Πληροφόρησης της διοίκησης και λήψη αποφάσεων

Abstract

The present thesis entitled State Data Management and Decision-making deals with the administrative process of information from two different perspectives, the practical impression and the general principles of law through which the result of its completion, the state decision, comes about.The first perspective is described through the fullest possible recording of state information providers, as well as the statutory obligations they have towards the state based on their distinction in the three powers (legislative, executive, judicial.).The recorded process is located in the following stages: a) Collection of information by the agencies, in accordance with their respective regulatory obligation, b) Processing of the information in a scientific and rational manner, in accordance with the rules and teachings of the respective science to which the institution, c) Exporting verifiable information and Sending information to the administration bodies.As for the PhD arrangement, it is basically bilateral. It starts with the enumeration and analysis of the information bodies and their characteristics and then identifies the rules and principles of public law that make up the administrative process of information recorded.In the first part, which is mainly research, I carried out an "Analytical Presentation of information institutions in Greece". After recording them, I distinguished the agencies that provide information in 6 sources of information.The 6 sources of information identified by the research are:A) The Scientific Service of the Parliament which informs the legislative authority.B) The supervised bodies of the State (Source B) which are bodies of information of the executive power and were exhaustively studied for each individual sector of the state operation. The elements that I specifically studied were the legislation that governs them, their form and mode of operation, the information authority that they have or do not have, and any other information that seemed useful to me for the purposes of this, such as their composition and composition, when of course this information was publicly accessible. They include the Legal Council of the State.-C) The Independent Authorities (Source C) which are examined similarly to Source B.D) The Informal Sources of Information: Private entities, natural persons, the press and the M.M.E. from which comes specialized, legally unfiltered knowledge on a certain subject and which are examined in terms of the rules applied and the processing they should have by the stateE) National Intelligence Service (Source E). Since it is a special category of information body with a wide range and multitude of topics and internal organization, it is examined separately.F) Information bodies of the JudiciaryFrom these conclusions, we understand that the state wishes to retain the power to make a decision. In very rare cases, the Agency's opinion is binding for the state, as in the case of the E.O.F. in relation to the recommendation for the evaluation of a drug and the decision to market it or the Greek Police. for holding or not holding events.Another conclusion from the registration of the agencies is, information in Greece is not particularly efficient, as a process, mainly due to two factors:1.Extremely large number of agencies with different structure and mission governed by a heterogeneous system of rules.2. A small number of entities with explicitly established information obligations.Also, it is concluded that the number of supervised entities per sector is not proportional to the importance given by the state to information. Whether it is for a small number of entities (such as in the field of Tourism), or for a large group (in the field of Health), the legally regulated information of the state is a matter of initiative of the competent ministry as the case may be. The largest Ministries do not necessarily have the greatest obligation to provide information.However, the most obvious conclusion drawn from the study of the state's sources of information is the lack of uniform cross-sectoral legislative regulation in relation to other elements (composition, composition, decision-making, etc.) to submit reports relevant to the purpose of their operation.Then, after examining the interaction of information agencies and citizens, the utilization of big data in administrative law and the risks it entails were also examined. In particular, as a limit to the administrative process of information and even more to the processing of large volumes of information, I also studied the GDPR framework as a limit to the Administrative law of informationNext, to the extent that it was found, I analyzed the jurisprudence of the administrative courts regarding the information of the administration. The citizen's right to access and obtain knowledge of state information as well as the forms of its provision in accordance with the Civil Code and jurisprudence. Finally, following the theoretical approach of the administrative law of information, the particularly important, overall conclusions were drawn, the main of which is the inability of the state to take decisions without adequate information, since the development of technology leaves no room for uninformed governmental actions while it is formulated and specific proposal to create an "informed" administration.

