Σπονδυλοπλαστική

Abstract

Purpose: To assess the effectiveness of the percutaneous vertebroplasty procedure (PVP) in ameliorating pain, mobility improvement and consequently life quality among patients suffering from intractable pain, accompanied by serious compromised mobility, due to several pathologic entities of vertebral bodies. Material and Method: 131 patients of both sexes (males = 32, females = 99, mean age = 75 ± 15) suffering from osteoporotic compression fractures (n = 77), metastasis (n = 24), multiple myeloma (n = 13), hemangiomas (n = 15), lymphoma (n = 1), β-thalassemia (n = 1), participated in this open prospective study. Inclusion criteria were back pain for which applied intensive conservative treatment measures failed to provide relief for a period of more than 3 months. Patients were assessed preoperatively as well as the 1st day, 3rd month, 1st and 2nd year post PVP, both clinically and with structured test questionnaires, according to the following scales: G-BPI (Greek- Brief Pain Inventory), LASA (Linear Analogue Self Assessment), WHO (World Health Organization). Results: Improvement in pain, mobility and quality of life was significant from the first day compared to baseline (p<0.05) in all patients independently of the group belonging. The median improvement from baseline to 2 years was -6 for pain according G-BPI scores, -2 for mobility by WHO and 6 (range: 5.5, 6) for quality of life by LASA. In all cases there was no statistical significant difference in results according etiology, number of treated lesions, type of lesions, method of approach, presence of risk factors or leakage. Conclusion: PVP is a useful and safe procedure for treating persistent painful vertebral lesions, providing substantial immediate pain reduction and mobility improvement, functional status, persisting for at least two years post treatment.

Σκοπός: Να καθοριστεί η αποτελεσματικότητα της διαδερμικής σπονδυλοπλαστικής (PVP) στην αντιμετώπιση του άλγους, στη βελτίωση της κινητικής δραστηριότητας και της ποιότητας ζωής των ασθενών που υποφέρουν από έντονο άλγος συνοδευόμενο από σημαντικό περιορισμό της κινητικής τους δραστηριότητας, λόγω ποικίλων υποκείμενων παθολογικών οντοτήτων των σπονδυλικών σωμάτων. Υλικό και Μέθοδος: 131 ασθενείς και των δύο φύλων (άνδρες = 32, γυναίκες = 99, μέσης ηλικίας = 75 ± 15) που έπασχαν από οστεοπορωτικά κατάγματα (n = 77), μεταστάσεις (n = 24), πολλαπλούν μυέλωμα (n = 13), αιμαγγειώματα (n = 15), λέμφωμα (n = 1), β-θαλασσαιμία (n = 1), εντάχθηκαν σε αυτή την ανοιχτή προοπτική μελέτη. Κριτήρια ένταξης ήταν το σπονδυλικό άλγος το οποίο για χρονικό διάστημα άνω των 3 μηνών δεν μπορούσε να ελεγχθεί με τις συνήθεις συντηρητικές θεραπείες. Οι ασθενείς εκτιμήθηκαν προπαρεμβατικά καθώς και κατά την 1η ημέρα, 3ο μήνα, 1ο και 2ο έτος μετά την PVP, τόσο κλινικά όσο και με τη χρήση ειδικών ερωτηματολογίων όπως τα: G-BPI (Greek- Brief Pain Inventory), LASA (Linear Analogue Self Assessment), WHO (World Health Organization). Αποτελέσματα: Η βελτίωση του άλγους, της κινητικότητας και της ποιότητας ζωής ήταν σημαντική ήδη από την πρώτη ημέρα συγκριτικά με την αρχική καταγραφή (p<0.05) σε όλους τους ασθενείς ανεξάρτητα κατηγοριοποίησης. Η μέση τιμή βελτίωσης μεταξύ της αρχικής μέτρησης και του δεύτερου έτους ήταν -6 μονάδες για το άλγος βάσει του G-BPI ερωτηματολογίου, -2 για την κινητικότητα με το WHO και 6 (εύρους: 5.5, 6) για την ποιότητα ζωής με το LASA. Σε όλες τις περιπτώσεις δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά στα αποτελέσματα σχετικά με τον αιτιολογικό παράγοντα, τον αριθμό των βλαβών, τη μέθοδο προσπελάσεως και την παρουσία παραγόντων επικινδυνότητας ή διαφυγών. Συμπέρασμα: Η διαδερμική σπονδυλοπλαστική αποτελεί μια εύχρηστη και ασφαλή μέθοδο στην αντιμετώπιση επώδυνων σπονδυλικών βλαβών, παρέχοντας σημαντική και άμεση βελτίωση του αισθήματος του πόνου, βελτιώνοντας την κινητικότητα και λειτουργικότητα των ασθενών τουλάχιστον για δυο έτη.