Asset management strategies of British Investment Trusts Companies, 1920-1928

Abstract

This dissertation examines the institutional investors’ asset management policies in the 1920s in the UK, focusing on the Investment Trust Companies’ (ITC) investment strategies. It asks: (1) what are the asset management strategies of the ITCs? (2) what were the main changes in their portfolios and what were the main causes for them? and (3) what was the interaction between the ITCs and societies? It uses a combination of quantitative and qualitative methodology, constructing an appropriate, hand-collected dataset, and it finds that ITCs used a combination of a) passive management, focusing on a naïve diversification and b) an active management top-down approach. Despite seismic changes at the economic, financial and social level, the ITCs maintained diversification as a key tool in their portfolio selection process. They used professional management to secure the clients’ savings. The main changes in the ITCs portfolios that this thesis reveals are a) the total withdrawal of the US market, b) its replacement with European and British securities, as well as c) the maintenance of their Latin American assets. Additionally, they transformed their asset allocation applying various financial innovations. These rearrangements cannot be considered in a social and political vacuum. This thesis examines these affairs during the 1920s, arguing that the ITCs were flexible institutions, formidably well informed about anything that could affect their investments; finally, they took full advantage of any financial opportunity that arose. Overall, the ITCs were in the vanguard of financial innovation, offering valuable lessons for the modern tumultuous period.

Αυτή η διατριβή εξετάζει τις πολιτικές διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων των θεσμικών επενδυτών στη δεκαετία του 1920 στο Ηνωμένο Βασίλειο, εστιάζοντας στις επενδυτικές στρατηγικές των Investment Trust (ITC). Ερωτάται: (1) ποιες είναι οι στρατηγικές διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων των ITC; (2) ποιες ήταν οι κύριες αλλαγές στα χαρτοφυλάκια τους και ποιες ήταν οι κύριες αιτίες για αυτές; και (3) ποια ήταν η αλληλεπίδραση μεταξύ των ITC και των κοινωνιών; Χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό ποσοτικής και ποιοτικής μεθοδολογίας, κατασκευάζοντας ένα κατάλληλο σύνολο δεδομένων που συλλέγεται με το χέρι, και διαπιστώνει ότι τα ITC χρησιμοποιούσαν έναν συνδυασμό α) παθητικής διαχείρισης, εστιάζοντας σε μια απλοϊκή διαφοροποίηση και β) προσέγγιση ενεργητικής διαχείρισης από πάνω προς τα κάτω. Παρά τις σεισμικές αλλαγές σε οικονομικό, χρηματοπιστωτικό και κοινωνικό επίπεδο, οι ITC διατήρησαν τη διαφοροποίηση ως βασικό εργαλείο στη διαδικασία επιλογής χαρτοφυλακίου τους. Χρησιμοποίησαν επαγγελματική διαχείριση για να εξασφαλίσουν τις αποταμιεύσεις των πελατών τους. Οι κύριες αλλαγές στα χαρτοφυλάκιά τους που αποκαλύπτει αυτή η διατριβή είναι α) η πλήρης απόσυρση της αμερικανικής αγοράς, β) η αντικατάστασή της με ευρωπαϊκούς και βρετανικούς τίτλους, καθώς και γ) η διατήρηση των περιουσιακών τους στοιχείων στη Λατινική Αμερική. Επιπλέον, μετέτρεψαν την κατανομή των περιουσιακών τους στοιχείων εφαρμόζοντας διάφορες χρηματοοικονομικές καινοτομίες. Αυτές οι ανακατατάξεις δεν μπορούν να εξεταστούν σε κοινωνικό και πολιτικό κενό. Αυτή η διατριβή εξετάζει αυτά τα ζητήματα κατά τη δεκαετία του 1920, υποστηρίζοντας ότι τα ITC ήταν ευέλικτα ιδρύματα, εξαιρετικά καλά ενημερωμένα για οτιδήποτε θα μπορούσε να επηρεάσει τις επενδύσεις τους∙ τελικά εκμεταλλεύτηκαν πλήρως κάθε οικονομική ευκαιρία που προέκυψε. Συνολικά, οι ITC ήταν στην πρωτοπορία της χρηματοοικονομικής καινοτομίας, προσφέροντας πολύτιμα μαθήματα για τη σύγχρονη ταραχώδη περίοδο.