Η θεραπευτική αντιμετώπιση των παθήσεων του ουροποιητικού συστήματος στη χρυσή εποχή της Αραβοϊσλαμικής ιατρικής (7ος-15ος αιώνας) και η απήχηση της στη σύγχρονη ουρολογία

Abstract

In the eastern Mediterranean region during antiquity important civilizations flourished, such as those of Egypt and Greece. Medicine progressed through anatomy and surgery. Surgical instruments advanced, and medicine during the Greek classical era moved out of the theurgic phase to the scientific phase. Urology would begin gradually with circumcision and diuretic herbs, to later evolve into a wide variety of interventions and herbal preparations. Hippocrates (460-377 BC) was to devote many passages to urinary diseases, similarly Aetius (502-575) and Paulus Aeginitis (625-690). The Romans adopted Greek medicine, as did the Arabs subsequently. The latter perceived that through the achievements of Greco-Roman medicine they could meet practical needs and create their own scientific basis. They translated the most important of the written works, came into contact with doctors of other nations and started their own school. Surgical procedures for hernia, urethral stenosis and stone removal began to develop. A variety of surgical instruments and catheters were devised and manufactured in order to serve the needs of surgical interventions and procedures in the lower urinary tract. Herbs were used as diuretics, to treat ulcers, as well as to prevent and treat lithiasis. Rhazes (c. 864/865-925/935), Avicenna (c.980-1037), Sabuncuoglu (1385-1468) and many other Arabs of the Islamic Golden Age contributed with their achievements to the development of urology. The fundamental principles of treatment of urological diseases, the basic surgical instruments, the main invasive techniques and of course the catheter, bear witness to the present day the contribution of the Arabs of this period. Urology owes to the Arabs the rescue and preservation of Greco-Roman medicine, which along with their own contribution was passed in translation from Arabic to Latin, giving impetus for further development in the medical schools of Western Europe.

Στην ανατολική Μεσόγειο κατά την αρχαιότητα ήκμασαν σημαντικοί πολιτισμοί όπως της Αιγύπτου και της Ελλάδας. Η ιατρική σημείωσε πρόοδο μέσω της ανατομίας και της χειρουργικής. Τα χειρουργικά εργαλεία εξελίχθηκαν και η ιατρική κατά την περίοδο της Κλασικής Ελλάδας μετέβη από τη θεουργική στην επιστημονική της φύση. Η ουρολογία ξεκίνησε σταδιακά με την περιτομή και τα διουρητικά βότανα για να εξελιχθεί σε μεγαλύτερη ποικιλία επεμβάσεων και χρησιμοποιούμενων φυτικών σκευασμάτων. Ο Ιπποκράτης (460-377 π.Χ.) θα αφιερώσει πολλά αποσπάσματα στις παθήσεις του ουροποιητικού, όπως και ο Αέτιος (502-575) και ο Παύλος ο Αιγινήτης (625-690). Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν την Ελληνική ιατρική και το ίδιο έπραξαν και οι Άραβες. Διείδαν ότι μέσω των επιτευγμάτων της Ελληνορωμαϊκής ιατρικής θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν πρακτικές ανάγκες και να δημιουργήσουν τη δική τους επιστημονική βάση. Μετέφρασαν τα σημαντικότερα έργα, ήρθαν σε επαφή με ιατρούς άλλων εθνών και ξεκίνησαν τη δική τους σχολή. Χειρουργικές επεμβάσεις κήλης, στένωσης ουρήθρας και αφαίρεσης λίθων ξεκίνησαν να εξελίσσονται. Πολλά χειρουργικά εργαλεία και καθετήρες επινοήθηκαν και κατασκευάστηκαν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες χειρουργικών παρεμβάσεων και επεμβάσεων στο κατώτερο ουροποιητικό σύστημα. Τα βότανα χρησιμοποιήθηκαν για την αύξηση της διούρησης, την θεραπευτική αντιμετώπιση των ελκών, καθώς και για την πρόληψη και θεραπεία της λιθίασης. Ο Ραζής (864/865-925/935), ο Αβικέννας (980-1037) ο Σαμπουντζούογλου (1385-1468) και πολλοί άλλοι Άραβες της εποχής των Χαλιφών συνέβαλαν με τα επιτεύγματα τους στην εξέλιξη της Ουρολογίας. Οι θεμελιώδεις αρχές αντιμετώπισης των ουρολογικών παθήσεων, τα βασικά χειρουργικά εργαλεία, οι κυριότερες επεμβατικές τεχνικές και φυσικά ο καθετήρας ακόμη και σήμερα καταδεικνύουν τη συνεισφορά των Αράβων της εποχής εκείνης. Η Ουρολογία οφείλει στους Άραβες την διάσωση της Ελληνορωμαϊκής ιατρικής, που μαζί με την δική τους συνεισφορά πέρασε μέσω μεταφράσεων από τα Αραβικά στα Λατινικά δίνοντας ώθηση για περεταίρω εξέλιξη στις ιατρικές σχολές της Δυτικής Ευρώπης.