Μελέτη της μικροκυκλοφορίας σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς της μονάδας εντατικής θεραπείας με πολυνευρομυοπάθεια

Abstract

Introduction: Critical illness polyneuromyopathy (CIPNM) is a common complication of critical illness presenting with muscle weakness, difficult weaning, and prolonged Intensive Care Unit (ICU) stay. No preventive tool has been proposed so far for CIPNM. Aim of our study was to assess the acute effect of electrical muscle stimulation (EMS) and its role in the prevention of CIPNM. Methods: In the first part of the study 29 ICU patients, (>19/+10) (age:58±19years) (APACHE II:17±5) (SOFA:9±3), underwent a 45-min session of EMS of lower extremities. Blood pressure and heart rate were measured and blood samples were retrieved. Tissue oxygen saturation (StO2%) was assessed with near infrared spectroscopy (NIRS) at the thenar muscle with a vascular occlusion before and after a 45-min EMS session. In the second part 116 consecutive critically ill patients were randomly assigned (after stratification) upon admission to receive daily EMS sessions (EMS-group) (N=57) or to the control group (N=59). The diagnosis of CIPNM was made clinically upon awakening with the MRC scale for muscle strength (maximum score 60, <48/60 cut off for diagnosis). Duration of weaning and ICU stay were also recorded and microcirculation measurements were performed on the 2nd and 8th day after admission. Results: Systolic blood pressure and HR increased significantly at the end of the session. Oxygen consumption rate (%/min) during vascular occlusion differed significantly before and after the session (from 20±9%/min to 22±9%/min, p<0.05). Reperfusion rate (%/min) differed significantly before and after the session (from 299±177%/min to 375±182%/min, p<0.05). Fourteen patients were diagnosed with CIPNM (11 in the control group vs 3 in the EMS group). CIPNM was significantly lower in the EMS group (p<0.05). Patients with CIPNM had prolonged weaning from the ventilator and prolonged ICU stay. The reperfusion rate (%/min) did not differ significantly between patients with vs those without CIPNM on the 2nd day after admission (265±162%/min to 316±268%/min, p>0.05). However, on the 8th day the reperfusion rate was significantly lower in patients with CIPNM (191±107%/min to 316±268%/min, p<0.05). Conclusion: The data presented suggest that EMS has a systemic effect on microcirculation. EMS was well tolerated and prevented the development of CIPNM, thus providing a preventive tool for this common clinical condition. Finally, the microcirculation alterations as assessed with NIRS and the vascular occlusion technique were more pronounced in patients that were diagnosed with CIPNM.

