Διερεύνηση της υγείας του μαστού των μικρών μηρυκαστικών κατά την ξηρά περίοδο

Abstract

The objectives of the present study were: (i) to evaluate the impact of drying-off procedure (gradual or abrupt) on udder health status of intensively managed Chios breed ewes, (ii) to investigate the effect of intramammary dry treatment on prevention and cure of new intramammary infections during dry period, (iii) to study the range of microorganisms causing subclinical mastitis during peri-partum period and (iv) to record the immunological response of mammary gland against intramammary infections during dry period.For the needs of the present study, a randomized single blinded controlled trial was performed, in which 80 Chios breed dairy ewes, of similar age and milk production, were randomly allocated into 4 groups. Ewes of Group A (n=20) and Group B (n-20) dried off gradually during a 15-day period, whereas in ewes of Group C (n=20) and Group D (n=20), udder drying-off took place abruptly. At the day of dry-off (D0), ewes of Group A and Group C received intramammary infusion (1 syringe/teat) of benzathine cloxacilline.Representative samples of milk and teat duct material were aseptically collected from each mammary half for cytological and microbiological examination. Samples were collected using both conventional and aseptic techniques during drying-off (P0-D0), during dry period (D1-D3) and continued at lambing until the middle of the forthcoming milking period. Additionally, at every sampling occasion, the daily milk production of every ewe was recorded.No significant differences were noticed between the two drying-off methods in the frequency of mammary gland infection peripartum (p=0.466), in the cure rate of any subsequent mammary infection (p=0.131) and in the risk of new intramammary infections during dry period (p=0.750). Drying-off procedure had no significant impact on somatic cell counts (p=0.760) or milk leucocyte subpopulations (p>0.05) but had a significant effect on milk production of the next lactation period (p<0.001), indicating that ewes belonging to the gradual drying-off groups presented a lower mean milk yield at the next milking period.As far as intramammary dry treatment is concerned, ewes that treated with antibiotic agent presented a significantly higher cure rate of subsequent mammary infections (p=0.036) and a significantly lower risk of new mammary infections (p=0.039) during dry period, compared to the control groups. No statistically significant impact of intramammary dry treatment on the frequency of intramammary infections was recorded (p=0.465). No statistically significant differences were noticed concerning the effect of treatment in cytological profiles (p>0.5), somatic cell counts (p=0.581) and milk yield (p=0.705), as well.During the microbiological examination of samples, 61.8% of the 152 bacterial isolates, obtained from teat duct and milk, were identified as coagulase negative staphylococci (CNS), making them the predominant type of bacteria on intramammary infections peripartum.The results of the present study strengthen the hypothesis that drying off procedure does not affect cure rate neither reduce the risk of new infections during dry period and has no effect on development of mastitis around dry period whereas the use of intramammary dry treatment provides a better bacteriological cure rate of the mammary gland and decreases the possibility of new intramammary infections during dry period.

