Φυσικές καταστροφές, κράτος και κοινωνικές τάξεις στη ΝΑ: Ταϊλάνδη - Ινδονησία

Abstract

In this research we will see, through the events of the 2004 catastrophic tsunami, that natural disasters are the combination of natural hazards and vulnerability conditions in an area. Vulnerability will be examined in relation to two Southeast Asian countries, Thailand and Indonesia, sharing a common history in the wider geographical area.The natural disasters of this kind cause criticism and scientific inquiry, because in a 'risk' society, abandoning the notion of 'natural disaster' is not as self-evident as one might think. Any scientific and "neutral" measurement of disaster does not have the self-evident value it had decades ago. The tsunami is a form of "globalization of risk" that generates new possibilities, new identities and new consciousness.The first part analyzes both natural disasters (species and their historical significance) and how organized societies manage such crises.Then, in the second part, the state and social structures of these two countries are examined as key factors affecting and determining the vulnerability of the region.In the third part, the reference is to the religious and cultural "capital" of the regions which is also a key parameter in the way crisis management is conducted.From this point we will be led to the fourth part, which deals with the interpretations and reactions of natural disasters by peoples to this particular cultural tradition, as well as the presence of the Orthodox Church in such incidents and developments.

Σε αυτή την εργασία θα δούμε, μέσα από τα γεγονότα του καταστροφικού τσουνάμι του 2004, πως οι φυσικές καταστροφές είναι ο συνδυασμός φυσικών κινδύνων και συνθηκών ευπάθειας μίας περιοχής. Οι συνθήκες ευπάθειας θα εξετασθούν αναφορικά με δύο χώρες της ΝΑ Ασίας, την Ταϋλάνδη και την Ινδονησία, που μοιράζονται μία κοινή ιστορία στην ευρύτερη γεωγραφικά περιοχή.Οι φυσικές καταστροφές τέτοιου είδους προκαλούν την κριτική και επιστημονική αναζήτηση, διότι σε μία κοινωνία «ρίσκου», η εγκατάλειψη της έννοιας της «θεομηνίας» δεν είναι και τόσο αυτονόητη όσο θα νόμιζε κανείς. Η όποια επιστημονική και «ουδέτερη» επιμέτρηση της καταστροφής δεν έχει την αυτονόητη αξία που είχε πριν από κάποιες δεκαετίες. Το τσουνάμι είναι μία μορφή «παγκοσμιοποίησης του ρίσκου», που γεννά νέες δυνατότητες, νέες ταυτότητες και νέες συνειδήσεις. Στο πρώτο μέρος γίνεται ανάλυση τόσο των φυσικών καταστροφών (είδη και ιστορική τους σημασία) όσο και του τρόπου της διαχείρισης τέτοιων κρίσεων από τις οργανωμένες κοινωνίες. Ακολούθως, στο δεύτερο μέρος, εξετάζονται οι κρατικές και κοινωνικές δομές των δύο αυτών χωρών ως βασικοί παράγοντες που επηρεάζουν και καθορίζουν τις συνθήκες ευπάθειας σε αυτή την περιοχή. Στο τρίτο μέρος, η αναφορά είναι στο θρησκευτικό και πολιτισμικό «κεφάλαιο» των περιοχών που είναι επίσης μία βασική παράμετρος στον τρόπο της διαχείρισης των κρίσεων. Από αυτό το σημείο θα οδηγηθούμε στο τέταρτο μέρος, στο οποίο τίτλος είναι οι ερμηνείες και αντιδράσεις των φυσικών καταστροφών από τους λαούς με τη συγκεκριμένη πολιτισμική παράδοση, καθώς και η παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε τέτοιου είδους συμβάντα και εξελίξεις.