Οντολογία και εικονικότητα

Abstract

In the present work I am going to advance from Being to Non-Being, from existence to non-existence and from iconic to aniconic, while always dwelling within the ‘material’ field that surrounds us and makes our world intelligible. Within this existential-material field resides the possibility of representation, which however tends to reproduce itself in an endless succession without beginning or end. By this monistic framework, where ‘material’ produces cognition and vice versa, the Being-Nothing dipole will prove to be an ontological fallacy, as non-existence is as much a reality as existence itself. We dwell in the Platonic Land, where everything exists and non-existence is non-existent.

Στην παρούσα εργασία θα κινηθούμε από το ον στο μη-ον, από το Είναι στο μη-Είναι, από την ύπαρξη στο Μηδέν και από το εικονικό στο ανεικονικό, ευρισκόμενοι ωστόσο πάντα εντός αυτού του «υλικού» πεδίου όπου είμαστε ερριμμένοι, και που μόνο εντός αυτού δυνάμεθα να νοούμε όλα τούτα. Εντός του υπαρκτικού-«υλικού» πεδίου εδράζεται η δυνατότητα της εξεικόνισης, η οποία όμως παράγει το ίδιο το πεδίο σε μια ατέρμονη αλληλοδιαδοχή χωρίς αρχή και τέλος. Μέσα σε αυτό το μονιστικό πλαίσιο, όπου το «υλικό» παράγει το νοητικό και το νοητικό παράγει το «υλικό», το δίπολο Είναι-Μηδέν θα καταδειχθεί ως μια οντολογική πλάνη, καθώς η ανυπαρξία είναι τόσο υπαρκτή όσο και η ίδια η ύπαρξη. Κατοικούμε στην πλατωνική Χώρα όπου τα πάντα Είναι και η ανυπαρξία είναι ανύπαρκτη.