Η παρούσα διατριβή με τίτλο πληροφόρηση της διοίκησης και λήψη αποφάσεων πραγματεύεται την διοικητική διαδικασία πληροφόρησης από δύο διαφορετικές οπτικές, την πρακτική αποτύπωση και τις γενικές αρχές δικαίου μέσα από τις οποίες επέρχεται και το αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης της, η κρατική απόφαση.Η πρώτη οπτική περιγράφεται μέσα από την όσο το δυνατόν πληρέστερη καταγραφή των φορέων παροχής κρατικών πληροφοριών, καθώς και των νομοθετικά θεσπισμένων υποχρεώσεων που υπέχουν αυτοί απέναντι στο κράτος με βάση τη διάκριση τους στις τρείς εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική.). Η διαδικασία που καταγράφεται εντοπίζεται στα ακόλουθα στάδια: α) Συλλογή πληροφοριών από τους φορείς, σύμφωνα με την εκάστοτε ρυθμιστική υποχρέωση τους, β) Επεξεργασία των πληροφοριών με επιστημονικό και ορθολογικό τρόπο, σύμφωνα με τους κανόνες και τα διδάγματα της εκάστοτε επιστήμης στην οποία υπάγεται ο θεσμός, γ) Εξαγωγή επαληθεύσιμων πληροφοριών και την Αποστολή πληροφοριών στους φορείς της διοίκησης. Όσον αφορά την διάταξη διδακτορικού, αυτή είναι κατά βάση διμερής. Εκκινεί με την απαρίθμηση και ανάλυση των φορέων πληροφόρησης και των χαρακτηριστικών τους και στη συνέχεια εντοπίζει τους κανόνες και τις αρχές δημοσίου δικαίου που συνθέτουν την διοικητική διαδικασία πληροφόρησης που καταγράφηκε.Στο πρώτο, μέρος, που είναι ερευνητικό κατά το μεγαλύτερο τμήμα του, πραγματοποίησα μία «Αναλυτική Παρουσίαση θεσμών πληροφόρησης στην Ελλάδα». Μετά την καταγραφή τους, διέκρινα τους φορείς που παρέχουν πληροφόρηση σε 6 πηγές πληροφόρησης.Οι 6 πηγές πληροφόρησης που εντοπίστηκαν από την έρευνα είναι:Α) Η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής η οποία πληροφορεί τη νομοθετική εξουσία.Β) Οι εποπτευόμενοι φορείς του Δημοσίου (Πηγή Β) οι οποίοι αποτελούν φορείς πληροφόρησης της εκτελεστικής εξουσίας και μελετήθηκαν εξαντλητικά για κάθε επιμέρους τομέα της κρατικής λειτουργίας. Τα στοιχεία που μελέτησα συγκεκριμένα ήταν η νομοθεσία που τους διέπει, η μορφή και ο τρόπος λειτουργίας τους, η αρμοδιότητα πληροφόρησης που υπέχουν ή δεν υπέχουν, και οποιαδήποτε άλλη πληροφορία μου φάνηκε χρήσιμη για τους σκοπούς της παρούσας, όπως η σύνθεση και η συγκρότηση τους, όταν φυσικά αυτές οι πληροφορίες ήταν δημόσια προσβάσιμες. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.-Γ) Οι Ανεξάρτητες Αρχές (Πηγή Γ) οι οποίες εξετάζονται όμοια με την Πηγή Β.Δ) Οι Άτυπες Πηγές Πληροφόρησης: Οι ιδιωτικοί φορείς, τα φυσικά πρόσωπα, ο Τύπος και τα Μ.Μ.Ε. από τις οποίες πηγάζει εξειδικευμένη, νομικά αφιλτράριστη γνώση επί ορισμένου αντικειμένου και οι οποίες εξετάζονται ως προς τους κανόνες που εφαρμόζονται και την επεξεργασια που θα πρεπει να εχουν από το κρατος Ε)Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (Πηγή Ε). Δεδομένου ότι αποτελεί μία ειδική κατηγορία φορέα πληροφόρησης με ευρύ φάσμα και πλήθος θεματικών και εσωτερικής οργάνωσης εξετάζεται ξεχωριστά.