Η τραυματολογία στην Αρχαία Ελλάδα: από τον Όμηρο έως τον Ξενοφώντα

Abstract

The hypothesis was that medicine was well advaced through traumatology as trauma offered a portal to the human corpse. Scope: To study the antique traumatology as it is appeared in the ancient Greek literature and historical scripts. Material- Method: The study is concerned to Homeric poems, to tragedians Aeschylos, Sofocles and Euripides, to lyric poets, to Aristophanes comedies and to the historical scripts of Xenophon and Thoukidides. The traumatological references were found out and assayed in comparison with the known antique medicine. Results- Conclusions: 1. Pharmaceuticals were characterized by temperate operation. 2. Blood had been well recognized as a vital tissue and that hemorage leads to death. Coagulation is also reported and possibly there was some knowledge about circulation. 3. The knowledge about anatomy was limited. 4. The trauma mechanism is essential. It is advocated to remove the injurious factor,to proceed to surgical debridement, and to use means of bandage for hemorrage prevention. 5. Reduction and splintage are recomended for fractures and luxations. 6. Hippocrates medicine is only a part of the ancient greek medical and philisophical movement but it is not identified absolutely with.

Η μελέτη της τραυματολογίας στην προκλασική και κλασσική εποχή της αρχαιότητας όχι όπως εκφράστηκε από τους ιατρούς- συγγραφείς της εποχής, αλλά όπως εμφανίζεται μέσα από τα σωζόμενα κείμενα της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Υλικό- Μέθοδος: Μελετήθηκαν τα Ομηρικά έπη, τα σωζόμενα έργα των τριών Τραγικών, των λυρικών ποιητών, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη και τα έργα των Θουκυδίδη και Ξενοφώντα. Εντοπίστηκαν όλες τραυματολογικές αναφορές αναλύθηκαν και συγκρίθηκαν τόσο μεταξύ τους όσο και με την παραδομένη ιατρική της αρχαιότητας όπως αυτή εμφανίζεται από τα σωζόμενα ιατρικά συγγράμματα. Αποτελέσματα - Συμπεράσματα: 1) Αρχή των φαρμακευτικών ουσιών και των επιθεμάτων που χρησιμοποιούντο ήταν η ηπιότητα στη δράση τους (Ήπιος Ασκληπιός). 2)Το αίμα είχε αναγνωρισθεί ως ζωτικής σημασίας ιστός για τη διατήρηση της ζωής και η αθρόα απώλειά του οδηγούσε στο θάνατο. Αναφέρεται η πήξη του αίματος και ίσως είχε γίνει πρόοδος περί της κυκλοφορίας του αίματος. 3) Υπήρχε αδρή μόνο γνώση της ανατομίας. 4) Η θεραπεία του τραύματος αρχίζει από το μηχανισμό του. Συνιστάται η αφαίρεση του βλαπτικού παράγοντα, ο χειρουργικός και μηχανικός καθαρισμός του τραύματος, η τοποθέτηση επουλωτικών, παυσίπονων και πιθανώς (συμπτωματικά) αντισηπτικών ουσιών και η επίδεσή του. Πόνος, αιμορραγία και αγωνία θανάτου κυριαρχούν σε κάθε τραυματισμό. 5) Στα κατάγματα και τα εξαρθρήματα την ανάταξη ακολουθεί η ναρθηκοποίηση με διάφορα διαθέσιμα υλικά. 6) Η ιατρική του Ιπποκράτη αποτελεί ιατροφιλοσοφικό ρεύμα της εποχής και δεν ταυτίζεται με το σύνολο της αρχαιοελληνικής ιατρικής.