Using a two-period overlapping generations model, I examine the effects of several institutional and other variables, e.g., corruption, government stability, the debt-to-GDP ratio, etc., on the probability that the social-security system will grant pensions, and hence the effects of these variables on the relationship between social-security contributions and household saving. To my knowledge, these effects have not been studied in the literature. To address this issue, I derive theoretically a nonlinear Euler equation for household saving under the pay-as-you-go (PAYG) system. Using annual data from two panels of 11 and 25 countries, I estimate this equation by the Generalized Method of Moments (GMM) and by Nonlinear Least Squares (NLLS). I also linearize the Euler equation and estimate it by GMM. The results from the two methods do not differ considerably. The signs of the estimated parameters are compatible with the assumptions of the theoretical model. As well, the results are quite robust to substantial changes in the sample, i.e., from the 11-country to the 25-country panel. They suggest that social-security contributions reduce household saving. Also, the higher the level of corruption or the debt-to-GDP ratio the lower the probability that the PAYG system will grant pensions, and so the lower the reduction in household saving caused by an increase in social-security contributions. Moreover, I calibrate the model to match features of the U.S. economy under the PAYG system and of the Mexican economy under the fully-funded system. The results imply that the PAYG system reduces the steady-state values of household saving, capital stock, and real wage, and increases the steady-state value of the real interest rate, while the fully-funded system reduces the steady-state value of household saving with offset one-for-one and has no effect on the steady-state values of the other variables. A transition from the PAYG system to the fully funded system has the same effects on these variables, except for household saving, as would the elimination of the PAYG system without replacing it.

Χρησιμοποιώντας ένα υπόδειγμα επικαλυπτόμενων γενεών δύο περιόδων, εξετάζω την επίδραση διάφορων θεσμικών και άλλων μεταβλητών, όπως η διαφθορά, η κυβερνητική σταθερότητα, ο λόγος χρέος/ΑΕΠ, κ.ά., στην πιθανότητα το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης να χορηγήσει συντάξεις, και ως εκ τούτου την επίδραση αυτών των μεταβλητών στη σχέση ανάμεσα στις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης και την αποταμίευση του νοικοκυριού. Εξ όσων γνωρίζω, οι επιδράσεις αυτές δεν έχουν μελετηθεί στη βιβλιογραφία. Για την εξέταση του θέματος, εξάγω θεωρητικά μια μη γραμμική εξίσωση Euler για την αποταμίευση του νοικοκυριού υπό το διανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Χρησιμοποιώντας ετήσια στοιχεία από δύο ομάδες των 11 και 25 χωρών, εκτιμώ αυτή την εξίσωση με τη Γενικευμένη Μέθοδο των Ροπών και τη μη γραμμική Μέθοδο των Ελαχίστων Τετραγώνων. Επιπλέον, γραμμικοποιώ την εξίσωση Euler και την εκτιμώ με τη Γενικευμένη Μέθοδο των Ροπών. Τα αποτελέσματα που προκύπτουν από τις δύο μεθόδους δεν διαφέρουν σημαντικά. Τα πρόσημα των εκτιμημένων παραμέτρων είναι συμβατά με τις υποθέσεις του θεωρητικού υποδείγματος. Επίσης, τα αποτελέσματα είναι αρκετά ανθεκτικά σε σημαντικές αλλαγές στο δείγμα, δηλαδή, από την ομάδα των 11 χωρών σε αυτή των 25 χωρών. Από την οικονομετρική ανάλυση προκύπτει ότι οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης προκαλούν μείωση στην αποταμίευση του νοικοκυριού. Επιπλέον, όσο υψηλότερο το επίπεδο διαφθοράς ή ο λόγος χρέος/ΑΕΠ τόσο μικρότερη η πιθανότητα το διανεμητικό σύστημα να χορηγήσει συντάξεις, και έτσι τόσο μικρότερη η μείωση στην αποταμίευση του νοικοκυριού που προκαλείται από μία αύξηση των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης. Περαιτέρω, εφαρμόζω διαμέτρηση έτσι ώστε τα χαρακτηριστικά του υποδείγματος να ταιριάζουν σε κάποια χαρακτηριστικά της οικονομίας των ΗΠΑ υπό το διανεμητικό σύστημα και της οικονομίας του Μεξικού υπό το κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι το διανεμητικό σύστημα προκαλεί μείωση στις τιμές ισορροπίας σταθερής κατάστασης της αποταμίευσης, του κεφαλαίου, και του πραγματικού μισθού, και αύξηση στην τιμή ισορροπίας σταθερής κατάστασης του πραγματικού επιτοκίου, ενώ το κεφαλαιοποιητικό σύστημα προκαλεί μείωση στην τιμή ισορροπίας σταθερής κατάστασης της αποταμίευσης με αντιστάθμιση ένα-προς-ένα και δεν ασκεί επίδραση στις τιμές ισορροπίας σταθερής κατάστασης των άλλων μεταβλητών. Η μετάβαση από το διανεμητικό σύστημα στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα έχει τις ίδιες επιδράσεις στις μεταβλητές αυτές, εκτός από την αποταμίευση, όπως θα είχε η κατάργηση του διανεμητικού συστήματος χωρίς να αντικατασταθεί.