Η επίδραση του ινσουλινοειδή αυξητικού παράγοντα τύπου Ι στην επούλωση αναστομώσεων του παχέος εντέρου σε επίμυες υπό χημειοθεραπεία με 5-φθοριοουρακίλη

Abstract

The aim of this experimental study was to investigate whether IGF-Ι can protect the colonic healing from the adverse effects of intraperitoneal administration of 5-FU. Eighty female Wistar rats were randomised into four groups of 20 rats for each. Immediately after anastomoses were performed, rats in the control group were injected with 3cc of intraperitoneal saline solution, which was repeated daily until killed. Rats in the 5-FU and IGF-I + 5-FU groups received 5-FU in a dose of 20mg/kg body weight intraperitoneally, from the day of operation until killed. Rats in the IGF-I and IGF-I +5-FU groups received IGF-I in a dose of 2mg/Kg body weight intraperitoneally, immediately after the anastomosis was performed and on 2nd, 4th, and 6th PO day. Rats were sacrificed on the 7th PO day. The dehiscence rate in the 5-FU group was 30% and it was significantly higher compared to the control and IGF-I group (p=0.020). However, in the IGF-I + 5FU group, the dehiscence rate decreased to 10%. The administration of IGF-I resulted in a significant raise of bursting pressure in the IGF-I + 5-FU group compared to the 5-FU group (p<0.001). There was no statistical difference in bursting pressure between the IGF-I + 5-FU and control groups (p=1.000). The hydroxyproline levels were higher in the IGF-I and the IGF-I + 5-FU groups as a result of the stimulating act of IGF-I. In conclusion, IGF-I when given intraperitoneally seems to mediate the adverse effects of 5-FU on the colonic healing in rats.

Η πειραματική αυτή μελέτη είχε σκοπό να μελετήσει την πιθανή θετική επίδραση του IGF-I στην επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εντέρου σε επίμυες, υπό ενδοπεριτοναϊκή θεραπεία με 5-FU. Ογδόντα άρρενες επίμυες Wistar τυχαιοποιήθηκαν σε 4 ομάδες των 20 πειραματόζωων. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της αναστόμωσης στους επίμυες τα ομάδας ελέγχου χορηγήθηκε ενδοπεριτοναϊκά διάλυμα φυσιολογικού ορού (2cc), το οποίο επαναλαμβανόταν καθημερινά μέχρι τη θυσία τους. Στους επίμυες των ομάδων 5-FU και IGF-I + 5-FU χορηγήθηκε 5-FU ενδοπεριτοναϊκά σε δόση 20mg/kg ΒΣ, από την ημέρα της επέμβασης μέχρι τη θυσία, καθημερινά. Στους επίμυες των ομάδων IGF-I και IGF-I + 5-FU χορηγήθηκε IGF-I ενδοπεριτοναϊκά σε δόση 2mg/kg ΒΣ, αμέσως μετά τη διενέργεια της αναστόμωσης καθώς και τη 2η, 4η και 6η Μ.Η. Οι επίμυες θυσιάζονταν την 7η Μ.Η. Η συχνότητα διάσπασης της αναστόμωσης στην ομάδα 5-FU ήταν 30%, στατιστικά σημαντικά υψηλότερη από τις ομάδες ελέγχου και IGF-I (p=0.020). Στην ομάδα IGF-I + 5-FU το ποσοστό αυτό ελαττώθηκε στο 10%. Η χορήγηση του IGF-I οδήγησε σε σημαντική αύξηση της πίεσης διάσπασης στην ομάδα IGF-I +5-FU σε σχέση με την ομάδα ελέγχου (p<0.001). Δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά στην πίεση διάσπασης μεταξύ της ομάδας IGF-I + 5-FU και της ομάδας ελέγχου (p=1.000). Τα επίπεδα υδροξυπρολίνης ήταν υψηλότερα στις ομάδες IGF-I και IGF-I + 5-FU ως αποτέλεσμα της θετικής επίδρασης του παράγοντα IGF-I. Συμπερασματικά, η ενδοπεριτοναϊκή χορήγηση του παράγοντα IGF-I έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της αρνητικής δράσης της 5-φθοριοουρακίλης στην επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εντέρου σε επίμυες.