Εισαγωγή: Η πολυνευρομυοπάθεια του βαρέως πάσχοντος είναι μία συχνή επιπλοκή της νοσηλείας στη ΜΕΘ που χαρακτηρίζεται από μυϊκή αδυναμία, δυσκολία στον απογαλακτισμό από τον αναπνευστήρα και παράταση της παραμονής στη ΜΕΘ για την οποία δεν υπάρχει κανένα προληπτικό ή θεραπευτικό μέτρο. Σκοπός της μελέτης ήταν η αξιολόγηση της άμεσης συστηματικής επίδρασης του ηλεκτρικού νευρομυϊκού ερεθισμού (ΗΝΜΕ) και του ρόλου του στην πρόληψη της πολυνευρομυοπάθειας του βαρέως πάσχοντος. Μέθοδος: Στο πρώτο στάδιο 29 ασθενείς της ΜΕΘ, (>19/+10) (ηλικία:58±19χρόνια) (APACHE II:17±5) (SOFA:9±3), υποβλήθηκαν σε μία συνεδρία 45 λεπτών ΗΝΜΕ των κάτω άκρων. Μετρήθηκε η αρτηριακή πίεση και ο καρδιακός ρυθμός και ελήφθησαν αέρια αίματος. Το ιστικό οξυγόνο (tissue oxygen saturation StO2%) αξιολογήθηκε στο θέναρ με τη μέθοδο near infrared spectroscopy (NIRS) με την τεχνική του αγγειακού αποκλεισμού πριν και μετά τη συνεδρία. Κατά το δεύτερο στάδιο 116 διαδοχικοί ασθενείς της ΜΕΘ μετά από κατά επίπεδα (ηλικία, φύλο) τυχαιοποίηση εντάχθηκαν στην ομάδα ΗΝΜΕ, η οποία έλαβε καθημερινές συνεδρίες ΗΝΜΕ (N=57) και στην ομάδα ελέγχου (N=59). Η διάγνωση της πολυνευρομυοπάθειας του βαρέως πάσχοντος έγινε κλινικά κατά την αφύπνιση με την κλίμακα της MRC για την μυϊκή ισχύ (μέγιστο σκορ 60,<48/60 διάγνωση πολυνευρομυοπάθειας). Καταγράφηκε η διάρκεια του απογαλακτισμού και η παραμονή στη ΜΕΘ και αξιολογήθηκε η μικροκυκλοφορία με το NIRS την 2η και την 7η ημέρα από την εισαγωγή. Αποτελέσματα: Η συστολική αρτηριακή πίεση και ο καρδιακός ρυθμός αυξήθηκαν σημαντικά μετά τη συνεδρία. Ο ρυθμός κατανάλωσης οξυγόνου (%/min) κατά τον αγγειακό αποκλεισμό διέφερε σημαντικά μετά τη συνεδρία ΗΝΜΕ (από 20±9%/min σε 22±9%/min, p<0,05). Ο ρυθμός επαναιμάτωσης (%/min) διέφερε σημαντικά μετά τη συνεδρία (από 299±177%/min σε 375±182%/min, p<0,05). Η διάγνωση της πολυνευρομυοπάθειας του βαρέως πάσχοντος ετέθη σε 14 ασθενείς, 11 στην ομάδα ελέγχου και 3 στην ομάδα ΗΝΜΕ. Η διάγνωση της CIPNM ήταν σημαντικά χαμηλότερη στην ομάδα του ηλεκτρικού νευρομυϊκού ερεθισμού (p=0,05). Οι ασθενείς με CIPNM είχαν μεγαλύτερη διάρκεια απογαλακτισμού από τον αναπνευστήρα και διάρκεια παραμονής στη ΜΕΘ. Ο ρυθμός επαναιμάτωσης δεν διέφερε τη 2η ημέρα από την εισαγωγή μεταξύ των ασθενών που εμφάνισαν πολυνευρομυοπάθεια του βαρέως πάσχοντος σε σχέση με εκείνους που δεν εμφάνισαν (265±162%/min to 316±268%/min, p>0.05). Την 8η ημέρα από την εισαγωγή ο ρυθμός επαναιμάτωσης ήταν σημαντικά χαμηλότερος στους ασθενείς που εμφάνισαν πολυνευρομυοπάθεια του βαρέως πάσχοντος σε σχέση με εκείνους που δεν εμφάνισαν (191±107%/min σε 316±268%/min, p<0.05). Συμπέρασμα: O ΗΝΜΕ έχει συστηματική επίδραση στη μικροκυκλοφορία των βαρέως πασχόντων ασθενών. Ο ΗΝΜΕ έγινε καλά ανεκτός και μείωσε τη συχνότητα της πολυνευρομυοπάθειας στην ομάδα που εφαρμόστηκε, προσφέροντας ένα προληπτικό εργαλείο για την πρόληψη της πολυνευρομυοπάθειας του βαρέως πάσχοντος. Οι ασθενείς που εμφάνισαν πολυνευρομυοπάθεια του βαρέως πάσχοντος παρουσίασαν σημαντικότερες διαταραχές της μικροκυκλοφορίας στη διάρκεια της νοσηλείας. Η χρήση του NIRS ως προγνωστικού εργαλείου και για τη διερεύνηση της αιτιοπαθογένειας της νόσου χρήζει περαιτέρω μελέτης.