Ομοιόμορφοι κανόνες και συνήθειες του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου για τις ενέγγυες πιστώσεις

Abstract

The dissertation deals with the «Uniform Customs and Practice for Documentary Credits»(UCP) a collection of rules originally formulated by the International Chamber of Commerce (ICC) in 1933 and frequently revised since. The main reference text is the one of the fifth revision of UCP, being in force since 1.1.1994. The UCP rules are considered by the author to be a quasi legislative set of rules. Thus, they are approached by use of the typical methodology of texts with legislative character. They are examined in correlation with their frame of reference, i.e. the documentary credit itself. The mechanism for their drafting, amendments and adoption is thoroughly analyzed. In addition, a critical presentation of the possible methods of incorporation of the rules in individual documentary credits is included. The author also faces the question of the legal nature of UCP and gives an innovative, synthetic answer to it. In order to improve the understanding of the function of UCP, general principles are extracted through a thorough analysis of correlated provisions of the codification. The author has also proceeded to a comparative analysis of the existing legislative provisions on documentary credits in various countries (Greece, USA, Canada, Italy, and Yugoslavia) in correlation with the provisions of UCP. Finally, the thesis includes an analysis of the existing methods and trends of interpretation of UCP by the courts, the international arbitration and ICC. Concluding the summary, it must be said that the author gives an innovative, synthetic approach to the legal nature of UCP, while the rules themselves are reorganized and repositioned according to a formal legal methodology. The necessity for an internationally accepted set of rules governing the documentary credits, instead of national legislative provisions is also strongly supported.

Η διατριβή ασχολείται με την εκτενή ανάπτυξη, την σε βάθος ανάλυση και την επιστημονική κατάταξη του περιεχομένου των «Ομοιόμορφων Κανόνων και Συνηθειών για τις Ενέγγυες Πιστώσεις», (ΟΚΣ) που συντάχθηκαν από το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο κατά το έτος 1933 και αναθεωρούνται τακτικά έκτοτε. Το κείμενο αναφοράς της διατριβής είναι αυτό της πέμπτης αναθεώρησης των ΟΚΣ που ισχύει από την 1.1.1994. Οι ΟΚΣ αντιμετωπίζονται ως οιονεί δικαιοθετικό κείμενο και προσεγγίζονται με την τυπική μεθοδολογία της ανάλυσης κειμένων με παρόμοιο χαρακτήρα. Εξετάζεται το πλαίσιο αναφοράς τους, δηλαδή ο θεσμός της πίστωσης έναντι εγγράφων, ο μηχανισμός της σύνταξης και αναθεώρησής τους ενώ παρατίθεται αναλυτική τους παρουσίαση. Ερευνώνται εξάλλου οι τρόποι εισαγωγής των ΟΚΣ στην πιστωτική σχέση και η νομική φύση της κωδικοποίησης. Διατυπώνονται οι αρχές που διέπουν τους ΟΚΣ τόσο σε σχέση με την πίστωση, όσο και σε αναφορά με την εσωτερική λειτουργία τους. Αναλύονται οι εθνικές δικαιικές ρυθμίσεις που διέπουν την πίστωση σε διάφορες χώρες (Ελλάδα, ΗΠΑ, Καναδάς, Ιταλία, Γιουγκοσλαβία) σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ρυθμίσεις των ΟΚΣ. Τέλος διερευνώνται οι μέθοδοι και οι τάσεις ερμηνείας των ΟΚΣ από τα εθνικά δικαστήρια, την διεθνή διαιτησία και το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο. Συμπερασματικά, η διατριβή δίνει νέα, συνθετική απάντηση στο πρόβλημα της νομικής φύσης των ΟΚΣ, ενώ αναδιατυπώνει τους κανόνες με τυπική, νομική μεθοδολογία. Τέλος, τεκμηριώνει θετικά υπέρ των ΟΚΣ την ανάγκη διεθνούς ρύθμισης των ενεγγύων πιστώσεων.