Euripides in Albion: English translations and adaptations of dramatic Merope in the eighteenth and nineteenth centuries

Abstract

This dissertation concerns the European literary and theatrical reworkibgs of Euripides’ tragedy Cresphontes, and mainly the English translations and adaptations during the 18th and 19th centuries. The emphasis of the thesis on later works is due to the fact that Euripides' work has been virtually lost, except for a few fragments. Therefore, the thesis does not focus on Cresphontes, the main character of Euripides’ lost work, but on his wife Merope, one of the characters reworked by European dramatists. Cresphontes was the first king of Messenia, after the Descent of the Dorians, who was murdered by the usurper of the throne Polyphontes, along with two of his three children. The third one was secured by Merope until he came of age and returned to avenge his father's death and recapture the paternal throne. The story of Merope, known to ancient writers, became very popular on the European stage. During the late Renaissance, it was adapted by three well-known Italian writers of the 16th century and reworked by several distinguished French playwrights of the 17th century. Its climax, however, was reached during the 18th century, through three more adaptations (two Italian and one French) by Maffei (1714), Alfieri (1783) and Voltaire (1744) respectively.Thanks to the story and the reputation of these three authors, there soon appeared several English translations and adaptations of their works. Some works are faithful translations, while others are adaptations intended for the stage. The translations and adaptations were made by the following prominent literary personalities of the time: William Ayre (one of Alexander Pope’s biographer) who translated Maffei's work in 1740, Aaron Hill (advisor to Samuel Richardson) who adapted Voltaire's work in 1749, and Charles Lloyd (William Wordsworth’s friend) who translated Alfieri's work in 1815. The English translations and adaptations have experienced several reissues, while to this day they have remained little known. The thesis therefore tries to correct this deficiency by bringing together and discussing the English literary transformations of Merope’s story. The thesis has three main objectives. The first is to shed light on the historical and cultural background of the works’ creation and the reasons for their writing. The second is to offer new information about the identity of English writers, who are absent from Greek bibliography. The third is to identify the specific characteristics of the works, through their comparison with their Italian and French models, which gives them their own literary independence.

Η παρούσα διατριβή αφορά τις ευρωπαϊκές λογοτεχνικές και θεατρικές επεξεργασίες του έργου του Ευριπίδη Κρεσφόντης, και κυρίως τις αγγλικές μεταφράσεις και διασκευές τους κατά τη διάρκεια του 18ου και του 19ου αιώνα. Η έμφαση της διατριβής στις μεταγενέστερες επεξεργασίες οφείλεται στο γεγονός ότι το έργο του Ευριπίδη έχει ουσιαστικά χαθεί, εκτός από λίγα αποσπάσματα. Ως εκ τούτου, η διατριβή δεν εστιάζει στον Κρεσφόντη, τον κύριο χαρακτήρα του χαμένου έργου του Ευριπίδη, αλλά τη σύζυγό του Μερόπη, έναν από τους χαρακτήρες που επεξεργάστηκαν οι Ευρωπαίοι δραματουργοί. Ο Κρεσφόντης ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Μεσσηνίας, μετά την Κάθοδο των Δωριέων, ο οποίος δολοφονήθηκε από τον σφετεριστή του θρόνου Πολυφόντη, μαζί με δύο από τα τρία παιδιά του. Το τρίτο φυγαδεύτηκε από τη Μερόπη έως ότου ενηλικιωθεί και επιστρέψει γα να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και ανακαταλάβει τον πατρικό θρόνο. Η ιστορία της Μερόπης, αν και γνωστή στους αρχαίους συγγραφείς, έγινε πολύ δημοφιλής στην ευρωπαϊκή σκηνή. Κατά τη διάρκεια της ύστερης Αναγέννησης, διασκευάστηκε από τρεις γνωστούς Ιταλούς συγγραφείς του 16ου αιώνα και ξαναδουλεύτηκε από αρκετούς διακεκριμένους Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς του 17ου αιώνα. Το αποκορύφωμά της, ωστόσο, ήταν κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, όταν κέρδισε μεγάλη δημοτικότητα μέσω τριών ακόμη διασκευών (δύο ιταλικών και μιας γαλλικής) από τους Maffei (1714), Alfieri (1783) και Βολταίρο (1744) αντίστοιχα.Λόγω της υπόθεσής της αλλά και της φήμης των τριών αυτών συγγραφέων, δεν άργησε να εμφανιστούν αγγλικές μεταφράσεις και διασκευές των έργων τους. Ορισμένα έργα είναι πιστές μεταφράσεις, ενώ άλλα είναι διασκευές που προορίζονται για τη σκηνή. Οι μεταφράσεις και διασκευές έγιναν από εξέχουσες λογοτεχνικές προσωπικότητες της εποχής. Ο William Ayre (βιογράφος του Alexander Pope) μετέφρασε το έργο του Maffei το 1740, ο Aaron Hill (σύμβουλος του Samuel Richardson) διασκεύασε το έργο του Βολταίρου το 1749 και ο Charles Lloyd (φίλος του William Wordsworth) μετέφρασε το έργο του Alfieri το 1815. Οι αγγλικές μεταφράσεις και διασκευές γνώρισαν αρκετές επανεκδόσεις, ενώ μέχρι σήμερα παρέμεναν ελάχιστα γνωστές. Η διατριβή προσπαθεί επομένως να διορθώσει αυτή την έλλειψη, συγκεντρώνοντας και αναλύοντας τις αγγλικές λογοτεχνικές μεταμορφώσεις της ιστορίας της Μερόπης. Οι κύριοι στόχοι της διατριβής είναι τρεις. Ο πρώτος είναι να φωτίσει το ιστορικό και πολιτισμικό υπόβαθρο της δημιουργίας των έργων και τις αφορμές της συγγραφής τους. Ο δεύτερος είναι να προσφέρει νέες πληροφορίες για με την ταυτότητα των Άγγλων συγγραφέων, που απουσιάζουν από τη διεθνή βιβλιογραφία. Ο τρίτος είναι να εντοπίσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των έργων, μέσω της σύγκρισης τους με τα ιταλικά και γαλλικά πρότυπά τους, που συγκροτούν τη δική τους λογοτεχνική αυτοτέλεια.