Στόχοι της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν: (i) να αξιολογηθεί η επίδραση της μεθόδου ξήρανσης (σταδιακή ή απότομη) στην υγεία του μαστού εντατικά εκτρεφόμενων προβατίνων της φυλής Χίου, (ii) να εκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα της χορήγησης αντιβιοτικών ξηράς περιόδου στην πρόληψη των ενδομαστικών μολύνσεων και στην εξυγίανση του μαστού κατά τη διάρκεια της ξηράς περιόδου, (iii) να μελετηθεί το εύρος των μικροοργανισμών που εμπλέκονται στην αιτιολογία της υποκλινικής μαστίτιδας κατά την περιγεννητική περίοδο και (iv) να καταγραφεί η ανοσολογική απάντηση του μαστικού αδένα έναντι των ενδομαστικών μολύνσεων κατά την ξηρά περίοδο.Για τις ανάγκες της παρούσας έρευνας, 80 προβατίνες της φυλής Χίου, ηλικίας 1-4 ετών και παρόμοιας γαλακτοπαραγωγικής ικανότητας, επιλέχθηκαν τυχαία και διαχωρίστηκαν σε 4 ομάδες. Τα ζώα της ομάδας Α (n=20) και Β (n=20) εισήχθησαν στην ξηρά περίοδο σταδιακά, σε διάστημα 14 ημερών, κατά το οποίο η συχνότητα το αρμέγματος ήταν σταδιακά μειούμενη. Τα ζώα της ομάδας Γ (n=20) και Δ (n=20) αρμέγονταν με κανονική συχνότητα (2 φορές ημερησίως), έως την ημέρα εισαγωγής στην ξηρά περίοδο (D0) οπότε και η άμελξή τους διακόπηκε απότομα, ανεξαρτήτως γαλακτοπαραγωγής. Τέλος, στις προβατίνες των ομάδων Α και Γ, αμέσως πριν από την εισαγωγή τους στην ξηρά περίοδο (D0), πραγματοποιήθηκε ενδομαστική έγχυση βενζαθινικής κλοξακιλλίνης και στα δυο ημιμόρια του μαστού.Κατά τη δειγματοληψία λήφθησαν, με άσηπτο τρόπο, αντιπροσωπευτικά δείγματα γάλακτος καθώς και υλικό από τον θηλαίο πόρο κάθε ημιμορίου τόσο πριν (P0-D0) όσο και κατά τη διάρκεια της ξηράς περιόδου (D1-D3), ενώ συνεχίστηκαν κατά τον τοκετό και την επόμενη γαλακτική περίοδο (L0-L6). Ταυτόχρονα με τη συλλογή των δειγμάτων, έγινε καταγραφή της ημερήσιας γαλακτοπαραγωγής κάθε προβατίνας από τα αρχεία της κτηνοτροφικής μονάδας ενώ τα δείγματα που συλλέχθηκαν εξετάστηκαν μικροβιολογικά και κυτταρολογικά. Κατά τη μελέτη της επίδρασης του τρόπου ξήρανσης του μαστού, δεν εντοπίσθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δυο μεθόδων στη συχνότητα μόλυνσης του μαστού (p=0,466). Επιπλέον, δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δυο μεθόδων στο ποσοστό ίασης των ενδομαστικών λοιμώξεων (p=0,131). Επίσης, δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δυο μεθόδων ξήρανσης στο δείκτη νέων μολύνσεων του μαστού (p=0,750). Τέλος, δεν εντοπίσθηκε σημαντική διαφορά σε ότι αφορά στον αριθμό των σωματικών κυττάρων του γάλακτος (p=0,760) ή τα ποσοστά των κυτταρικών υποπληθυσμών των λευκοκυττάρων (p>0,05), παρατηρήθηκε όμως, στατιστικά σημαντική διαφορά στο ύψος της γαλακτοπαραγωγής (p<0,001) μεταξύ των διαφορετικών μεθόδων ξήρανσης του μαστού, που κατέδειξε πως οι προβατίνες που ανήκαν στις ομάδες της σταδιακής ξήρανσης παρουσίασαν γενικά χαμηλότερη γαλακτοπαραγωγή κατά την επόμενη γαλακτική περίοδο.Σε ότι αφορά στην εκτίμηση της αποτελεσματικότητας της χορήγησης θεραπείας ξηράς περιόδου, μεταξύ των ομάδων που έλαβαν αγωγή (ομάδες Α και Γ) και των μαρτύρων (ομάδες Β και Δ) παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στο ποσοστό ίασης των ενδομαστικών μολύνσεων (p=0,036) με τα ζώα που έλαβαν ενδομαστικά αντιβιοτικά να εμφανίζουν υψηλότερο ποσοστό ίασης. Επίσης, σημαντική διαφορά μεταξύ των παραπάνω ερευνητικών ομάδων παρατηρήθηκε και στον δείκτη νέων μολύνσεων του μαστού (p=0,039), όπου στα ζώα στα οποία χορηγήθηκε θεραπεία ξηράς περιόδου το ποσοστό μόλυνσης ήταν μικρότερο. Δεν εντοπίστηκε σημαντική διαφορά ανάμεσα στις εν λόγω ερευνητικές ομάδες στη συχνότητα των ενδομαστικών λοιμώξεων (p=0,465), ενώ δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων της ΘΞΠ μετά τον τοκετό στο ύψος της γαλακτοπαραγωγής (p=0,590), στον αριθμό των σωματικών κυττάρων του γάλακτος (p=0,132) όπως επίσης και στα ποσοστά των λευκοκυτταρικών υποπληθυσμών του γάλακτος (p>0,05).Κατά τη μικροβιολογική εξέταση των δειγμάτων, απομονώθηκαν 152 στελέχη μικροοργανισμών από τα οποία το 61,8% ανήκε στο γένος των πηκτάση αρνητικών σταφυλοκόκκων, καθιστώντας τους έτσι τον κυρίαρχο τύπο βακτηρίων που εμπλέκονται στην αιτιολογία των ενδομαστικών μολύνσεων περιγεννητικά.Τα αποτελέσματα της παρούσας διατριβής δεν κατέδειξαν σημαντική επίδραση του τρόπου ξήρανσης στο επίπεδο υγείας του μαστού, ωστόσο η χρήση της θεραπείας ξηράς περιόδου παρουσίασε καλύτερα ποσοστά μικροβιολογικής ίασης, ενώ ταυτόχρονα μείωσε τον κίνδυνο εμφάνισης νέων ενδομαστικών μολύνσεων κατά την ξηρά περίοδο.