ΣΤ) Φορείς πληροφόρησης της Δικαστικής εξουσίαςΑπό τα συμπεράσματα αυτά, αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος επιθυμεί να διατηρεί την εξουσία για τη λήψη απόφασης. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις η γνωμοδότηση του Φορέα είναι δεσμευτική για το κράτος, όπως στην περίπτωση του Ε.Ο.Φ. σε σχέση με την εισήγηση για την αξιολόγηση ενός φαρμάκου και την απόφαση κυκλοφορίας του ή της Ελληνικής Αστυνομίας. για την διεξαγωγή ή μη εκδηλώσεων.Ένα άλλο συμπέρασμα από την καταγραφή των φορέων είναι, η πληροφόρηση στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική, ως διαδικασία, λόγω κυρίως δύο παραγόντων: 1.Εξαιρετικά μεγάλου αριθμού φορέων με διαφορετική δομή και αποστολή που διέπεται από ένα ανομοιογενές σύστημα κανόνων.2. Μικρού αριθμού φορέων με ρητά θεσπισμένες υποχρεώσεις πληροφόρησης. Επίσης, συνάγεται πως δεν βρίσκεται σε αναλογική σχέση ο ανά τομέα αριθμός εποπτευομένων φορέων με τη βαρύτητα που το κράτος δίνει για πληροφόρηση. Είτε πρόκειται για ελάχιστους φορείς (όπως στον τομέα του Τουρισμού), είτε για πολυάριθμο σύνολο (στον τομέα της Υγείας) η νομοθετικά ρυθμισμένη πληροφόρηση του κράτους είναι ζήτημα πρωτοβουλίας του κατά περίπτωση αρμόδιου υπουργείου. Τα μεγαλύτερα Υπουργεία δεν έχουν απαραίτητα και τη μεγαλύτερη υποχρέωση πληροφόρησης. Το πλέον όμως εμφανές συμπέρασμα το όποιο εξάγει η μελέτη των πηγών πληροφόρησης του κράτους είναι η έλλειψη ενιαίας διατομεακής νομοθετικής ρύθμισης σε σχέση πέραν των άλλων στοιχείων (σύσταση, σύνθεση, λήψη αποφάσεων κλπ) με την αρμοδιότητα των φορέων του κράτους να εισηγούνται, να γνωμοδοτούν και να υποβάλουν εκθέσεις συναφείς προς τον σκοπό λειτουργίας τους.Στη συνέχεια, κατόπιν εξέτασης της αλληλεπίδρασης φορέων πληροφόρησης και πολίτη, εξετάστηκε και η αξιοποίηση των big data στο διοικητικό δίκαιο και οι κίνδυνοι που επιφυλάσσει. Συγκεκριμένα, ως ένα όριο στη διοικητική διαδικασία πληροφόρησης και ακόμα περισσότερο στην επεξεργασία πληροφοριών μεγάλου όγκου, μελέτησα και το πλαίσιο του GDPR ως ένα όριο στο Διοικητικού δικαίου πληροφόρησηςΑκολούθως στο βαθμό που εντοπίστηκε, ανέλυσα τη νομολογία των διοικητικών δικαστηρίων αναφορικά με την πληροφόρηση της διοίκησης. Το δικαίωμα του πολίτη για πρόσβαση και λήψη γνώσης της κρατικής πληροφόρησης όπως και οι μορφές παροχή της σύμφωνα με τον ΚΔΔ και τη νομολογία. Tέλος, κατόπιν της θεωρητικής προσέγγισης του διοικητικού δικαίου πληροφόρησης, εξήχθησαν τα ιδιαίτερης σημασίας, συνολικά συμπεράσματα, το κυριότερο εκ των οποίων είναι η αδυναμία του κράτους να λαμβάνει πλέον αποφάσεις χωρίς κατάλληλη πληροφόρηση, καθώς η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν αφήνει περιθώρια ανενημέρωτων κυβερνητικών δράσεων ενώ διατυπώνεται και συγκεκριμένη πρόταση προς τη δημιουργία μίας «πληροφορημένης» διοίκησης.